Rolling Blackouts Coastal Fever – Hope Downs (SubPop/Konkurrent)
Na twee ontzettend smaakvolle ep’s was het wachten op het debuutalbum van Rolling Blackouts Coastal Fever. De band heeft laten horen excellente indierockliedjes op plaat te kunnen zetten en doet op Hope Downs niets anders. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is, maar dat is natuurlijk niet zo.
Grootste wapen van de band is misschien wel het feit dat de vijf stuk voor stuk liedjes schrijven en die liedjes passen ook nog eens verdomde goed bij elkaar. Maar dan ook nog eens verdómde goed. Wanneer je die gasten ziet, heb je bovendien het idee dat ze snel tot consensus komen over de koers van de songs. Het is een vriendenteam. Dat kan niet anders. Ze zullen het langer over de albumcover hebben gehad. Iemand moet geroepen hebben: “We kunnen ook een foto doen van een wat desolaat ogend zwembad, maar dan met een berg op de achtergrond en wat bomen in de buurt.”
Hope Downs is met zijn 35 minuten muziek niet eens zo heel veel langer dan de twee ep’s die eraan vooraf gingen; Talk Tight (2016) en de fraaiste van de twee, The French Press (2017). Het niveau van die laatstgenoemde wordt geregeld gehaald op Hope Downs, waarop voor het eerst enigszins wordt gerefereerd aan The Smiths. In Bellarine bijvoorbeeld. Al is het vaak niet meer dan een gitaarriffje.
De flirt met punk en surf is veel sterker en zorgt er ook voor dat de band over een geheel eigen geluid beschikt. Zonder te constateren dat er sprake is van iets unieks. Zo is het nu ook weer niet. De kracht van Hope Downs is het feit dat de tien nummers stuk voor stuk sprankelen, opwindend zijn, vrolijk, fris en overlopen van levensgeluk. Australië is dan ook fantastisch. Je zou er maar wonen. Pieter Visscher
LIVEDATA 11/08 Haldern Pop, Rees-Haldern 17/08 Lowlands, Biddinghuizen 18/08 Pukkelpop, Kiewit 01/11 Trix, Antwerpen 03/11 Paradiso-Noord, Amsterdam 04/11 Doornroosje, Nijmegen