Anne Paceo & Laura Cahen – L’écume

Ze is ooit begonnen als jazzdrummer, maar inmiddels is Anne Paceo een allrounder die zich niet zomaar in een hokje laat stoppen. Alleen al het feit dat ze eerder dit jaar in de Graadmeter stond geeft aan hoe breed ze bezig is.

De meest recente release van de gelauwerde Parisienne is het album Atlantis.  Daarvoor schreef ze alle nummers en sommige zingt ze ook zelf. Ook staan er een aantal samenwerkingen op het album waaronder een met Laura Cahen, een singer-songwriter met zo’n karakteristieke Franse zuchtmeisjes zangstijl. Hun duet Tant qui’l de l’eau kwam opvallend hoog in de Graadmeter. De samenwerking tussen de drummer-componist en de zangeres krijgt nu een vervolg met de single L’écume (schuim). Het is een remake van een track van Anne’s Atlantic album. De nieuwe versie is, zeg maar ontjazzed. En niet onbelangrijk er zit nu analoge synth-solo in de chanson, een die net zo sfeerbepalend is als die in hun Pinguin hit. Misschien moeten de dames eens overwegen om samen een heel album te maken.

Anne Paceo, Laura Cahen – Tant qu’il y a de l’eau

Laura Cahen ken je misschien nog wel van My Girl, haar Graadmeter-hit samen met Pi Ja Ma.

Er bestaat een reëele kans dat de Française weer onze hitlijst gaat halen. Dit keer met Anne Paceo. Anne is hier de hoofdartiest. Dus eerst iets over haar. Anne Paceo is een jazzdrummer, een grote naam in de Franse jazzscene met 8 albums en diverse EP’s op haar conto en meerdere prestigieuze prijzen op de schoorsteenmantel. Ze heeft met zo’n beetje alle nog levende jazzgiganten gespeeld en ook met de nodige ‘late greats’. Op haar nieuwe album, Atlantis gaat Anne de ambient-kant op en zijn het niet de drums maar de (analoge) synthesizers die de boventoon voeren. Voor een paar songs heeft ze een vocalist aangetrokken. En dat brengt ons bij Laura Cahen. Zij zingt en schreef mee aan Tant qu’il y a de l’eau (zolang er water is), een chanson die klein begint met de zachte hoge stem van mademoisselle Cahen en uitmondt in een -je zou bijna zeggen orgie- van synths. Pas als de blazers invallen horen we iets van Paceo’s jazzachtergrond. Tant qu’il y a de l’eau is redelijk representatief voor het hele album. Dus.