Tag: ESNS2020

Luisteraar Jan Berends doet verslag van ESNS: dag 3

Eurosonic dag 3, de vrijdag

NAAZ is blij! Ze heeft zojuist de Music Moves Europe Talent award en de Public Choice Award in de wacht gesleept. Dat betekent een trainingsprogramma én een flink geldbedrag ter ondersteuning van haar tour en promotie. Aansluitend mag ze optreden in de prachtige Schouwburgzaal. Als ik halverwege het optreden de zaal binnenloop zie ik haar begeleidingsband solide spelen en NAAZ haar glijdende moves maken terwijl ze enthousiast als altijd haar liedjes ten gehore brengt. Haar stem stem vertoont wat schorre randjes, het zal van de opwinding komen, maar er klopt iets niet. Het geluid is niet in balans. De bassen staan veel te hard, het lijkt alsof de geluidsman onder het toeziend oog van de Commissaris van de Koning live een Groningse aardbeving lijkt te willen veroorzaken. Jammer maar het zal de sympathieke zangers niet deren, ze stoomt verder op en heeft zich internationaal goed in de kijker gespeeld.

 

Even later in het Forum klinkt Black Sea Dahu uit Switserland wel fantastisch. Als ik sta te wachten tot we naar binnen mogen komen de eerste bezoekers de wenteltrap af. “Prachtig is dit mensen, het mooiste wat ik dit festival heb gezien!” zegt een man tegen de wachtende bezoekers. En als we even later de zaal binnen lopen zijn het inderdaad prachtige klanken die ons tegemoet komen. Zangeres Janine Cathrein speelt met samen met haar hippy-achtige groep vrienden mooie rustige folkliedjes, heerlijk loom gezongen met een emotionele ondertoon. Het publiek vind het allemaal prachtig en dat slaat over op de band die onder de indruk lijkt van alle warme reacties. Ze beloven hun best te doen om snel terug te komen naar Groningen en ik beloof m’n best te doen daar dan bij te zijn.

 

Iets heel anders zien we even later in de Hooghoudt Barn, the Snuts uit Schotland spelen daar hun makkelijke indie nummers met hoog meebrul gehalte. In hun thuisland zijn ze al razend populair, uitverkochte zalen en grote festivals, en ook hier lijkt het publiek het allemaal prima te vinden. Meegezongen wordt er nog niet maar wie weet hoe dat is later dit jaar als we de band opnieuw gaan tegenkomen in festivalland.

 

Aansluitend wil ik bij Flohio gaan kijken. Vorig jaar zag ik haar al even in het kleinere Platformtheater, dit jaar mag ze shinen in het Grand Theatre. En dat doet ze! Ik ben geen grote hiphop liefhebber maar deze ontwapenende kleine grimerapper met Nigeriaanse roots uit Londen vind ik fantastisch. De stuiterende beats en zware bassen leggen een basis voor haar snelle raps en zelf stuitert ze onvermoeibaar en enthousiast heen en weer over het podium. En het publiek doet net zo hard met haar mee, prachtig om te zien, wat een heerlijk en succesvol optreden!

 

Samen met wat vrienden staan we na te genieten en voor je het weet begint het volgende optreden in dezelfde zaal. Nu is Muthoni Drummer Queen aan de beurt. Ook zij geeft een spettend optreden weg. De mix van old school hiphop, soul, dancehall en reggae met allerlei vormen van afrikaanse clubmuziek doet het goed in de volle warme zaal waar we ons in een Keniaanse nachtclub wanen. Gekleed in opvallende gele outfits maken de zangeres en haar dansers er een feest van. Alweer een verrassend leuk optreden!

Tekst: Jan Berends

Luisteraar Jan Berends doet verslag van ESNS: dag 2

Eurosonic dag 3, de vrijdag

NAAZ is blij! Ze heeft zojuist de Music Moves Europe Talent award en de Public Choice Award in de wacht gesleept. Dat betekent een trainingsprogramma én een flink geldbedrag ter ondersteuning van haar tour en promotie. Aansluitend mag ze optreden in de prachtige Schouwburgzaal. Als ik halverwege het optreden de zaal binnenloop zie ik haar begeleidingsband solide spelen en NAAZ haar glijdende moves maken terwijl ze enthousiast als altijd haar liedjes ten gehore brengt. Haar stem stem vertoont wat schorre randjes, het zal van de opwinding komen, maar er klopt iets niet. Het geluid is niet in balans. De bassen staan veel te hard, het lijkt alsof de geluidsman onder het toeziend oog van de Commissaris van de Koning live een Groningse aardbeving lijkt te willen veroorzaken. Jammer maar het zal de sympathieke zangers niet deren, ze stoomt verder op en heeft zich internationaal goed in de kijker gespeeld.

