Rolling Blackouts Coastal Fever – Sideways To New Italy (SubPop/Konkurrent)
Voordat Rolling Blackouts Coastal Fever hun eerste langspeler uitbrachten (Hope Downs, 2018) kwamen ze met twee ep’s op de proppen, minialbums liever gezegd. Talk Tight uit 2016 betekende de eerste kennismaking met de Australiërs en een jaar later verscheen het briljante The French Press. Toen wisten we definitief dat de muziekwereld goud in handen heeft met het vijftal uit Melbourne. De sprankelende indierock zette de band op de kaart. Net zoals je elke dag wel een berenhap met satésaus wil nuttigen of zo’n fijne frikadel speciaal (ketchup of curry?) zo wil je ook elke dag wel luisteren naar Rolling Blackouts Coastal Fever. Puntige indierock die er altijd wel ingaat.
Rolling Blackouts Coastal Fever noemen zichzelf momenteel voor het gemak Rolling Blackouts C.F. maar wie de band nog Rolling Blackouts Coastal Fever wil blijven noemen, wordt niet met de nek aangekeken door de vijf. Het zijn lieve jongens. Met heel erg veel muzikaal talent in hun donder. Niet alleen gezien het feit dat zowel Tom Russo, als Fran Keany alsook Joe White over geweldige vocale capaciteiten beschikken en bij toerbeurt de leadvocals voor hun rekening nemen, met name ook omdat er zoveel goeie liedjes ontluiken wanneer de band de studio induikt. Ja, liedjesschrijven dat kunnen ze en drummer Marcel Tussie en bassist Joe Russo verdienen het om ook genoemd te worden. Want het is een groepsproces. Hoewel de drie zangers de songs voor het grootste gedeelte schrijven.
Een band zonder ego’s. Leden die complementair aan elkaar zijn. Boys next door. Stuk voor stuk. Jongens met een gunfactor. Niet alleen op plaat ijzersterk, maar ook live onweerstaanbaar goed. Zo zagen we bijvoorbeeld op Lowlands, twee jaar terug. Toen het debuut Hope Downs net was verschenen. Een plaat die voortborduurde op de twee ep’s en geen regelrechte uitschieters bevatte.
Zoals die ook niet te vinden zijn op Sideways To New Italy. Een album dat opnieuw sprankelt en bruist en een band laat horen die zin heeft in het leven. Dat hoor je terug in de tien songs op deze tweede langspeler. Net zo veel songs als op de voorganger. Ook daarin geen wijzigingen. Rolling Blackouts C.F. heeft nooit de neiging gehad muzikaal uit de band te springen. Geen strapatsen, geen buitensporig gekke dingen. Alleen maar goeie gitaarliedjes. Liedjes waar we met z’n allen heel erg vrolijk van worden. Ze worden ook nog eens steeds beter wanneer je ze wat vaker beluistert. En op een planeet die toch nog wel wat van slag lijkt door al die coronaheisa (al went ‘t best snel en gaan de sauna’s straks weer open) kunnen we dat goed gebruiken. Pieter Visscher