Paradiso Archieven - Page 23 of 40

Tickets voor New Yorkse trio Sunflower Bean op 11 april in Paradiso

Het New Yorkse indierocktrio Sunflower Bean brengt op 23 maart hun tweede studioalbum Twentytwo in Blue uit. Deze titel verwijst zowel naar hun leeftijd – Julia Cumming, Jacob Faber en Nick Kivlen zijn op die datum allemaal 22 jaar oud – als naar de periode van 2 jaar en 2 maanden die tussen deze langspeler en het debuut Human Ceremony uit 2016 zit.

Op het 11 tracks tellende Twentytwo in Blue laat het drietal nog steeds heerlijke gitaar pop/rock liedjes horen met een ietwat retro ondertoon. Deze herkenbare ‘Sunflower Beans sound’ vormt nog altijd de basis, maar het laat tegelijk de progressieve ontwikkeling van de band horen, zowel qua geluid als songwriting.

Lees hier ons interview met Julia Cumming van Sunflower Bean.

LIVEDATA 10/04 Muziekcentrum Trix, Antwerpen (BE) 11/04 Paradiso, Amsterdam

Tickets Winnen

Waarom heet het album Twentytwo in Blue? Mail je antwoord naar prijsvraag@pinguinradio.com en win 2 tickets voor deze exclusieve Paradiso-show!

The Secret Sisters o.a. naar Paard, Metropool en Paradiso

Prachtige harmonieën, country deuntjes en vooral vrolijke liedjes, zo zou je The Secret Sisters kunnen omschrijven. De uit Alabama afkomstige zussen hebben een ‘bumpy road’ gehad, maar ondanks alles zijn ze terug, sterker dan ooit. Het eerste album van Laura & Lydia stamt uit 2010 en staat vol met covers van o.a Sinatra en Nancy Baron. Gezongen op een manier waarbij je vlinders in je buik krijgt en zo gespeeld dat je meteen opstaat om te dansen.

Hun tweede album, welke uitkwam op Republic Universal Records, belandde op nummer 18 in de Country Charges. Maar dat was voor het label niet genoeg om verder te gaan. Republic Universal liet de dames vallen waarop een moeilijke periode volgde. Ze raakte bijna failliet en moesten beginnen bij het begin. Van touren met Bob Dylan naar het verliezen van je label gaat ook niet in de koude kleren zitten. Gelukkig was het voor de dames geen reden om te stoppen en zijn ze nu terug met You Don’t Own Me Anymore. Een nieuw, vurig album, waarin duidelijk wordt hoe de passie voor muziek sterker is dan alle tegenslagen. Het resultaat is een prachtig album vol eerlijkheid, boosheid maar vooral vreugde, want de zussen zijn weer klaar om op tour te gaan.

LIVEDATA 04/04 Paard, Den Haag 05/04 Cultuurcentrum Vredeberg, Lier (BE) (Sold Oud) 06/04 Vanslag, Broger 07/04 Heartland Festival @ Metropool, Hengelo 08/04 Paradiso, Amsterdam

Drie keer EELS in TivoliVredenburg te Utrecht – laatste kaarten voor 20 juni

Drie keer EELS in Utrecht! De concerten op maandag 18 juni en dinsdag 19 juni zijn uitverkocht.

De Amerikaanse rockband Eels is het project van singer-songwriter en multi-instrumentalist Mark Everett, ook bekend als E. Samen met een steeds wisselende verzameling bandleden heeft hij inmiddels elf albums afgeleverd en een volstrekt eigen plek voor zichzelf gecreëerd in de muziekwereld. Everett weet persoonlijke teksten over het leven, de liefde en de dood te combineren met (indie)rock die tegelijkertijd prettig-vreemd en meezingbaar is.

Op 6 april verschijnt Eels’ nieuwe album The Deconstruction, en ook met hun live-dvd Live At Royal Albert Hall (2015) kom je alvast in de stemming! Het nummer Today Is The Day van het nieuwe album staat overigens ook op de playlist van Pinguin Radio!

