Hem een gespleten persoonlijkheid noemen gaat misschien wat ver, maar de Durand Jones die leiding geeft aan The Indications klinkt opvallend anders dan de man die het uitschreeuwt op Lord Have Mercy.
Met zijn band maakt Jones mierzoete soft-soul, prachtig daar niet van, maar ver van ons indie bed. Solo staat Jones met één been in de kerk en de ander in de modder van de Mississippi. Denk Otis, Tina Turner, James Brown en al die andere soulcoryfeeën die werden verafgood en nagebootst door rockjochies als Mick Jagger, Rod Stewart en Joe Cocker.
Met het lekker vuige Lord Have Mercy ( te vinden op zijn debuut als soloartiest, ‘Wait Till I Get Over’) maakt Mister Jones duidelijk dat ook rock (‘n’ roll) een Afro-Amerikaanse muziekstijl is met wortels in het diepe zuiden van de V.S.
De wereld was toch een stukje minder mooi sinds het heengaan van charismatische soulzanger Charles Bradley vorig jaar. Maar er is goed nieuws, want