Toontje Lager, één van de populairste Nederlandstalige bands van begin jaren tachtig, staat na meer dan dertig jaar in een vernieuwde samenstelling weer op het podium. Onder de bezielende leiding van zanger Erik Mesie kun je genieten van hits als ‘Net als in de Film’, ‘Zoveel te doen’ en natuurlijk ‘Stiekem gedanst’.
Maar ook het minder bekende repertoire komt ruimschoots aan bod zoals ‘Vroeg of laat’, ‘Lente in Twente’, ‘In gedachten’ en ‘Het doet pijn’. En wat te denken van het gevoelige ‘Zonder jou’ de solohit van Mesie uit 1986. Een onvergetelijke avond vol (jeugd-)sentiment voor iedereen die toen jong was. Maar zeker ook voor jonge mensen van nu, die verder willen kijken dan de hedendaagse muziek.
LIVEDATA 16 februari Alkmaar, Victorie 21 februari Zwolle, Hedon 23 februari Hengelo, Metropool 14 maart Haarlem, Patronaat 21 maart Breda – Mezz 22 maart Amersfoort, Fluor 29 maart Groningen, Oosterpoort Binnenzaal 30 maart Amstelveen, P60
Diep geworteld in enerzijds de Joodse volksmuziektradities uit Oost Europa en anderzijds in de bruisende Engelse dance scene. Het Londonse Oi Va Voi heeft haar muzikale erfenis gemengd met de geluiden van het moderne Londen en creëert eigenzinnige nummers die ontroeren en inspireren.
Er zijn de afgelopen jaren enkele bandwisselingen geweest, zo begon de band onder andere met zangeres KT Tunstall, die vervolgens ook doorbrak met een succesvolle solocarriere. Na hun derde album volgde intensieve tourperiodes waarbij Nederland meerdere malen is aangedaan. Zo traden ze o.a. op in de grote Alpha tent op Lowlands en deden ze meerdere optredens in Nederland.
Inmiddels is hun geluid verder doorontwikkeld (zonder verlies van hun traditionele kracht) en heeft de band een nieuwe topzangeres aangetrokken, Zohara, wat heeft geresulteerd in een nieuw album, ‘Memory Drop’, waarvan de nummers uiteraard ook live ten gehore gebracht zullen worden tijdens de aankomende shows.
Jeangy Macrooy werd in 1993 geboren in Paramaribo en kreeg op 13 jarige leeftijd een gitaar van ouders. Hij vormt een duo met zijn tweelingbroer Xillan en reist naar Nederland om zijn ambities als muzikant waar te gaan maken.
Producer en componist Perquisite lijft hem in voor het label Unexpected Records en een succesformule ontvouwt zich. Het debuut in 2016, de EP Brave Enough, explodeert in muziekland. Macrooy wordt een graag geziene gast bij 3FM en De Wereld Draait Door en wordt voorprogramma voor artiesten als Blaudzun en Selah Sue.
Ook pakt hij en passant een Edison nominatie mee voor Beste Nieuwkomer. En dat alles voordat het echte langspeel debuut High On You (2017) zijn carrière de definitieve boost geeft. Na zijn optredens op Lowlands, North Sea Jazz Festival en zijn rol in The Passion is Macrooy helemaal niet meer weg te denken op de Nederlandse muziekkaart. En het heeft allemaal mogen resulteren in het prachtige nieuwe album Horizon, dat nóg meer zelfverzekerdheid uitstraalt dan ooit tevoren.
Al groovend belicht hij het Berlijnse nachtleven in Shake Up This Place en Adrenaline, tijd voor reflectie is er op Hold Me en Surrender, zin om te dansen krijg je met het aanstekelijke Dance With Me. Dankzij een prettig gebruik van een live blazerssectie is Horizon een heerlijke plaat geworden die garant kan staan voor een volgende grote stap in de carrière van Macrooy. Releases staan gepland voor Frankrijk, België en Duitsland, dus wie weet tot hoever zijn horizon gaat reiken… Tekst Mania | Luc van Gaans
Diep geworteld in enerzijds de Joodse volksmuziektradities uit Oost Europa en anderzijds in de bruisende Engelse dance scene. Het Londonse Oi Va Voi heeft haar muzikale erfenis gemengd met de geluiden van het moderne Londen en creëert eigenzinnige nummers die ontroeren en inspireren.