 

Even later in het Forum klinkt Black Sea Dahu uit Switserland wel fantastisch. Als ik sta te wachten tot we naar binnen mogen komen de eerste bezoekers de wenteltrap af. “Prachtig is dit mensen, het mooiste wat ik dit festival heb gezien!” zegt een man tegen de wachtende bezoekers. En als we even later de zaal binnen lopen zijn het inderdaad prachtige klanken die ons tegemoet komen. Zangeres Janine Cathrein speelt met samen met haar hippy-achtige groep vrienden mooie rustige folkliedjes, heerlijk loom gezongen met een emotionele ondertoon. Het publiek vind het allemaal prachtig en dat slaat over op de band die onder de indruk lijkt van alle warme reacties. Ze beloven hun best te doen om snel terug te komen naar Groningen en ik beloof m’n best te doen daar dan bij te zijn.

 

Iets heel anders zien we even later in de Hooghoudt Barn, the Snuts uit Schotland spelen daar hun makkelijke indie nummers met hoog meebrul gehalte. In hun thuisland zijn ze al razend populair, uitverkochte zalen en grote festivals, en ook hier lijkt het publiek het allemaal prima te vinden. Meegezongen wordt er nog niet maar wie weet hoe dat is later dit jaar als we de band opnieuw gaan tegenkomen in festivalland.

 

Aansluitend wil ik bij Flohio gaan kijken. Vorig jaar zag ik haar al even in het kleinere Platformtheater, dit jaar mag ze shinen in het Grand Theatre. En dat doet ze! Ik ben geen grote hiphop liefhebber maar deze ontwapenende kleine grimerapper met Nigeriaanse roots uit Londen vind ik fantastisch. De stuiterende beats en zware bassen leggen een basis voor haar snelle raps en zelf stuitert ze onvermoeibaar en enthousiast heen en weer over het podium. En het publiek doet net zo hard met haar mee, prachtig om te zien, wat een heerlijk en succesvol optreden!

 

Samen met wat vrienden staan we na te genieten en voor je het weet begint het volgende optreden in dezelfde zaal. Nu is Muthoni Drummer Queen aan de beurt. Ook zij geeft een spettend optreden weg. De mix van old school hiphop, soul, dancehall en reggae met allerlei vormen van afrikaanse clubmuziek doet het goed in de volle warme zaal waar we ons in een Keniaanse nachtclub wanen. Gekleed in opvallende gele outfits maken de zangeres en haar dansers er een feest van. Alweer een verrassend leuk optreden!

 

We pikken vervolgens nog net één liedje mee van Alice Boman in het Forum en gaan dan snel door naar Buč Kesidi in het Praedinius Gymnasium. Het lijkt er op dat dit bandje in een krakkemikkig busje vanuit Servie naar Groningen is gekomen om hier met veel plezier hun feestje te bouwen, en dat lukt. De liedjes hebben een prettige dansbare beat en liggen makkelijk in het gehoor. Iedereen heeft het naar zijn zin, de band voorop. Maar ik denk dat het voorlopig blijft bij dit ene optreden hier. Hoe sympathiek het bandje ook is, de liedjes zijn te inwisselbaar en te gemiddeld.

 

Iets heel anders is Rayden die even later in Vrijdag spelen. De stoere mannen uit Madrid spelen een soort spierballen rap die ze met veel energie half lege zaal inknallen. Een aantal mensen uit het publiek laat zich opzwepen en schreeuwt enthousiast mee. Aan mij is dit niet echt besteed.

 

Gelukkig zijn we net op tijd in Vera voor de absolute uitsmijter van dit Eurosonic weekend. Om 1:15 begint daar de Zwitserseband Coilguns. Eindelijk weer eens zo’n band waar iedereen het over heeft. Muzikaal is het niet eens zo heel interessant. Ze spelen keiharde hardcore punk afgewisseld met rustige meeslepende stukken, handig om een beetje op adem te komen. Want wat speelt deze band met een energie! Het doet me heel erg denken aan At the Drive-In die ik hier in Vera jaren geleden een legendarisch concert zag geven. De zanger, met net zo’n bos krullen als Cedric Bixler-Zavala, schreeuwt de longen uit zijn lijf, de band beukt en ragt alles kapot, ze gaan helemaal los op en buiten het podium. De zanger kronkelt over het podium, klimt op de boxen, laat zich er afvallen, duikt het publiek in, loopt schreeuwend door de zaal en bij dit alles zweept hij het publiek op tot het uiterste. Uiteraard wordt er gepogood, er wordt geduwd en getrokken, gezweet en meegebruld. Tuurlijk, het is één groot theater maar jongens wat is dit een lekker show en wat een perfecte afsluiter van deze derde dag. Vermoeid duiken we daarna de kelderbar in waar het uiteindelijk net iets te laat wordt.

tekst: Jan Berends

Luisteraar Jan Berends doet verslag van ESNS: dag 1

Het is nog rustig op de Grote Markt als ik de Barn binnenloop, de grote Amerikaanse schuur die ieder jaar met Eurosonic wordt opgebouwd in het centrum van Groningen. Binnen hangt een gemoedelijke sfeer. Mensen hebben zo aan het begin van de avond met elkaar afgesproken of komen elkaar toevallig tegen. Kosmo Sound uit België is net begonnen met spelen. Zware instrumentale dub reggae dreunt door de zaal. Veel mensen moeten nog even wennen aan de muziek, zo lijkt het, maar om me heen zie ik mensen voorzichtig mee wiegen en een enkeling gaat al lekker los op deze heerlijke dansbare sound. De gitarist geeft de muziek een lichte touche en vooral de saxofoon zorgt voor mooie melodieën waardoor het niet saai wordt. Een band die ik deze zomer graag nog eens terug zou zien bij een graadje of 25, aan het water met een jointje en een biertje of cocktail in de hand!

