Tag: Joe Bonamassa

Nog maar nauwelijks bekomen van de zeer geslaagde samenwerking met Beth Hart of Different Shades Of Blue, het succesvolle laatste studio-album, en niet te vergeten de indrukwekkende Muddy Waters- en Howlin’ Wolf-vertolkingen op ‘Muddy Wolf At Red Rocks’, krijgen de fans al weer doodleuk een geheel nieuw album van Joe Bonamassa voorgeschoteld. De Amerikaanse zanger/gitarist lijkt zich, mede aangemoedigd door producer en goede vriend Kevin Shirley, in een bijzonder geïnspireerde en creatieve fase te bevinden waarin de lat telkens weer iets hoger wordt gelegd.

Tekst Jeroen Bakker

Met het uitbrengen van Blues Of Desperation blikt Joe Bonamassa enerzijds terug op zijn begindagen waarin voornamelijk de nadruk werd gelegd op bluesrock, maar bewijst hij anderzijds zich als gitarist enorm te hebben ontwikkeld en zijn geliefde muzieksoort naar een hoger niveau te kunnen brengen. Ook op het gebied van componeren is er vooruitgang geboekt: “Op mijn eerste albums heb ik mij dikwijls gewaagd aan het zelf schrijven van materiaal maar eigenlijk ben ik daar nooit echt tevreden over geweest. Het heeft mijn zelfvertrouwen zelfs enigszins geschaad en pas tijdens Different Shades Of Blue heb ik het goede gevoel weer terug gekregen”.

Voor Mountain Climbing dat op het nieuwe album te vinden is, riep Bonamassa bijvoorbeeld de hulp in van Tom Hambridge die al eens eerder ZZ Top, Buddy Guy, Lynyrd Skynyrd, Johnny Winter en George Thorogood de weg wees. Het waren niet alleen enkele gerenommeerde ‘co-writers’ uit Nashville die hem weer op weg hielpen maar vooral zijn goede vriend en top-producer Kevin Shirley wist het heilige vuur bij Joe Bonamassa weer terug te krijgen. “Ik heb geprobeerd om Joe weer te laten inzien dat hij er zelf keihard voor moet werken om daardoor het maximale rendement te kunnen bereiken”, aldus Shirley.Dat de studio-opnamen slechts vijf dagen in beslag namen wil niet zeggen dat het hem allemaal zo weinig moeite heeft gekost. “Het verloop in de studio is grotendeels afhankelijk van de voorbereiding. Niets is vervelender dan allemaal mensen om je heen te hebben die op jou moeten wachten en ietwat ongeduldig worden. Ik probeer dit altijd tot een minimum te beperken en aangezien ik over een uitstekend stel muzikanten beschik lukt dit meestal ook. Neem Reese Wynans bijvoorbeeld, speelde geruime tijd bij Stevie Ray Vaughan. Hij komt binnen, speelt zijn toetsenpartijen en het staat er op. Anton Fig, hij bezette al eens de drumkit bij Bob Dylan, Mick Jagger, Madonna en heel veel anderen, doet zijn ding en het is klaar. Hetzelfde geldt voor bassist Michael Rhodes en drummer Greg Morrow, ook van die geroutineerde muzikanten die behoren tot de ‘one-takers’, begrijp je? Trouwens, over drummers gesproken, deze keer heb ik zoals je zult begrijpen, gebruik gemaakt van twee drummers, een idee van Kevin dat me vanaf het moment dat hij het voorstelde, helemaal geweldig leek. Het was tevens een manier van werken waarmee hij mij uit mijn ‘comfort zone’ probeerde te krijgen en daarmee wist te voorkomen dat ik misschien mijn aandacht zou verliezen of zelfs een beetje lui zou worden. Ik moest nu dus echt volop aan de bak.”

Bonamassa is duidelijk in zijn nopjes met Blues Of Desperation. “Ik heb zoveel uiteenlopende dingen gedaan de afgelopen jaren. Gewerkt met zangeressen als Mahalia Barnes en Beth Hart, tribute-albums met muziek van Albert, B.B. en Freddie King, een eerbetoon aan Muddy Waters en Howlin’ Wolf, Black Country Communion, Rock Candy Funk Party en daarnaast veel bijgedragen als gastmuzikant. Toen de laatste tracks waren opgenomen zei ik tegen Kevin dat juist dit bluesrockjasje, die bombastische en vooral Britse heavy bluesrock zoals die in de periode 1968 tot de midjaren zeventig veel te horen was, mij eigenlijk best goed past.”

Terwijl het publiek inmiddels al grotendeels kennis heeft kunnen nemen hoe het nieuwe album live klinkt, worden de voorbereidingen getroffen voor alweer een bijzondere uitdaging. Het Engelse publiek zal namelijk getrakteerd worden op drie avonden waarin de drie grootste Britse gitaristen ooit centraal zullen staan. Het werk van zowel Eric Clapton, Jimmy Page als Jeff Beck zal door Bonamassa op een waardige wijze vertolkt worden. “Je kunt het vergelijken met vorig jaar toen we drie avonden, drie verschillende sets van de Three Kings speelden. Het is niet zo dat ik daar sta om te bewijzen wat ik allemaal kan of dat ik mijzelf wil vergelijken met deze muzikanten maar het is voornamelijk bedoeld als een eerbetoon aan diegenen die mij muzikaal gevormd hebben en een ode aan de muziek waar ik zo van houd.”

De kans dat bijvoorbeeld Eric Clapton één van de avonden zal bezoeken acht hij zeer gering. “Het zou trouwens de eerste keer zijn dat de betreffende artiest deze avond bezoekt want alle anderen, met uitzondering van B.B. King, leefden niet meer op het moment van mijn eerbetoon aan hun muziek.” Juist het ontbreken van laatstgenoemde heeft Bonamassa aangegrepen. Graag had hij zijn mentor nog gesproken over de bijzondere avond. De onlangs overleden bluesgrootheid was tenslotte de eerste die besloot om de heel jonge Bonamassa indertijd bij de hand te nemen en te begeleiden in de wereld van de bluesmuziek. “Helaas was B.B. niet meer in staat om een optreden te bezoeken of zelfs de registratie op Youtube te volgen. Ach, weet je, eerlijk gezegd denk ik niet eens dat ik zelf aanwezig zou willen zijn op mijn eigen tribute-avond…”

LIVEDATUM 10/07 North Sea Jazz Festival, Rotterdam 16/07 Blues Peer, Peer (B)