Er zijn de afgelopen jaren enkele bandwisselingen geweest, zo begon de band onder andere met zangeres KT Tunstall, die vervolgens ook doorbrak met een succesvolle solocarriere.
Kliko presenteert de Down at the Nightclub vol.3 Release Party! Op vrijdag 8 februari 2019 vieren ze in Patronaat de release van alweer het 3e deel uit de Down at the Nightclub compilatie reeks.
Op deel 3 staan twaalf van de beste hedendaagse Nederlandse Nederbeat, surf, psychedelische- en garage rock bands. Vier daarvan spelen op de release party in Patronaat.
Hoeveel nummers staan er op Vol.3? mail je antwoord naar prijsvraag@pinguinradio.com en win 2 tickets + album Down at the Nightclub vol.3.
—
The Mieters
The Mieters spelen aanstekelijke nederbeat voorzien van een ruig randje uit de sixties garagerock, waarbij strikt in het Nederlands wordt gezongen. De shows van the Mieters zijn energiek en staan garant voor veel humor. Op elke fuif weten the Mieters de voetjes van de vloer te krijgen.
del-Toros
Alternatieve surfrock is wat del-Toros brengt. Denk aan een mix tussen surf, hardrock, stoner en psychedelica. Als of Monster Magnet aan het jammen is met Dick Dale. Een in your face ritmesectie surfend op een zee van fuzz en reverb.
DAS AUDIO COMBO
DAS AUDIO COMBO slingert het begrip orgelband ver de 21e eeuw in. Nu eens geen bloedeloze funky of jazzy shit. DAS AUDIO COMBO wentelt zich in rauwe soul, gospel en rock & roll. Maar verwacht geen gespannen, stoere koppies op het podium. De manier waarop DAS AUDIO COMBO uit de speakers knalt, geeft zelfs stugge Groningers het gevoel een geboren danser te zijn.
E.T. Explore Me
E.T. Explore Me speelt Ace Tone-aangedreven thrash-surf-garage waar de damp van op je ramen slaat, verdoofd en daagt je instincten uit tot door drank doordrenkte berserkness. Hondsdolheid wordt afgewisseld met hypnotiserende muzikale mantra’s. Een donkere ondertoon overheerst, gelardeerd met een rauwe erotische grom of een vleug melancholie. Maar vooral ook rock & roll in al zijn facetten.
Een generatiekloof van ruim twintig jaar tussen singer-songwriters Yorick van Norden (1986) en Anne Soldaat (1965) is snel gedicht met hun gedeelde muzieksmaak. In de nieuwe reeks Unsung Heroes-voorstellingen, een vervolg op hun eerdere concerten in 2016 en 2017, gaan ze andermaal liedjes ten gehore brengen van tegen wil en dank in de vergetelheid geraakte helden en heldinnen.
Aan al deze muzikanten uit de bloeiperiode van de pop, de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw, kleeft wel een verhaal van misère en/of een bizarre samenloop van omstandigheden dat er live bij verteld wordt. Er is ook een serie podcasts gemaakt over de liedjes van het album.
De voorstellingen en het bijbehorende tweede album uit de concertserie zijn snedig ‘Unsung Heroes Too’ getiteld. Onder de door het gelegenheidsduo geselecteerde ondergewaardeerde artiesten prijken namen als John Cale, Sandy Denny, Gerry Rafferty, Tim Buckley, Nicky Hopkins en Michael Nesmith. Daarbij zullen de heren ook eigen werk spelen en daar uitgebreid de totstandkoming van uit de doeken doen.
ONDER POPPROFESSOREN
Geconfronteerd met Yorick van Norden & Anne Soldaat krijg je onwillekeurig het gevoel van ‘onder popprofessoren’ te verkeren, als deze ‘W.F. Hermans-iaanse’ aanduiding is gepermitteerd. Zoals dat tweetal over hun door de grote boze buitenwereld vergeten helden praat, dat is niet alleen pure liefde, maar ook diepgewortelde stielkennis. Liefdevol ontfermen ze zich over prachtsongs, die in een heel enkel geval nog deel uitmaken van het collectieve geheugen, maar dan wel onder een dikke laag roest.
