De Kaiser Chiefs staan dit jaar voor de zesde keer op het legendarische Pinkpop Festival. De indie pop/rockband uit Leeds is zonder twijfel een van de meest geliefde acts op het festival in Nederland. Met energieke shows en hits als Oh My God, I Predict A Riot en natuurlijk Ruby is een optreden van de Kaiser Chiefs altijd een feestje voor het publiek in Landgraaf. Hun succesvolle debuutalbum Employment is dit jaar twintig jaar oud, en dat wordt gevierd. Voor het optreden had ik (Martien Koolen) een kort maar boeiend gesprek met Ricky Wilson (zang) en Simon Rix (basgitaar).
Jullie zijn terug in Landgraaf, voor de zesde keer alweer. Is er een Pinkpop-optreden dat je je extra goed herinnert — positief of negatief?
Simon: “Ik denk dat ze allemaal goed waren, maar 2008 was wel speciaal. Ons tweede album Employment deed het toen erg goed, en we speelden vlak voor de Foo Fighters. Het publiek was die dag indrukwekkend, dus die editie staat me goed bij.”
Hebben jullie nog bepaalde verwachtingen voor het optreden van vandaag?
Simon: “Niet echt verwachtingen, nee. Het is vandaag een ander soort optreden dan normaal. Gewoonlijk vieren we een nieuw album en spelen we nieuwe nummers, gemixt met hits. Dan hoort het publiek vaak ook songs die ze nog niet kennen. Maar vandaag zit de setlist vol met nummers van Employment en een paar ‘deep cuts’. We zijn vooral benieuwd of de jongere mensen de teksten van die oude nummers nog kennen.”
Ricky: “Waar ik me het meest druk om maak, is of er wel genoeg mensen komen opdagen. Dat vind ik altijd spannend. En of de mensen die er zijn het leuk vinden. Dus misschien maak ik me zorgen dat we niet het grootste publiek hebben, maar goed… we zullen zien.”
Dus geen speciale Pinkpop-setlist dit jaar? Omdat de focus toch vooral op Employment ligt?
Simon: “We hebben dit jaar nog nauwelijks festivals gedaan — dit is eigenlijk ons eerste. Dus nee, we hebben geen speciale setlist voor Pinkpop gemaakt.”
Hoe moeilijk is het eigenlijk om een setlist samen te stellen met zo’n groot repertoire?
Simon: “Deze keer is het makkelijk, omdat we vooral songs van Employment spelen — dat album is, zoals je al zei, twintig jaar jong. Maar we spelen ook een paar nummers van andere albums.”
Twintig jaar geleden kwam Employment uit. Hoe kijken jullie daar nu op terug?
Ricky: “Best indrukwekkend eigenlijk. Het is beter dan ik me herinnerde. Het klinkt precies goed, van het eerste nummer Every Day I Love You Less and Less tot Caroline, Yes aan het eind. Het hele album voelt als ons pure zelf. Het is een eerlijk, echt album. Toen we het voor het eerst speelden, traden we op in plekken waar we nog nooit waren geweest, en mensen kenden de nummers al — dat was geweldig. Maar je hebt op dat moment geen tijd om ervan te genieten. Nu, twintig jaar later, denk ik dat het moment er is om die nummers weer te spelen én ervan te genieten. Toen wilden we vooral geweldige songs maken, maar onze performance was toen nog niet zo goed als nu. Nu, met twintig jaar ervaring, zijn we er live veel beter in geworden. Alle nummers op Employment zijn gebaseerd op energie — en die zijn we niet kwijtgeraakt, maar we hebben wel meer vakmanschap ontwikkeld. We zijn als band echt gegroeid.”
Hoe is jullie muziek over de jaren heen geëvolueerd?
Ricky: “Ik denk dat we vooral veel fouten hebben mogen maken, en dat is echt een voorrecht dat niet veel bands hebben. We houden altijd het geloof in onszelf, en komen er telkens sterker uit. Ik ben blij met elk album dat we gemaakt hebben, want in een band zitten is sowieso tricky — je bent de pineut als je niet verandert, en ook als je het wel doet. Als je steeds hetzelfde maakt, zeggen mensen dat je een one-trick pony bent. Je moet risico’s nemen, doen wat je wilt, en je daar niet te druk om maken… al maken we ons er wél druk om, ha ha.”
Raken jullie dan nog steeds van slag door slechte recensies?
Simon: “Ik lees de goede recensies nooit — waarschijnlijk omdat ze niet bestaan, ha ha. Tegenwoordig krijg je zo 500 negatieve reviews, want iedereen is een recensent op social media, maar niemand leest die dingen echt nog.”
Hebben de Kaiser Chiefs een speciale band met Nederland?
Ricky: “Ja, absoluut. Na het Verenigd Koninkrijk komt Nederland op nummer twee. De fans hier zijn altijd supertrouw, en dat werkt beide kanten op. Wij stellen de Nederlandse fans niet teleur, en zij ons ook niet. Het is een geweldig land.”
Waar zijn jullie het meest trots op tot nu toe?
Simon: “Op de band zelf, en op de optredens. Het is zó leuk om in deze band te zitten. Dat we na al die jaren nog steeds samen muziek maken, dat voelt bijzonder.”
Hebben jullie nog ambities?
Ricky: “Oh ja… Je weet wel, we hebben op allerlei festivals gespeeld, maar we hebben er nog nooit een geheadlined. En dan denk je: dat is ons nooit gegund. Dus dat zou mooi zijn om alsnog te bereiken.”
Laatste vraag: als ik nu een bandlid van Kaiser Chiefs was en jij de muziekjournalist, wat zou dan je laatste vraag zijn?
Ricky: “Ha ha… Ik zou vragen: ‘Word je weleens jaloers op andere bands — op wat zij bereiken?’ En natuurlijk is het geen competitie, maar de enige manier om daarmee om te gaan, is om als band beter te worden. Blijf hongerig…”
Ricky: “Ja, ambitie is echt een ongelooflijk sterke drijfveer, dus…”
Bedankt voor jullie tijd.
Ricky & Simon: “Dankjewel — leuk interview!”
MARTIEN KOOLEN
Tijdens onze tweede editie in 2011 was Triggerfinger onze eerste grote headliner. Acht jaar later hebben we allebei wat te vieren: VESTROCK bestaat 10 jaar in 2019, Triggerfinger 20 jaar. Ruben Block en de zijnen vieren hun jubileum met een overdonderende best of tour die ook langs Hulst raast.
Het festivalterrein in de bossen van Hellendoorn omvat dit jaar weer verschillende area’s en podia, elk met hun eigen karakter. Naast nieuwe namen komen er ook een aantal oude bekenden op de 25e
De eerste naam van 