Blijft een intrigerende formatie dat Low. Mimi Parker (drums) en Alan Sparhawk (gitaar), die de vocalen steevast voor hun rekening nemen in het met bassist Steve Garrington aangevulde trio werden zangtechnisch niet eerder zo weggemoffeld in de songs, om er zo nu en dan ook kraakhelder uit te springen. Double Negative is Lows spannendste album.
Veel vaker stoeiden de Amerikanen met elektronica. Eigenlijk altijd zijn deze geluiden de krenten in de pap, terwijl die ochtendhap nu vrijwel geheel onorganisch wordt opgediend.
Het leidt tot fascinerende geluidsvelden, waarin het fijn verdwalen is. Al duurt dat wel even. In eerste instantie lijkt er soms geen doorkomen aan. Alsof er een op hol geslagen grasmaaier over een rij synthesizers manoeuvreert.
Het is hard, stevig en bij vlagen zelfs overdonderend. In your face. Trommelvliezen worden danig op de proef gesteld.
Sinister en grimmig zijn de geregeld industriële geluidscollages. Een obligaat grapje over de titel Double Negative laten we achterwege, omdat het soms domweg hemels en prachtig is, wanneer je de tijd neemt voor deze plaat.
Veroorzaker van de stijlbreuk die Low in een aantal songs pleegt, is producer BJ Burton, die het stemgeluid van Parker en Sparhawk onherkenbaar maakt wanneer hij daar zin in heeft. Gelukkig is dat niet continu het geval en dat zorgt dan weer voor een fraaie balans in de slowcore van het trio. Benieuwd hoe een en ander live uit de verf komt? 12 oktober speelt de band in Paradiso, Amsterdam, een dag eerder in de Orangerie in Brussel. Gehoorbescherming lijkt geen overbodige luxe. Pieter Visscher
LIVEDATA 11/10 Orangerie, Brussel 12/10 Paradiso, Amsterdam