De Vlaamse muzikant Bent van Looy is terug met nieuw solowerk. Voor de derde keer reisde de frontman van Das Pop naar Los Angeles om samen met alleskunner Jason Falkner te werken aan de laatste plaat van zijn drieluik, Yours Truly. Na het melancholische Round The Bend en de verhalende songs van Pyjama Days, is zijn sound nu feestelijker en rijker dan ooit. De muzikant zegt hier zelf over: “In het begin streefde ik een nieuwe soberheid na en wilde ik me met mijn soloplaten vooral onderscheiden van alles wat ik daarvoor met Das Pop had gemaakt, nu telt enkel het moment, en durf ik de songs te laten worden wie ze willen zijn.”
Support: Robin Kester
Robin Kester maakt dromerige indie-folk met melodieën die onvoorspelbare en soms duistere emoties weerspiegelen. Opvallend zijn haar indringende vocalen, de open gitaarstemmingen die voor verassende harmonieën zorgen en de mellotron die weer een vintage sound neerzet. Haar debuut-EP Peel The Skin kwam vorige week uit en is geschreven tijdens een roerige periode toen ze na een scheiding het leven moest omgooien. In haar teksten staan de thema’s verval, twijfel en loslaten centraal.
Opkomend talent Laurel is niet het standaard voorbeeld van een popzangeres; haar plaat schreef en nam ze volledig zelf op in haar thuisstudio in Oost-Londen, om het geheel vervolgens door een taperecorder te halen.
Ze gaat hiermee duidelijk niet voor de perfect geproduceerde plaat, maar geeft juist ruimte aan imperfecties en rauwe randjes. Immers, de liefde, haar meest bezongen onderwerp, is hier ook niet vrij van. Haar stem is zowel krachtig als betoverend en steekt perfect af tegen het warme, vintage geluid van haar gitaarspel. Debuutalbum Dog Violet is 24 augustus verschenen en zal door Laurel tijdens één van haar adembenemende live-shows in Sugarfactory ten gehore gebracht worden.
Support Sugarfactory: WARD WARD, de eenmansband van de Indische singer/songwriter Verena Ward, klinkt als een mix tussen The xx en Blood Orange. Haar indie pop is vrolijk en dansbaar als de hits van Hayley Kiyoko met een melancholische twist als Jack Antonoff’s band Bleachers. Live neemt WARD je mee in haar knusse setting waarin het licht en donker in combinatie met haar dream pop een relaxte slaap-/woonkamer gevoel creëert.
Amber Arcades, het alter ego van de Nederlandse muzikante Annelotte de Graaf, trok twee jaar geleden met Fading Lines verrassend veel aandacht, waarbij het buitenland voorop liep.
Fading Lines, dat op fraaie wijze invloeden uit met name de dreampop verwerkte, liep over van de belofte en deze belofte maakt Amber Arcades meer dan waar op haar nieuwe plaat European Heartbreak.
Door alle lof voor de vorige plaat was er een ruimer budget voor European Heartbreak en dat hoor je. Voor de productie kon een beroep worden gedaan op gelouterde krachten als Chris Cohen (Deerhoof) en Trey Pollard (Natalie Prass, Bedouine), die ook zorgde voor de bijzondere blazers en strijkers van het Spacebomb label van Matthew E. White.
European Heartbreak staat vol stemmig en sfeervol ingekleurde popliedjes en het zijn vooral uiterst ingetogen popliedjes, die prachtig kleuren bij de mooie stem van Annelotte de Graaf. Amber Arcades laat dit keer een meer eigen geluid horen en het is een geluid dat makkelijk indruk maakt en doet uitzien naar meer. Tekst Mania | Erwin Zijleman
LIVEDATA 25 oktober Rotown, Rotterdam
26 oktober Sugarfactory, Amsterdam
27 oktober Merleyn, Nijmegen
Darkness is niets nieuws voor MIEN, wiens leden the Black Angels-zanger Alex Maas, The Horrors‘ Tom Furse, The Earlies’ John-Mark Lapam en Elephant Stone’s Rishi Dhir bevatten. Hun cv is grotendeels opgebouwd uit psychedelia, gothic industrial en progrock.
