Triggerfinger is terug. Klaar voor de volgende stap. Met Colossus klinkt het Belgische trio venijnig vertrouwd en toch ook net even anders. Avontuurlijker en gelaagder dan voorheen. “We wilden gewoon iets cools maken.”
Tekst Heaven | Sandy Abrahams
Een bloedhete middag in Amsterdam. Persdag voor Triggerfinger, het meest gedistingeerde rocktrio van de Lage Landen. Dat ze er al wat gesprekken op hebben zitten, is aan niets te merken. Ze zijn voorkomend, sympathiek en ongelofelijk trots op Colossus, hun vijfde studioplaat sinds 2004, die eind augustus verschijnt.
Hun vorige, By Absence Of The Sun, dateert van drie jaar geleden. Een behoorlijk lange pauze voor Ruben Block (zang en gitaar), Paul van Bruystegem (bas) en Mario Goossens (drums). Een bewuste keus voor rust. Ze waren er aan toe, wilden even weg uit de ratrace die hun leven was geworden.
Block: “We hadden een paar jaar heel veel gespeeld en de laatste twee albums waren tussen het touren door opgenomen. Tijdens de laatste tour door Canada, waar we support act waren voor een Canadese band, merkte ik dat het zo’n beetje op was. Ik voelde het gevaar van de automatische piloot en daar had ik geen zin in.”
Goossens: “Eigenlijk waren we al langer dan vijf jaar non-stop bezig. Dat vergt nogal wat energie, en om iets nieuws te kunnen maken heb je tijd nodig. Het helpt niet echt als je moe bent.”
Van Bruystegem: “Op een gegeven moment moet je stilstaan bij de dingen naast het werk. Dat begint al bij je naasten en geliefden. Als er dan ook nog mensen overlijden… Je raast maar door omdat je denkt dat dat de manier is om het te verwerken, maar op den duur ben je gesloopt. Om output te geven, wat muziek maken eigenlijk is, heb je ook input nodig. Je moet de tijd nemen om alles te verwerken, om het een plek te geven.”
De periode van rust deed hun goed. Langzaamaan ontstonden nieuwe ideeën en werd de wens als band een volgende stap te zetten groter. Block: “De twee laatste albums die we opnamen in Los Angeles met producer Greg Gordon waren fantastisch, maar we wilden niet nog eens hetzelfde doen. We wilden juist kijken welke deuren we konden openen en tegelijkertijd blijven wie we waren. De vorige platen ontstonden voor een groot deel uit de livesynergie en de interactie die wij samen hebben. Dat hoor je. Het zijn bijna concerten met wat versieringen. Deze keer mocht alles. Samples, percussie, twee basgitaren, keyboards, sax, whatever. Fuck it. We wilden gewoon iets cools maken.”
AANVULLING
Een eigen thuisstudio met goede opnameapparatuur en een partij vintage keyboards hielp bij het experimenteren. Van Bruystegem: “Je kunt niet alles zelf spelen, maar we deden het toch omdat we demo’s wilden maken. Als Ruben bijvoorbeeld een ritme pakte zoals een drummer dat niet echt zou doen, dan was dat heel interessant, onorthodox soms. Vaak vonden we het dan wel cool.” Block: “We hadden een percussie-element dat eigenlijk een soort bain marie was van een cateringbedrijf, met van die grote bakken waar je eten in warm houdt. Onderaan zit zo’n grote stolp en als je daar een mep op geeft, man, dat klinkt waanzinnig. We hebben het ding ingepakt en naar Santa Monica gevlogen.”
Daar aan de kust van Californië trof het trio producer Mitchell Froom, die tekende voor klassieke albums van onder anderen Crowded House, Los Lobos en Richard Thompson. Goossens: “We hadden een lijstje met producers van onze favoriete platen gemaakt. Mitchell stond daar op, en ook Nick Launay, die heeft gewerkt met Nick Cave en Arcade Fire.”
Froom was de eerste die reageerde met een uitgebreide mail. Van Bruystegem: “Hij zei tegen ons: ‘You guys play dude rock. It’s too much.’ Dat klopte. Wij voelen ook dat het snel verkeerd wordt begrepen wat we doen. Het is zo luid en fors. Het mocht wel wat subtieler.”
Block: “Hard spelen is gemakkelijk. Mitchell was een goede aanvulling op dat waar we mee begonnen waren. Noem het een vrouwelijke factor, die hij toevoegde. Hij gaf de muziek sexiness mee. Daarnaast wilden we graag eens werken met een producer die ook muzikant is, die harmonisch dingen kan sturen en ideeën aanbrengen. Die gast was perfect. Onwaarschijnlijk.”
