Ooit was punk een muziekstijl beoefend door beginnende muzikanten die zich vanwege hun magere muzikale kennis beperkten tot het spelen van songs met één hooguit twee akkoorden. Dat soort bands zijn vrijwel volledig uit het muzieklandschap verdwenen. Als we het tegenwoordig over punk hebben, post of niet dan bedoelen we de mentaliteit van de muzikanten, een anti commerciële inslag en een onafhankelijke opstelling.
Om die redenen kan het uit Manchester afkomstige Muraja met recht de punkmantel claimen. Al vanaf de eerste noot van Kakistocracy is duidelijk dat de band niet uit is op een hitparadenotering. Zelfs airplay lijkt de band niet erg te interesseren. Op veel oren zal Kakistocracy kakofonisch overkomen met zijn ruwe, intense zang en nog ruwere saxofoonsolo. Ja dat lees je goed. Het hoofdinstrument van het kwartet is een sax. De band afficheert zich dan ook als zijnde een jazz-punk, of punkjazzband.
Live schijnt Muraja een sensatie te zijn, maar ook hun studio-opnamen zoals te horen op debuut EP, Knockarea zijn niet gespeend van enige opwinding. Van de vier tracks is Kakistocracy, een regering van mensen die daar het minst geschikt voor zijn (denk aan Trump en zijn trawanten) is een goede introductie tot Maruja, een band die maar snel onze kant moet opkomen.