Pixies – The Night The Zombies Came (BMG/Mattan)
Beter laat dan nooit. Kent u die uitdrukking? Ja, natuurlijk is die nieuwe plaat van Pixies al even uit. Maar kun je ‘m dan nog wel recenseren? U leest het hieronder.
Hij ligt momenteel op de platenspeler. Lichtrood vinyl, waar je doorheen kunt kijken. Mooi spul man! Ondergetekende probeert er al maanden naar te luisteren zonder te denken aan al die prachtplaten die Pixies in het verleden maakte. Uiteindelijk is dat gelukt. Dan er ook maar even wat over neerpennen, toch? Vorig jaar nog live aan het werk gezien en daar ook wat over geschreven. Toen was die nieuwe plaat nog niet uit, maar we zagen wel een band met nog enórm veel levens- en spelvreugde. Een Charles Michael Kittridge Thompson (Frank Black) en zijn vrienden, die nog altijd tot het beste behoren van wat we tegenwoordig zien op de mondiale podia. Dat is rázendknap.
The Night The Zombies Came is bovendien ‘gewoon’ weer een razendknappe plaat geworden. Niet het venijn dat we kennen uit het verleden (oeps), alhoewel Oyster Beds ouderwets erin kleunt en niet had misstaan op pakweg Trompe Le Monde (1991) en hemeltjelief wat is You’re So Impatient toch een verslavend nummer. Joey Santiago krijgt alle ruimte om te excelleren op zijn Fender Telecaster.
Aandacht vragen we ook voor de geweldige tweede stem van Emma Richardson, die mevrouw Deal niet doet vergeten, maar wel een heel ander sausje over Black gooit. Black die opeens zingt: “Sometimes I feel like a chicken.” We vergeven die kippigheid. Omdat Chicken (zo heet het ook) zo’n verdomd lekker liedje is. Niet in de laatste plaats, andermaal, door het voortréffelijke gitaarspel van Santiago. Pixies, Pixies, lang leve Pixies! PIXIES! Pieter Visscher