Als ik even later binnenloop bij Johnny Maffia in Huis de Beurs kom ik de eerste bekenden tegen en zijn we het snel eens dat de jongens veel speelplezier uitstralen en dat het zeker een feestje is, maar dat de Engels getinte rock enigszins inwisselbaar is. We hebben de afgelopen jaren veel van dit soort bandjes voorbij zien komen in Huis de Beurs, maar vaak waren ze beter.

Bij Sinead o’Brien ligt dat anders. Eigenlijk de eerste hype van het festival, het heeft veel nieuwsgierigen naar Vera getrokken dat voor aanvang van het optreden al uitpuilt. De postpunk van de strak spelende drummer en gitarist is dienend aan de performance van Ierse dichteres en performer die haar teksten soms liefelijk en dan weer bezwerend of opzwepend de zaal in spuwt.

Duncan Lawrence laat even later zien dat hij meer in zijn mars heeft dan het prachtige nummer Arcade waarmee hij Nederland in de kijker heeft gespeeld als een serieus muziekland waar rekening mee gehouden mag worden. Zijn show is prachtig opgebouwd met mooie licht effecten en de nummers klinken fantastisch. Voor hij het nummer waarvoor iedereen gekomen is inzet bedankt hij de organisatie van Eurosonic voor de kans die hem geboden wordt ook zijn andere muziek aan een groot publiek te laten horen. De prachtige Schouwburgzaal, die voor de gelegenheid weer is omgedraaid, het publiek staat op het podium, doen de rest.

Ondertussen laat Alfie Templeman in Huis de Beurs zien dat hij een aantal potentiële hits op zak heeft die hij samen met zijn vrienden met veel plezier zal gaan spelen op de kleinere festivals door Europa. De Britpopliedjes met lekkere beat liggen makkelijk in het gehoor en het is een gezellige boel op het podium.

Omdat ik, net als veel anderen, later op de avond Inhaler graag wil zien spelen besluit ik op tijd richting Huize Maas te gaan. Ook hier is het inmiddels zeer druk en om deze tijd van de avond zie ik de eerste rij voor de ingang ontstaan. De Franse band Last Train verrast met met een heerlijke set van zeer afwisselende rocknummers die alle kanten op springen. Soms een beetje teveel van het goede hoor ik om me heen. De zang is niet fantastisch maar muzikaal steekt het allemaal zeer goed in elkaar. De jongens genieten zichtbaar van de positieve respons die ze vanuit de volle zaal krijgen en na het laatste nummer, waarbij de muziek haast wordt opgestuwd naar een orgastische explosie, vallen ze elkaar in de armen en bedanken ze het publiek uitgebreid voor deze heerlijke avond. Ik ben benieuwd of we Last Train nog gaan tegenkomen deze zomer, aan hen zal het niet liggen!

The Qalitons uit Hongarije spelen aansluitend in het café gedeelte van de zaal. De band verrast me met heerlijke psychedelische ‘70s rock met een dansbare funky inslag. Het publiek geniet er ook van en vooraan gaan de mensen lekker los op deze ervaren band die in ons deel van Europa meer aandacht verdient.

Samen met een aantal bekenden sta ik even later vol verwachting te kijken naar de aankondiging van Inhaler, de Ierse rockband die de aandacht weet te trekken met zanger Elijah Hewson, de 20 jarige zoon van U2 zanger Bono. En maken ze het waar? Jazeker! In de sound van de band klinken echo’s terug uit de begindagen van de succesvolle Ierse band. De muziek is stuwend en klinkt warm. En dan die stem! De licht nasale stem van Hewson galmt door de zaal waarbij niemand kan ontkennen dat die wel heel erg veel overeenkomsten vertoont met die van zijn beroemde vader. Maar we doen de band tekort als we de vergelijking blijven maken. De band is zeker geen kopie van U2, daarvoor zijn de eigen nummers te sterk. Noel Gallagher nam ze al mee op tour, en terecht. Als de band deze lijn weet door te trekken en zulke eigen en prachtige nummers blijft schrijven dan gaan we nog veel van ze horen!

Ter afsluiting van de avond stappen we nog even weer binnen bij Huis de Beurs waar zangers Asha Lorenz samen met haar jeugdvriend Louis O’Bryan van de band Sorry de aandacht goed weet te trekken. Ze maakt een wat nerveuze indruk en de coole grungy liedjes zijn niet makkelijk. Maar de jonge band heeft een prettige DIY attitude die me erg aanspreekt. Muziek die nieuwsgierig maakt en die ik thuis zeker vaker zal opzetten.

Tekst: Jan Berends