LIVEDATA 18+19/06 TivoliVredenburg, Utrecht (Sold Out) 20/06 TivoliVredenburg, Utrecht 21/06 Paradiso, Amsterdam (Sold Out)

The White Buffalo naar Rock Werchter en Paradiso

The White Buffalo maakt op zaterdag 7 juli zijn debuut op een Nederlands podium met een show in Paradiso Noord in Amsterdam. Een dag eerder staan ze op Rock Werchter.

Singer-songwriter Jake Smith, beter bekend als The White Buffalo, is in andere landen al jarenlang populair. In zijn thuisland de Verenigde Staten vallen moderne bluesfans als een blok voor de bijzondere zware zangstem van The White Buffalo, die sterk doet denken aan grootheden zoals Eddie Vedder (Pearl Jam).

Om met nog meer grote namen te strooien: The White Buffalo haalt zijn inspiratie uit grootheden zoals Bob Dylan en Leonard Cohen. In de traditie van Johnny Cash en Steve Earle maakt The White Buffalo klassieke Americana singer-songwriter liedjes die verhalend zijn, knipogen naar hedendaagse folk en kwalitatief op één lijn zitten met zijn idolen.

Live wordt de akoestische gitaar van Jake Smith slechts aangevuld met een bassist en een drummer. Een ijzersterke combinatie waarmee The White Buffalo in de VS, Duitsland en vele andere landen al gigantische zalen heeft veroverd.

The White Buffalo maakte al indruk met sterke platen als Hogtied Revisited (2009) en Once Upon A Time In The West (2012), en inmiddels is de band alweer toe aan hun zesde langspeler Darkest Darks, Lightest Lights met onder andere de rockende single Avalon. De muziek van The White Buffalo bleef ook niet onopgemerkt bij bedenker en producer van de hitserie Sons Of Anarchy, Kurt Sutter. Smith, Sutter en de band The Forest Rangers schreven samen het nummer voor de laatste aflevering van het 7e seizoen, Come Join The Murder. Maar daar bleef het niet bij, maar liefst 10 nummers verzorgde Smith voor de serie, waaronder ook het intense House Of The Rising Sun.

LIVEDATA 06/07 Rock Werchter, Werchter (BE) 07/07 Paradiso, Amsterdam

Sunflower Bean – Twentytwo In Blue

Ruim twee jaar na hun debuutplaat Human Ceremony komt het uit Brooklyn afkomstige trio Sunflower Bean met opvolger Twentytwo In Blue, welke verwijst naar de leeftijd van de bandleden. De Amerikanen laten op het 11 tracks bevattende schijfje horen dat ze in die twee jaar gegroeid zijn als band, zowel muzikaal als tekstueel.

Volwassener vooral, waarbij ze catchy liedjes afwisselen met rock grooves met een psychedelisch randje. Zangeres Julia Cumming heeft een fluwelen stem die doet denken aan Blondie en in combinatie met gitarist Nick Kivlen lijkt hun samenzang af en toe zelfs op Fleetwood Mac. Het album begint met Burn It, gevolgd door het melodieuze I Was A Fool.

Titelnummer Twentytwo klinkt zoetsappig vergeleken met het uitgesproken Crisis Fest, een politiek getint nummer waarin de band afgeeft op de roerige (politieke) periode in Amerika. (“2017—we know / Reality’s one big sick show / Every day’s a crisis fest”.) Memoria en Only A Moment zijn daarentegen weer een stuk braver, terwijl Human For weer vol met pit zit.

Met het subtiele Oh No, Bye Bye sluiten Cumming en consorten hun tweede plaat af. Een plaat die het tijdens hun komende tour ongetwijfeld goed gaat doen, gezien hun puike optredens in Austin tijdens het jaarlijkse South by Southwest (SXSW) festival van dit jaar. Tekst Muzine.nl | Roel Schillings

LIVEDATA 10/04 Trix, Antwerpen (BE) 11/04 Paradiso, Amsterdam

Live Review: The Garden @ Bitterzoet, Amsterdam

Live Review: The Garden @ Bitterzoet, Amsterdam
22 maart 2018
Tekst Nadieh Bindels Foto’s Joyce Goverde

The Garden beukt lekker in Bitterzoet

Keihard beuken, een loop met blaffende honden, koprollend over het podium, niets is de tweeling uit Californië te gek. Zanger en bassist Wyatt en drummer Fletcher, samen de band The Garden, zijn op tour in Europa en sloegen Amsterdam daarbij niet over. Afgelopen donderdag stonden de twee op het podium in Bitterzoet.

