Amyl & The Sniffers – Comfort To Me (Rough Trade)
Net als in Nederland worden ook in Australië belangrijke muziekprijzen toegewezen aan artiesten die dat hebben afgedwongen. Amyl & The Sniffers flikten het in 2019 om met hun titelloze debuut de ARIA Award voor beste rockalbum in de wacht te slepen. Dat bleef in het buitenland ook niet onopgemerkt en zo speelde de band meteen op Rock Werchter.
Zangeres Amy Taylor is een, hoe zullen we het zeggen, lekker wild wijf. Véél wilder dan haar drie mannelijke bandgenoten. Taylor laat zich graag fotograferen met de tong uit de mond, schaarsgekleed of met een pot bier in haar klauwen. Op het podium, het liefst. Past allemaal prima bij het ruige imago van de band, die ook op album twee volhardt in ongekend energieke twee-akkoordensongs met snoeiharde riffs en teksten waarin we ons zo graag herkennen. In Hertz bijvoorbeeld:
‘Take me to the beach, take me to the country.
Climb in the back seat if you love me.
Hire me a car, I want to go driving.
Climb in the back seat, that’s where you’ll find me.’
De dertien punkrocknummers op Comfort To Me zijn net zo stevig als kort en dat staat de band die zich heeft laten inspireren door onder meer AC/DC, Motörhead en Cosmic Psychos meer dan uitstekend. Don’t Need A Cunt (Like You To Love Me) stopt zelfs al na 1 minuut 31. Een opgefokte punkrocker die schreeuwt om de repeatknop. ‘You think you can fuck with her? Hell no.’ De kans is groot dat Taylor aan zichzelf dacht toen ze het schreef.
Het ronduit óverheerlijke Comfort To Me is tot stand gekomen tijdens de coronaperiode. Je proeft dat de band alle remmen heeft losgegooid en frustraties botviert op instrumenten en Amy Taylor op haar microfoon. Dit is een album waarvan je hartstikke hard gaat rijden op snelwegen. Pas daar dus een beetje mee op. Want je weet zelf: het sterft van de flitspalen. Pieter Visscher