Douglas Firs – The Long Answer Is No (Excelsior Recordings)
Gertjan van Hellemont maakte naam als gitarist bij de Vlaamse folkzanger The Bony King of Nowhere. Ook werkte hij mee aan de albums van allerlei Vlaamse artiesten, van lieve folkmeisjes Love Like Birds tot de door Neil Young geïnspireerde rocker Admiral Freebee. Toch kon hij zijn creatieve ei niet helemaal kwijt, daarom stelde hij in 2012 een eigen band samen, bestaande uit een aantal Belgische topmuzikanten. Onder de naam Douglas Firs hebben ze nu hun tweede album uit.
Eigenlijk heeft Van Hellemont al de invloeden van de bands waar hij mee heeft samengewerkt én de bands waar zijn bandleden in hebben gepeeld mooi samengebracht. Zo speelde de bassist ook bij Balthazar, en hé, verrek, Can You Tell Her I Said Hi doet eigenlijk best wel denken aan het lome geluid van Balthazar! Ook invloeden van o.a. folk, country, en rock, en dan voornamelijk de jaren ’70-varianten, zijn terug te horen. Toch weet de band uit al die invloeden iets eigens te creëren, wat grotendeels te danken is aan het kenmerkende en soms ietwat zeurderige stemgeluid van Gertjan van Hellemont.
Wat The Long Answer Is No ook typeert is de vakkundigheid waarmee alles is neergezet. Dat is het resultaat van professionele muzikanten bij elkaar zetten. Elk arrangement lijkt tot in de puntjes uitgedacht: ‘een orgeltje hier, wat achtergrondzang daar, en dan komt de gitarist precies op dit punt het nummer binnen’. Het zorgt aan de ene kant voor een rijk gearrangeerde plaaf, en ook zeker voor een boeiende plaat, maar aan de andere kant doet het wat af aan de emotie en spontaniteit. Het album bevat uitstekende rocksongs, de kwaliteit druipt eraf, maar soms klinkt het net wat té gelikt.
Hoogtepunten zijn er echter zeker. Aan de ene kant in de vorm van een klein, puur en oprecht liefdesliedje (That Kind of Thing), en aan de andere kant als de band zichzelf toestaat om los te komen en een beetje uit de bocht te vliegen (Pigs in the Sky). Verder een zeer degelijk folk/rock-album, dat alleen net wat spannender had gemogen. Arnout de Vries
LIVEDATA 05/06 Metropool, Hengelo 06/06 Naked Song Festival, Eindhoven 29/08 Amsterdam Woods Festival
Ash – Kablammo! (Ear Music/V2 Benelux)
Een muur van gitaren, knallende drums en de scherpe stem van Tim Wheeler. Drie elementen die de muziek van ASH kenmerken. De melodielijnen die Wheeler schrijft zijn sinds 1992 herkenbaar. De muziek van ASH werd in de beginjaren weggezet als Britpop, de groep speelde in de schaduw van groepen als BLUR en Oasis. Eigenlijk is dat heel lang de plek van de groep geweest. De muziek van de groep veranderde door de jaren heen nauwelijks.
In 2007 verscheen Twilight Of The Innocents, waarna het rustig werd rondom ASH. In 2011 verscheen er een Best Of en de groep speelde op wat festivals. Kablammo!, een titel die het plezier moet verwoorden waarmee de groep in de studio de nummers opnam, komt als een verrassing, een prettige verrassing. ASH klinkt fris, energiek, af en toe bijna nonchalant en in alle twaalf gevallen enthousiast en begeesterd. Eerste singel Cocoon en Let’s Ride openen de plaat en lijken in een vloek en een zucht voorbij. Zoveel kwaliteit in zeven minuten. In het derde nummer Machinery neemt de groep even gas terug. Daarna gaat het tempo weer omhoog. Opvallend is het plezier dat continue uit de speakers spat. Dit is geen routineuze langspeler van een groep, die drieëntwintig jaar geleden werd opgericht.
‘If it is possible it’s done. If it is impossible it will be done,’ lijkt het motto geworden van de groep. De woorden openen het instrumentale Evel Knievel. Precies 1.44 minuut fenomenaal jatwerk van een melodie die geschreven zou kunnen zijn door Ennio Morricone en Wheeler vult aan met wat surfgitaar. De Italiaanse meester wordt schaamteloos gekopieerd en ASH doet dat zo goed dat de repeatknop gebruikt wordt. Evel Knievel mag keer op keer uit de boxen knallen. Het is een van de hoogtepunten op deze release. Kablammo! barst van de kwaliteit. ASH is terug! Jaks Schuit