Wie deze avond geen oordoppen bij zich heeft, is flink de lul, want het gaat er hard aan toe bij The Garden. Het duo maakt punk en garage met tussendoor elektronische, drum ’n bass en hiphopinvloeden. Om het benoemen van de sound makkelijker te maken, hebben ze het omgedoopt tot hun eigen genre VadaVada. Een vreemde combinatie wellicht? Niet voor deze eeneiige tweeling. Hun vader speelde in verschillende punkbands als Final Conflict en Shattered Faith, maar speelde ook voor onder andere The Prodigy. De combinatie van punk en harde genres met elektronische sound werd ze dus met de paplepel ingegoten en is ook waar ze de avond mee beginnen. Het duo start met het enige nummer waarin echt gerapt word deze avond. Beiden bespelen hun instrument niet. Vooraf opgenomen muziek begeleidt de twee, wat ruimte biedt voor Fletcher om tussen het rappen door koprollend het podium over te gaan.

Het volgende nummer is er één uit de categorie punk. Beide mannen gaan vanaf nu wel verder op hun instrument. Het veelal hip uitziende en jonge publiek stampt en beukt inmiddels door de zaal van Bitterzoet, terwijl Wyatt van het podium afvliegt om vervolgens liggend naast de bar zijn basspel voort te zetten. Iets wat hij trouwens strak doet, dat spelen op de bas.

De band combineert vanavond nummers van de eerste twee albums HaHa en Cloak met een aantal nummers van het nieuwe album Mirror Might Steal Your Charm, dat 30 maart uitkomt. Het zijn veelal korte songs van een minuut of twee, drie. Vooraan staan een hoop fans die de teksten kennen. Wyatt maakt daar regelmatig gebruik van door zijn microfoon het publiek in te steken en de fans te laten zingen. De twee broers beuken flink door de set heen, waardoor er weinig tijd is voor aankondigingen of gepraat tussendoor. Wat ook niet echt bij hun stijl zou passen: ze hebben een zeer nonchalante uitstraling, maar weten duidelijk goed wat ze doen op het podium.

Het eerste deel van de set is de afwisseling tussen de punk en de meer elektronische nummers goed en houdt het de aandacht er lekker bij. Al hadden ze de nummers met een elektronische sound misschien beter meer over de set kunnen verspreiden, want in het tweede deel wordt het wat veel van hetzelfde geluid. Gelukkig trakteert Fletcher regelmatig op lekkere, strakke drumsolo’s, die de aandacht er dan weer wel bij halen. Even als de rare geluidssamples die hij tussendoor aanslaat op zijn elektronische drumpads.

Het publiek lijkt het goed naar zijn zin te hebben en host de hele set lang door de zaal. Hier en daar vallen mensen over het podium en wordt er gecrowdsurft. In de laatste paar nummers geven de broers nog even wat diverser geluid weg. Wyatt brengt in één van de laatste nummers een zware, bijna ruisende, sound de zaal in. Ondertussen blaffen de gesamplede honden er doorheen. In het laatste nummer haalt hij met zijn geluid blues-rock sferen aan, voor hij er volop de beuk inzet. Ook Fletcher trakteert nog even op wat strakke drumsolo’s waarbij hij zijn ride bekken met ongelooflijke snelheid bespeelt. Na 24 nummers is het tijd om het podium te verlaten. Terwijl de tweeling van het podium verdwijnt, galmen de gesamplede space geluiden nog even door.

De dampende southern soul van Nathaniel Rateliff & The Night Sweats

Regelmatig hoor je de laatste maand op diverse radiostations het prachtig ingetogen gezongen You Worry Me voorbij komen van Nathaniel Rateliff & The Night Sweats. De dampende southern soul, pittige countryfolk en broeierige rhythm & blues van de acht muzikanten onder leiding van Rateliff kunnen op grote waardering rekenen in de Amerikaanse media maar lijken nu ook in Europa toch echt tot de verbeelding te gaan spreken.