Elke parel wordt door de twee tussen de oesterschelpen uitgehaald en weer opgeblonken, waarbij ze zich laten leiden door hun popromantiek, smaak en vakkennis. Alleen als je zelf lid bent van het gilde der songsmeden, en dat zijn zij, dan mag je zo ingrijpend met je tengels aan andermans werk zitten. Het respect en evenzeer de muzikantenpret is groot. Het resultaat is elke keer weer om van te watertanden.
LIVEDATA 16-02 Deel 2 – Ane (uitverkocht) 02-03 De Tamboer – Hoogeveen 14-03 Metropool – Hengelo 16-03 De Tuin – Leusden 17-03 Aan de Slag – Culemborg 21-03 De Meerse – Hoofddorp 22-03 Lewinski – Sneek 23-03 West End Theater – Terschelling 24-03 De Roode Bioscoop – Amsterdam 26-03 Verkadefabriek – Den Bosch 31-03 Patronaat – Haarlem 04-04 De Harmonie – Edam 05-04 MiCasaSuCasa – Baarn 06-04 Cultureel Café De Amer – Amen 07-04 Fluor – Amersfoort
E1 Ten is bij het grote publiek beter bekend als frontman van Neerlands Funktrots Gotcha! onder het alias (the) Rockattack Ten. Sinds 1988 is E1 Ten (geboren als Iwan van Amersfoord) actief in de Nederlandse rapscene, toen de jonge rapper door DJ Fix (Orlando Voorn) werd ontdekt en zijn eerste plaat getiteld „Gimme Some‟ uitbracht.
Ruim dertig jaar later, heeft de singer/songrhymer, muziekproducer, illustrator en entertainer een keur aan collaboraties op zijn naam staan. Onder meer 24-7 Spyz!, Mary Griffin, Baskerville, Chef Special, TrackAddicts, DJ Dynamax en Gerrit Veldman (ex-Prodigal Sons) werkten samen met de Haarlemse singer/song-rhymer. En vele, vele anderen, waarvan niet in de laatste plaats The Godfather of P-Funk George Clinton himself! Laatstgenoemde vereerde de band Gotcha! in 1991 voor het eerst met een bezoek aan hun studio, waarbij het zaadje voor een jarenlange samenwerking met de groep was geplant.
In de afgelopen jaren werkt hij aan zijn nieuwste „labour of love‟: een soloproject genaamd THE LOVEFUNK. Het overlijden van zijn vader is één van de aanzetten om zijn solo-plan door te pakken.
Met hulp van zijn collaborateurs Michael Parkinson en Laurens Kagenaar heeft E1 Ten wederom een genre-overschrijdende plaat tot stand gebracht. 2019 wordt het jaar van E1 Ten’s THE LOVEFUNK: een plaat die de fijne grenzen van de Blues, Soul, Funk en Rock ‟n Roll opzoekt, overlapt en verbindt. Een plaat die gezien kan worden als E1 Ten‟s meest persoonlijke muzikale werk, tot op heden. Uiteenlopende thema‟s komen op THE LOVEFUNK aan bod, zware zaken als: verslavingen, verlies, overlijden, paranoia maar als rode draad: The Love, The Funk, The Lotus, The Mud… E1 Ten laat de wereld met THE LOVEFUNK kennis maken met zijn visie op Blues, Funk, Hip Hop, Soul en Rock ‟N Roll, en openbaart zich als The True Gentleman of Funk.
LIVEDATA 26 januari Patronaat, Haarlem 01 februari Hedon, Zwolle 08 februari Willem Twee Poppodium, ‘s Hertogenbosch 09 maart Taverne, Bergen
Begin mei 2018 tekende DeWolff bij Mascot Records om hun 6e studioalbum ‘THRUST’ wereldwijd uit te brengen. De tijd was rijp om hun meest ambitieuze en eigentijdse album tot nu toe te maken. De band wilde een album dat modern klonk, in tegenstelling tot de vorige albums die allemaal “vintage” klinken en in de jaren ’70 gemaakt hadden kunnen worden.