Froom staat bekend om zijn bescheidenheid, iemand die zich in dienst stelt van de muzikanten met wie hij werkt. In een interview vertelde hij dat het de kunst is als producer zoveel mogelijk op de achtergrond te blijven, alleen iets te doen als het echt nodig is. Block: “Hij had soms uitgesproken ideeën, maar hij stond altijd open voor onze mening en kon ook toegeven dat we gelijk hadden. Zijn invloed was heel groot.”
Dat gold ook voor technicus Tchad Blake, die Colossus mixte. Froom en hij golden in de jaren negentig als het meest eigenzinnige studiokoppel van de Amerikaanse muziekwereld. Goossens: “We zijn de eerste band sinds lang die weer met het oorspronkelijke duo werkte. Tchad is een eiland op zich. Blijkbaar vond hij het wel fijn weer eens een Mitchell-productie te doen. Die twee voelen elkaar zo goed aan.”
Block: “We gingen samen voor de best mogelijke plaat. We hebben ons de pleuris gelachen, ons waanzinnig geamuseerd. Veel gespeeld ook.”
Van Bruystegem: “Met rock ’n rollbands zijn de opnamedagen lang en stressvol. Mitchell redeneerde: laten we werken als we er klaar voor zijn en stoppen voor het avondeten.”
Block: “Je hoofd heeft tijd en lucht nodig om dingen te verwerken, om met problemen te kunnen dealen en oplossingen te zoeken. Dat werkte perfect zo.”
VERBINDING
Colossus intrigeert. De oorspronkelijke sound is nog steeds aanwezig, maar het geheel klinkt spannender en vernieuwender. Bang wat anderen zullen vinden, blijken ze niet. Block: “Daar heb je toch geen invloed op. Het enige wat wij kunnen doen, is een plaat maken waar we helemaal achter staan en die voor ons opwindend is, waar we mee verder kunnen. Want met de nieuwe liedjes krijgen de oudere nummers live ook weer een nieuwe vibe. Je krijgt een interessant verhaal terug.”
Van Bruystegem: “Het is een beetje zoals met die nieuwe plaat van Queens of the Stone Age. Die is extreem anders en dat merk je aan de reacties van mensen. Die fronsen hun wenkbrauwen, maar draaien dan toch vaak mee. Uiteindelijk kun je als groep niets anders doen dan dingen maken die je zelf goed vindt en hopen dat het publiek daar ook zo over denkt.”
Na al die intense jaren samen, voelt Triggerfinger nog altijd als een stel vrienden dat muziek maakt. Goossens: “We zijn gewoon nog steeds fan van elkaar.”
Block: “We begonnen als vrienden en hebben geregeld gebabbeld over muzikale en persoonlijke dingen. We zijn drie mensen op de baan en bij een mens hoort van alles: familieperikelen, frustraties, geluk. Je moet dat de ruimte geven. We zien elkaar nota bene meer dan onze partners en kinderen.”
Drukke maanden staan voor de boeg met de promotie van Colossus en de daaropvolgende tournee. Het is goed zo. Iedereen is er onderhand aan toe. Block lacht. “Thuis vinden ze het jammer, maar ze denken ook: gast, het wordt weer tijd dat je wat gaat doen, want je bent nu al wel héél lang thuis.”
LIVEDATA 02/09 Tuckerville, Enschede 18/11 Helldorado, Eindhoven 07+08+09/12 Melkweg, Amsterdam 14+15/12 Ancienne Belgique, Brussel
—
In Heaven #5 van 2017 interviews met onder meer Ron Gallo, Mogwai, John Moreland, Jan Akkerman, Triggerfinger en Arjen Lukassen aka Ayreon.
In de rubriek ‘Onder de loep’ aandacht voor de Zomer van 1967 in het hippiebastion Haight-Asbury met Moby Grape, The Charlatans, Janis Joplin, Steve Miller, Grateful Dead en vele anderen. Bertram Mourits staat uitgebreid stil bij de vijftigste verjaardag van Surrealistic Pillow, de klassieker van de Jefferson Airplane.
In de recensierubriek met meer dan 100 recensies, nieuwe albums van o.a. Steve Earle, Roger Waters, Little Steven, Peter Perrett, Dan Auerbach, Kevin Morby, Randy Newman, Hidden Orchestra en véél meer.
Dit nummer niet missen?
Neem een abonnement en profiteer van de aanbieding: 1 jaar Heaven van € 33,40 voor slechts € 22,50! Een abonnement neem je hier: www.popmagazineheaven.nl/actie-abonnement
Triggerfinger – Colossus (Mascot)