Tekst Jeroen Bakker

Bijna dreigde drie jaar geleden het opzwepende S.O.B. zelfs een kleine hit te worden. Aanstaande 4 en 5 april zal het gezelschap twee avonden in een uitverkocht Paradiso te zien zijn en in juli zullen de bezoekers van het North Sea Jazz Festival in Rotterdam en Zwarte Cross te Lichtenvoorde vereerd worden met een bezoek van de gepassioneerde muzikanten uit Denver. Vooruitlopend op het deze week verschenen tweede studio-album Tearing At The Seams hadden wij onlangs een gesprek met frontman Rateliff en bassist Joseph Pope III.

Er is niet veel tijd over om deze dagen nog iets van de stad te zien. De twee zijn zojuist uit Parijs gekomen en vertrekken nog dezelfde avond met de trein naar Brussel. “Het is totaal geen probleem voor ons om zoveel tijd samen door te brengen. We zijn al ruim twintig jaar bevriend met elkaar moet je weten”, reageert Rateliff op de vraag of de vriendschap tegenwoordig goed te combineren valt met de zakelijke kant van de muziek. “We zijn al zakelijk vanaf het moment dat we elkaar voor het eerst ontmoetten. Financieel zijn we er nooit op vooruit gegaan.” Pope vult hem lachend aan: “Eigenlijk kost het ons nog steeds meer geld dan dat het oplevert. Het maken van muziek is nog steeds niet winstgevend maar we kunnen gerust stellen dat er werkelijk niets is wat onze vriendschap in gevaar zou kunnen brengen. Daarnaast worden wij er goed bij geholpen door enkele ervaren mensen.” Wat de inkomsten betreft bood de tijd dat Rateliff als tuinman werkte iets meer zekerheid. Ook Pope leek zijn zaak als huisschilder aardig op de rit te hebben. “Ondanks dat hebben wij beiden nooit, zelfs niet één moment spijt gehad toen gekozen werd om dit nieuwe en toch ook wat onzekere avontuur met elkaar aan te gaan. Het is inmiddels een fulltime job geworden maar het wel een baan waar je graag iedere dag je bed voor uitkomt”.

Voor het opnemen van Tearing At The Seams, dat is uitgebracht op het beroemde Stax-label, is gekozen voor een andere werkwijze dan tijdens het opnemen van het debuutalbum. Rateliff: “Alles werd deze keer gelijktijdig opgenomen in één ruimte waarbij nauw werd samengewerkt met de producer. De basis, voornamelijk ‘snippets’ hadden wij al klaar voordat we de studio in New Mexico binnenliepen, het arrangement ontwikkelde zich op het moment dat we met elkaar gingen jammen maar het waren slechts kleine aanwijzingen die werden toegepast. Het ging steeds beter en juist toen we dachten dat we klaar waren werd ons gevraagd om nog één keer met wat laatste, ongebruikte ideetjes aan de slag te gaan. De sfeer was te gek en die live-sessie verliep vlekkeloos. De schrik sloeg ons om het hart toen hij vanachter het mengpaneel plotseling riep dat we zojuist een hit hadden opgenomen. We dachten dat het niet goed was, veel te commercieel of zoiets hahaha.”

Rateliff en The Night Sweats worden dikwijls geroemd vanwege hun grote diversiteit. Alles heeft volgens Pope te maken met de invloeden die ieder bandlid met zich meebrengt. Pope: “We luisteren naar echt van alles en komen via elkaar steeds weer nieuwe dingen tegen die ons beïnvloeden en die terugkomen in onze muziek. Het gaat bijvoorbeeld van Joe Cocker naar James Tayor en van Sam Cooke naar Leonard Cohen.” Volgens Rateliff is het allemaal de schuld van Chuck Berry. Rateliff: “Het is volgens Cohen Chuck Berry die dit allemaal heeft mogelijk gemaakt. Hij zei ooit: All of us are footnotes to the words of Chuck Berry. If Beethoven hadn’t rolled over, there’d been no room for any of us.”