Tien jaar band zijn en hun grootste plaat tot nu toe willen produceren, heeft ‘THRUST’ tot een volledige weergave van de ‘DeWolff live ervaring’ gemaakt. Het eindresultaat is een album dat niet per se klinkt als een live album, maar wel dezelfde energie heeft. Op het podium blijft DeWolff een avontuur dat je niet snel vergeet: onuitputtelijke energie, grandioos muzikantschap en grenzeloos enthousiasme.
DeWolff
BOOGIE MONSTER
In hun geliefde Deventer brouwden de vijf mannen van Boogie Monster een uniek recept: groovy rock ‘n roll. Dat is swingende bluesrock met een scheutje pop en een snufje soul. Deze oude bekenden vonden elkaar na omwegen langs talloze bands en genres eind 2017. Samen zijn zij sterker dan ooit: een échte zanger met een Motown-waardige band. Met een boogie hier en een shuffle daar garandeert Boogie Monster altijd een energieke liveshow. Knallende en catchy songs gebracht met voelbare eerlijkheid en een grote glimlach. Begin 2019 komt de debuut EP uit. Een must voor fans van The Rolling Stones, The Meters of Steely Dan.
Dit najaar verscheen ‘Gracias Señor’ van The Sore Losers, alweer het vierde album van de Belgische rockers sinds het ijzersterke gelijknamige debuut uit 2010. De combinatie van vooral op gitaargeoriënteerde stijlen waarin stevige rock, vuige garage, 70s psychedelica maar ook verfijnde pop en dansbare rhythm & blues is terug te vinden, valt goed in de smaak bij een steeds groter wordende fanbase in de Lage Landen en ver daarbuiten. Vooral sinds ‘Skydogs’ dat hiervoor werd uitgebracht, lijkt het viertal stevig te hebben doorgepakt op de internationale podia. De uitstekende live-reputatie is een belangrijk wapenfeit gebleken maar het kwam natuurlijk mooi uit dat de populaire Amerikaanse televisie-host Conan O’Brien plotseling een helpende hand bood, Guitar World de band in de armen sloot en daarnaast zouden ook de sterke optredens tijdens South By Southwest in Austin, Texas niet helemaal zonder gevolgen blijven. Hoog tijd dus om even een korte tussenbalans op te maken.
Tekst: Jeroen Bakker
In de Benelux heeft inmiddels iedere club of festival de heren al eens op de planken gehad maar er is nog altijd veel terrein te winnen zo laat zanger/gitarist Jan Straetemans weten. “De huidige tournee verloopt uitstekend. Het nieuwe materiaal wordt heel goed ontvangen. Je bent iedere keer weer benieuwd hoe men daar op reageert tijdens een optreden. We zijn halverwege oktober in de clubs begonnen met de Gracias Señor Tour maar afgelopen augustus tijdens Pukkelpop speelden we al vijf nieuwe tracks in onze set. We hebben al vaker op het festival gespeeld maar het is toch best spannend hoor wanneer de eerste keer ‘Dark Ride’ of ‘Little Baby (Doughboy)’ worden ingezet als je nagaat dat er in een volle Marquee-tent zo’n tienduizend mensen kunnen.”
Na het eerste optreden dat 13 oktober in Hengelo plaatsvond zullen vrijwel alle uithoeken in Nederland en België tijdens deze tournee worden bezocht maar tussentijds wordt ook even uitgeweken naar Frankrijk en Zwitserland. Via de Brusselse Botanique op 10 februari zal deze eerste serie optredens eind maart worden afgesloten in Frankrijk. Gekeken wordt nog of er daarbuiten optredens geboekt kunnen worden. Het viertal heeft inmiddels zelfs goede connecties aan de andere kant van de oceaan.
“Iemand heeft ons gezien tijdens een optreden en die bleek ons tof te vinden. Het gevolg was dat er voor ons in Amerika een weg naar binnen werd geopend. Plotseling konden we de spullen pakken om daar optredens te doen”, aldus basgitarist Cedric Maes. “Het is daarna snel gegaan. We hebben een optreden gedaan in New York voor voornamelijk mensen uit de muziekindustrie en voordat we het wisten had Conan O’Brien ons op zijn radar. Wij waren plotseling te vinden op Team COCO, zijn populaire YouTube online-platform. Kon het dus zomaar gebeuren dat je daarop de track ‘Nightcrawler’ tegenkwam en dan te bedenken dat er ruim drie miljoen Facebookvolgers zijn en ook nog eens vijf miljoen abonnees op YouTube zitten.”
