Live Review: Gary Numan @ Paradiso, Amsterdam (The Savage Tour)
21 oktober 2017
Tekst en foto’s Pieter Visscher
Dat is ook het mooie aan Paradiso; je staat als artiest dermate dicht bij je publiek dat je tijdens de nummers door eens wat handen kunt schudden met fans en dan is Gary Numan de beroerdste niet. Het is duidelijk dat hij her en der in de voorste rijen wat bekende gezichten ziet. Want Numan heeft een fanatieke aanhang in binnen- en buitenland.
Numans huidige wereldtournee, The Savage Tour, staat onder meer in het teken van zijn pas verschenen nieuwe album: Songs From A Broken World, een plaat waarop Numan (59) zijn zorgen over de huidige toestand in de wereld niet onder stoelen of banken steekt. “We live in a windswept hell, not even God remembers”, is hij op z’n somberst. Maar wie denkt dat het allemaal ellende is hetgeen de revue passeert in Paradiso, vergist zich. Oké, er worden serieuze noten gekraakt, maar Numans glimlach, die zich geregeld openbaart, blijft onbetaalbaar. Heel veel meer interactie zit er niet in. Geen obligate thankyous, geen verhalen tussen de nummers door. Numan laat de muziek spreken in het uitverkochte Paradiso en dat is meer dan genoeg.
Het optreden past uitstekend binnen het Amsterdam Dance Event, dat Amsterdam afgelopen weekeinde in zijn greep hield. Omdat de in Londen geboren Brit onmiskenbaar zijn stempel heeft gedrukt op de huidige dancewereld. Talloze elektronische acts zijn beïnvloed door Numan.
Tijdens het sterke My Name Is Ruin, van Songs From A Broken World, verschijnt Numans dochter Persia op het podium. Ze verzorgt de backingvocals op het album en mag ook live zo nu en dan meedoen. Ze is 11, net zo futuristisch gekleed als pa en de rest van de band en heeft ook witte schmink op het gelaat gesmeerd. Geen meisje dat nog met poppen speelt, zo te zien. Het is ontroerend hoe vader en dochter naast elkaar staan. Ze knuffelen en kleine Persia heeft zichtbaar geen enkele moeite met de stevige tekst van het nummer. Laat staan dat ze last heeft van podiumvrees.
“My name is ruin, my name is evil
My name’s a war song, I sing you a new one
My name is ruin, my name is broken
My name is shameless, I’ll tear you wide open”
Numan en zijn band gaan het grote gebaar geenszins uit de weg. Noch muzikaal, noch tekstueel. En ook de podiumpresentatie is ouderwets extravert. De armgebaren zijn niet van de lucht. Er schuilt een kleine volksmenner in Numan. Maar wel een heel vrolijke, zeker wanneer die prachtige glimlach zich weer openbaart. Hij zingt, hangt geregeld een gitaar om z’n nek en bespeelt de synthesizer. Bijna 60, maar nog zo energiek als wat.
De afsluiter is het onvermijdelijke Are ‘Friends’ Electric?, uit 1979 (!). Een oorverdovende, retekrachtige versie, waarmee een intensiteit wordt bereikt waar nauwelijks aan valt te tippen. Ook niet door het door Numan beïnvloede Rammstein en dat wil wat zeggen. De song is bijna 40 jaar oud, maar nog zó urgent en tijdloos, dat het vorige week geschreven had kunnen zijn. Gary Numan was zijn tijd ver vooruit.
Beide albums verschenen eerder al fysiek, maar deze edities zijn gericht op de vroege opnames die voorafgaand aan de voltooide albums zijn gemaakt. Ze presenteren de evolutie van de albums van elektrogod Numan. De nummers zijn zoals ze op de originele tapes werden gepresenteerd. Een van de studiobanden met opnames raakte onherstelbaar beschadigd, waardoor er bij de release in 2009 twee nummers ontbraken. Voor deze speciale uitgave is een alternatief gevonden waardoor de albums nu compleet zijn voor deze release.
Gary Numan – Savage (Songs From A Broken World) (BMG)