In Amerika wordt heel veel gespeeld. Met de naamsbekendheid gaat het daar echt de goede kant op. “We spelen in prachtige theaters met een capaciteit van bijna tweeduizend toeschouwers waar iedereen speciaal een kaartje koopt om ons te zien spelen maar ook grote sporthallen waar soms zelfs meer dan tienduizend mensen onze muziek te gek vonden. Alleen kwam daarna nog wel The Kings Of Leon een show doen. Zolang wij dat kunnen doen wat we zo graag willen vinden we het prima. De sfeer en de interactie met het publiek is voor ons uitermate belangrijk en dan is zo’n mega-hal natuurlijk niet ideaal. Kijk, een zaal als Paradiso blijft altijd te gek om in te spelen en het Olympia Theater in Dublin is ook een plaats waar we heel graag optreden. We spelen dan ook liever twee avonden in zo’n zaal dan één keer een sporthal voor even zo veel mensen.”

Veel fans in Nederland zullen er voor kiezen om voor beide avonden een ticket te kopen. In grote lijnen zal de setlist hetzelfde zijn maar volgens Pope zal het desondanks ook voor hen interessant genoeg zijn om er een tweede avond bij zijn: “We hebben vaker twee avonden achtereen in dezelfde zaal gespeeld maar we hebben nu de luxe dat er meer materiaal beschikbaar is om uit te kiezen en dus ook de mogelijkheid om tijdens deze tournee meer variatie in de shows aan te brengen Het biedt daarnaast de mogelijkheid voor ons om iets meer te weten te komen over de stad, de mensen en de gewoonten.” Rateliff valt hem lachend in de rede: “Het eerstvolgende optreden is altijd beter dan die van daarvoor dus de tweede avond wordt de beste!”

LIVEDATA 04/04 Paradiso, Amsterdam (Sold Out) 05/04 Paradiso, Amsterdam (Sold Out) 07/04 De Roma, Antwerpen (BE) (Sold Out) 13/07 Zwarte Cross, Lichtenvoorde 15/07 North Sea Jazz Festival, Rotterdam

Causes met nieuwe songs naar o.a. TivoliVredenburg, Paradiso en Paard

Causes, de band die doorbrak met de debuutsingle Teach Me How To Dance With You, brengt een nieuwe single uit en kondigt direct een tour aan. De band zal dit jaar met een nieuw album komen met daarop de huidige single Let it Rain.
Bij de single Let it Rain maakte Causes een zeer speciale video over de totstandkoming van de band die hier te bekijken is.

Vanaf vrijdag 18 mei zal Causes een aantal shows in Nederland spelen, waarbij zij veel nieuwe muziek van het aanstaande album live zullen brengen.
Dit is de eerste keer dat de band weer op tour zal gaan sinds hun volledig uitverkochte akoestische tour. Tijdens deze tour speelde de band enkel in kerken.

Causes:
De Engelse singer-songwriter Rupert Blackman verhuisde van London naar Utrecht. Op zoek naar bandleden, hing hij in 2014 een bericht op het prikbord van het conservatorium. Zo kwam hij in contact met gitarist Jan Schröder, drummer Simon Boeing-Messing en bassist Robert Pronk. Causes was geboren en daarna ging het razendsnel voor de band.Met de singe Teach Me How To Dance With You scoorde zij een enorme hit, sindsdien speelde de band op festivals als Pinkpop, Lowlands en Concert At Sea. Daarnaast tourde Causes veelvuldig langs uitverkochte zalen in binnen- en buitenland. Het tweede album van Causes wordt later dit jaar verwacht.

LIVEDATA 18/05 TivoliVredenburg, Utrecht 24/05 Doornroosje, Nijmegen 25/05 Paradiso Noord, Amsterdam 31/05 Paard, Den Haag

Tony Clifton doet wat ze wil op het debuutalbum Love Nordic Women

Het zal je maar gebeuren: je doet een shoot met een fotograaf. Ze post je foto op sociale media en een viezerik, die je niet kent, zet er onder ‘Love Nordic women’. En dat terwijl je niet Noors en geen vrouw bent. Het overkwam Merlijn Breedland, gitarist van Tony Clifton. Wat doe je dan? Je kan er om lachen of huilen, of je maakt van de quote je debuutalbum. Dat laatste is wat de band deed. Aanstaande vrijdag (23 maart – Tickets Winnen?) presenteert Tony Clifton de plaat Love Nordic Women in Paradiso, met een klein beetje dank aan de viezerik.