Kort daarna viel een uitnodiging voor het beroemde showcasefestival in Texas op de deurmat. Na eerdere ontmoetingen met de Amerikaanse band White Denim in Europa, voor wie The Sore Losers ook het voorprogramma verzorgden, werd daar in Austin afgesproken met de bandleden James Petralli en Steve Terebecki om samen te werken aan het nieuwe album. “We hebben die jongens voor de eerste keer ontmoet tijdens Down The Rabbit Hole in Nederland en we bleven elkaar daarna steeds weer tegenkomen. Wij zijn bij ze thuis geweest en zij boden zelf aan om hun diensten te verlenen toen wij vertelden over het plan om een vierde album te gaan maken.”
De samenwerking met producer, en Grammy-winnaar, Dave Cobb voor ‘Skydogs’ was niet alleen prettig maar daarnaast ook nog eens succesvol. Cobb heeft in Amerika veel succes in de country-hoek, hij was bijvoorbeeld grotendeels verantwoordelijk voor enkele Rival Sons-albums. Zou toch logisch zijn om, evenals de Amerikaanse rockers, ook met hem aan een opvolger te werken? The Sore Losers kiezen er echter voor om iedere keer met een ander deze klus te klaren. “Het is een bewuste keuze. Het is niet alleen leerzaam maar daarnaast ook nog eens verfrissend en vooral ook verrassend. Voor ‘Skydogs’ wilden wij een rauwe rocksound, een geluid zoals dat bijvoorbeeld ook op ‘Some Girls’ van The Rolling Stones te beluisteren viel. Voor ‘Gracias Señor’ wilden wij mooie popliedjes waarin de rock iets minder prominent aanwezig was. Naar onze mening is dat goed gelukt”. De track ‘Denim On Denim’ schijnt overigens niets met White Denim te maken te maken en helaas, die prachtige dame in de clip bij ‘Dark Ride’ is geen vriendin, groupie of zelfs niet eens een bekende van de band. Voor het filmpje was de sfeer belangrijk. Het moest goed bij de muziek passen. Niets werd in scene gezet.
“Veel tijd voor het maken van een nieuw album na ‘Skydogs’ was er eigenlijk niet. Alles moest tussen de optredens gedaan worden. We hebben wel een plaats waar we samen kunnen komen om te schrijven maar iedereen heeft ook ideeën die thuis afzonderlijk kunnen worden uitgewerkt. Op een bepaald moment komen we dan bij elkaar en maken het af. Het ging deze keer razendsnel. Onze producers hadden een engineer meegenomen die dan de spullen op de juiste plaats neerzet. Wanneer wij zelf eens een keer iets heel anders dachten te gaan doen dan pakten we slechts een andere gitaar. Maar deze gast was echt fantastisch en zeer bepalend voor het geluid zoals dat op het album terecht is gekomen. Kijk, je kunt zelf de duurste spullen kopen die er zijn maar dan ben je er nog lang niet. Het gaat er toch voornamelijk om dat je er het beste geluid uit weet te halen.”
“Het grote verschil met de voorganger is dat wij als muzikant zijn geëvalueerd. We zijn niet alleen twee jaar ouder geworden maar hebben ook behoorlijk meer ervaring opgedaan in de tussenliggende periode. We hebben daarnaast, zoals gezegd, weer met andere producers samengewerkt maar waarmee we nu ook een persoonlijke connectie hebben. Een bepaald idee over het geluid was er deze keer niet maar we wilden in ieder geval geen trucjes, een minimum aan overdubs, en niet te veel effecten gebruiken. Het moest zo natuurlijk mogelijk en met zo weinig mogelijk franje. Electronica? Een gitaar-stem-apparaatje en een wah-wah-pedaaltje maar dat was het dan wel.”
