Tag: Shana Cleveland

Shana Cleveland – Manzanita

Shana Cleveland: Manzanita (Hardly Art)

Manzanita is het tweede album van La Luz-zangeres & -gitariste Shana Cleveland. Licht psychedelische singer-songwritermuziek ingekleurd met veel dromerige elementen. Zoals het zalvende stemgeluid van Cleveland zelf. Rustgevend tot op het bot.

Solitair wijkt ze nogal af van de sound van surfrockband La Luz. Het zou ook vrij merkwaardig zijn als ze nu exact hetzelfde was gaan doen. Hoewel Cleveland wel gewoon een band om haar heen heeft verzameld. Met Will Sprott op een flink aantal toetsinstrumenten, waaronder piano, orgel en synthesizer. Zoals hij ook dulcimer, glockenspiel en hapsichord bespeelt. Allemaal even prachtig. Cleveland heeft alleen een elektrische gitaar om haar nek gehangen.

Complementair aan hen zijn Abbey Blackwell op staande bas en Johnny Goss op elektrische basgitaar. Olie Eshleman maakt het voortreffelijke kwintet af met zijn schitterende pedalsteel-gitaar. Waardoor je al met al een geluid krijgt om in te lijsten. Muziek om urenlang onbezorgd van te genieten. Want deze plaat kan talloze malen op repeat, zonder ook maar een moment te vervelen.

Tekstueel laveert ze tussen schoonheid en misère. Van “Look at that beautiful babe” tot “Will you find a way to love this world?” Veertien liedjes lang. Een ambitieuze hoeveelheid songs, waardoor de kans dat er een misser, een vuller tussen zit, toeneemt, maar dat is geenszins het geval. Werkelijk elke seconde is ongelooflijk prettig om naar te luisteren. Manzanita is een oase van schoonheid. Pieter Visscher

Shana Cleveland – Night Of The Worm Moon

Shana Cleveland – Night Of The Worm Moon (Hardly Art/Konkurrent)

Shana Cleveland is een Amerikaanse. Opgegroeid in Michigan en tegenwoordig residerend in Seattle. Daar nam ze dit tweede soloalbum op. Het eerste verscheen in 2015, toen Cleveland nog opereerde als Shana Cleveland and the Sandcastles. Die zandkastelen zijn inmiddels verdwenen, muzikaal is er niet gek veel veranderd.

In zoverre: de akoestische gitaar eist nog altijd de hoofdrol op en Cleveland is ook niet opeens druk aan het experimenteren geslagen. Wel zit ze in een betere songschrijffase en dat gegeven maakt van Night Of The Worm Moon een fraaier product dan de voorganger.

Muzikaal is het sowieso ver verwijderd van de muziek die Cleveland maakt met het vrouwelijke surfrockkwartet La Luz. Je hebt het gevoel dat ze muzikaal nu pas echt met de billen bloot gaat en dat levert meteen enkele pareltjes op. Om heerlijk bij weg te zwijmelen. Koptelefoonmuziek voor de avonduren, met de lichten gedimd. Glas wijn binnen handbereik.

Clevelands proza helpt daar ook bij. Neem het muzikaal beeldschone I’ll Never Know. Je zou zweren dat het autobiografisch is. ‘Inside a memory, and always in the van. Rolling around the universe, stuck in my head. I’m getting weirder everyday, harder to hold. You’re gonna have to find some new friends of your own.’

Twee van de tien nummers (Castle Milk en Solar Creep) zijn instrumentaal en dan mis je Clevelands stem echt. Een gouden strotje, om smoorverliefd op te worden. Pieter Visscher