Tekst Nadieh Bindels

Op zich kwam een vrouwenthema voor de albumtitel niet helemaal slecht uit, aangezien vrouwen een grote rol in spelen in de muziek van Tony Clifton. Mees: “De teksten gaan wel vaak over vrouwen inderdaad. We zijn mannen en denken nou eenmaal vaak aan vrouwen en hebben ermee te maken. Dan is het ook makkelijker om daar over te schrijven dan over bijvoorbeeld een oorlogssituatie. Die heb ik nog nooit meegemaakt, dus ik weet ook niet hoe dat voelt.”

Band zonder boodschap
De onderwerpen waar de band over schrijft, zijn verder ook niet moeilijk of beladen en ze voelt die behoefte ook helemaal niet. Merlijn: “We zijn niet heel erg gefocust op teksten schrijven en zijn geen band met een boodschap. We zijn niet pissed op iets of boos op de overheid. Vaak is er een woord of zin waar we op komen in de oefenruimte en dan gaan we daarmee verder. Het nummer Together is een goed voorbeeld. Het begon met dat woord en toen zijn we daarmee verder gegaan. Het gaat over ons als vrienden en over samen leuke dingen doen.” Mees: “Het is ook wel m’n favoriete nummer van het album. Als ik er naar luister, begrijp ik nog steeds niet hoe ik erop ben gekomen. De zanglijnen en van vijfkwarts- naar vierkwartsmaat, het is zomaar gebeurd.”

De drie jongens schrijven de muziek en teksten meestal samen, zonder een vaste volgorde of structuur. De ene keer begint de een met een riff, de andere keer de ander met een zanglijn of een woord. Mees: “Niets wat we maken is gepland of met voorbedachte raden. We doen maar wat.” De band doet ook vooral wat ze leuk vindt en wil zich niet binden aan een genre of een bepaalde uitstraling. Lenny: “We maken niet één genre, maar spelen waar we zin in hebben. Eerst was het meer punk-achtig. Dat is nu wat minder, maar zou zomaar terug kunnen komen. Het nummer Izzy heeft weer een oosterse vibe, ook dat moet kunnen.”

En doen wat ze zelf willen, werkt, want Tony Clifton is lekker op dreef. De band won Rob Acda Award 2017, speelde zo’n twintig shows tijdens Popronde 2017, heeft de komende tijd nog een leuk lijstje optredens gepland staan en presenteert aanstaande vrijdag dus het debuutalbum in Paradiso. Mees: “Ja, ik ben wel benieuwd hoe dat gaat worden. Meestal gaat iedereen wel flink los bij onze optredens, maar dan zit er ook al wat bier in. Ik hoop dat het publiek dat vrijdag ook doet.”

LIVEDATA 21/03 Melkweg, Amsterdam (voorprogramma bij Greta van Fleet – Sold Out) 23/03 Paradiso, Amsterdam (Album Release Show) 07/04 Timboektoe Beach, Velsen-Noord 13/04 Podium de Vorstin, Hilversum (samen met Space Ants & Tape Toy) 21/04 dB’s, Utrecht 19/05 De Zwarte Ruiter, Den Haag 05/05 Bevrijdingspop 2018, Haarlem 11/05 Altstadt, Eindhoven 01/06 Podium Gigant presents @ Rockcafé Ozzy, Apeldoorn 02/06 Eurotrash, Rotterdam

Sunflower Bean met nieuwe album op 11 april te zien in Amsterdam

Twentytwo in Blue is tot stand gekomen in een roerige (politieke) periode waarin het land verkeert. En hoewel het album veel meer is dan een politieke statement, maakt Sunflower Bean gebruik om hun ongenoegen over de situatie aan te kaarten.

Kivlen zegt hierover: “This has been such an unbelievable time. I can’t imagine any artist of our ilk making a record and not have it be seen through the lens of the political climate of 2016 and 2017. So I think there’s a few songs on the record that are definitely heavily influenced by this sort of—whatever you want to say what the Trump administration has been.” Waarna Faber hem gretig aanvult door te zeggen: “A shit show.”

LIVEDATA 10/04 Muziekcentrum Trix, Antwerpen (BE) 11/04 Paradiso, Amsterdam