Naast Amerika is ook Japan inmiddels geen onbekend terrein meer voor The Sore Losers. Wederom werd een trip gemaakt naar het land van de rijzende zon. “In Japan woont een Belg die daar een festival organiseert, en ja er is zelfs Belgisch bier verkrijgbaar! We zijn er inmiddels 2 keer geweest. De eerste keer konden we het niet geloven toen we de mail lazen van een voor ons vreemde gast. Onze boeker attendeerde ons op het bericht en de vraag was of we daar interesse in hadden. We reageerden nogal achteloos geloof ik. Zoiets als ja doe maar. Alles leek in orde, alles was betaald. We hoefden slechts ‘de vlieger op te stappen’. De eerste keer waren we daar in Tokio met Triggerfinger, de tweede keer met Balthazar. Beide optredens uitsluitend voor Japans publiek. Japanners die Belgische cultuur komen opsnuiven. Snap je dat? Het was niet voor weinig mensen ook. We hebben er voor een paar duizend man gespeeld. Is het niet idyllisch dat die Japanners interesse toen in onze cultuur? We hebben toen wel de smaak te pakken gekregen. De shows die we daar hebben gedaan zijn ons goed afgegaan. We hebben er mensen leren kennen en we zouden er graag eens een tourtje doen. Als je het via YouTube terugkijkt wat we daar gedaan hebben… Man dat ziet er waanzinnig uit.”
Staat er nog iets op de bucket-list? “We hebben veel grote festivals gedaan maar Lowlands moeten we nog eens ‘kapot maken’. Een plan om de wereld zo snel mogelijk te veroveren is er nog niet. We proberen ons beetje bij beetje te concentreren op enkele landen in Europa zoals Frankrijk en Duitsland. Kijken hoe de kansen daar liggen. Je kunt ook niet overal tegelijk zijn. Wij hebben geen uitgekiende promotiemachine waarmee we alleen de grote steden in Europa kunnen doen. Het is per keer uitzoeken en bekijken of we zieltjes kunnen winnen en een volgende keer eventueel een grotere zaal in dezelfde stad kunnen vullen. In Nederland wordt bijvoorbeeld werkelijk in alle uithoeken gespeeld. Wij gaan meer in de diepte. Zelfs in Vlaanderen proberen we in iedere provincie een optreden te doen. Verschillen per regio zijn er duidelijk. We merken dat zeker. We spelen soms voor een uitzinnige menigte maar een andere keer denk je aanvankelijk een wat stug publiek te treffen met een ietwat afwachtende houding. Ik vind dat je daar respect voor moet hebben. Laat het maar zien en overtuig ze maar. Het gaat er om dat je je daar als persoon en als band niet door laat afschrikken. Het hoeft bij ons niet allemaal heel snel te gaan maar het is heel gaaf om te horen dat je mensen ontmoet die al vaker naar onze optredens zijn gekomen. Ik vind het persoonlijk heel tof als iemand iets in onze muziek hoort zoals wij het indertijd bedoeld hebben toen we het maakten. Dan heb je iets overgebracht zoals je dat graag wilde. Wij hebben een trouwe aanhang maar na iedere tournee breidt het zich weer uit.”
The Sore Losers is volgens Cedric een serieuze zaak geworden. “De financiele kant heeft nooit de artistieke kant in de weg gestaan. Ruzies, of beter: hevige meningsverschillen, zijn er zeker geweest maar de muziek heeft altijd bij alle vier voorop gestaan. Daarom werkt het bij ons ook goed. Stel dat Jan iets beters heeft geschreven dan ik, prima. Als dat de plaat beter maakt dan moet het ook. Dat is nog altijd niet veranderd. We zijn behoorlijk direkt tegen elkaar. Er mag ook ruzie gemaakt worden. Een uurtje ‘hardgaan’ in de boksring is niet erg. Alle randzaken veroorzaken meer dreiging dan het samen muziek maken. Mensen onderschatten al die zaken. Daar moet je mee kunnen omgaan. We zijn allemaal geen twintig meer en hebben intussen al veel meegemaakt. Er zijn ons veel auto’s en zwembaden beloofd maar die zijn waarschijnlijk nog steeds onderweg.”
Een van de meest populaire en gevraagde rockabillybands van Europa is ongetwijfeld THE SPUNYBOYS uit Frankrijk. Zij vermaken het publiek op en top met hun vurige, dampende, intensieve show.
Hun sound doet ook wel denken aan Stray Cats, Buddy Holly en Carl Perkins. Dit trio is een lust om te zien én horen!
Dit najaar verscheen ‘