Hoewel ze pas recentelijk hun bestaan en hun debuutalbum aankondigden, gaat het verhaal van MIEN een heel eind terug. Dhir ontmoette Black Angels frontman Maas in 2004 op SXSW in Austin, Texas. Later deelden ze de bill met John Mark Lapham van The Earlies en bleken wederzijdse waardering te voelen voor het nummer Wantin’ Is Gettin van de Association. Dat schepte een band.
Blood Red Shoes is door een hel gegaan. Ongelukken, liefdesverdriet en een carrière vloek hebben drummer/zanger Steven Ansell en gitarist/zangeres Laura-Mary Carter geplaagd op de weg naar het nieuwe album dat dan ook de toepasselijke titel Get Tragic heeft meegekregen.
Get Tragic verschijnt op 25 januari 2019 en wordt vandaag voorafgegaan door de eerste single Mexican Dress. In februari 2019 komt Blood Red Shoes voor twee shows naar Nederland. Op 3 februari staat het duo in Vera in Groningen en op 6 februari in de Sugarfactory in Amsterdam.
Na een eindeloze reeks concerten naar aanleiding van het in 2014 verschenen album viel Blood Red Shoes bijna uit elkaar. “We finished touring and then we weren’t sure if we were gonna be a band anymore,” herinnert Laura zich. Of zoals het Steven het wat minder onomwonden stelt “We fuckin’ hated each other.” Bijna een decennium zonder een moment rust of pauze eiste zijn tol en de band implodeerde. Laura pakte haar koffers en boekte een enkele reis naar Los Angeles, de twee spraken elkaar maanden niet. Toch kwamen Steven en Laura weer samen. Ze vertrokken naar een klein gehucht in Wales om zich te verzoenen en te schrijven. Tot ze midden in nacht door de leiders van de dorpsgemeenschap uit hun bed werden gehaald en verbannen uit het dorp. Reden: de rockgroep verbleef te dicht bij de kerk. Vervolgens gingen ze naar Leeds. Een paar dagen voor de tweede sessie belde Steven Laura op. Wederom slecht nieuws. Laura had een motorongeluk gehad en haar arm gebroken. Ondertussen versleten ze de ene manager na de andere en lagen met iedereen overhoop in een poging om de relatie tussen hen twee, de basis van de band, weer opnieuw op te bouwen. Het zorgde ervoor dat ze financieel aan de grond kwamen te zitten. En of dat allemaal nog niet genoeg was, liep de relatie van Laura op de klippen. Steven: “You know how bands get a difficult second record? We got a difficult fifth record. There couldn’t have been anything else against us, the whole damn time, starting with ourselves.”
De gebroken arm van Laura bleek echter een geluk bij een ongeluk te zijn. Gitaarspelen kon ze niet en pakte daarom een keyboard en concentreerde zich meer op haar zang. De nummers die uit de sessies in Leeds kwamen, bleken het licht aan het einde van een hele lange donkere tunnel te zijn. Met producer Nick Launay (Yeah Yeah Yeahs, Arcade Fire, Nick Cave & the Bad Seeds) gingen ze naar Los Angeles om het album op te nemen. Hij stimuleerde hen om die nieuwe muzikale werelden nog verder te verkennen. En die ontdekkingsreizen hoor je overal op Get Tragic terug. De nummers zijn melodischer en meer synth-gedreven dan ooit. Steven en Laura hebben elektronica en muzikale nuances omarmd op een manier die ze in de gestripte en directe rocksound van de vorige platen nooit hadden toegelaten. Met als resultaat dat Blood Red Shoes frisser en zelfverzekerder dan ooit klinkt. “How do we combine our songwriting with electronics and keyboards? We wanted to have the soul of a rockband, but change the style so it was more interesting, more groovy, more sexy and less like everybody else! I started to feel like all rock music around us was one shade of one colour.”
Door rampspoed, verbijstering, absurditeiten en nieuwe inzichten heeft Blood Red Shoes zichzelf opnieuw uitgevonden en is als een fenix uit haar as herrezen. De band heeft zelfs voor het eerst een foto van zichzelf op de cover gezet. Als je dacht Blood Red Shoes te kennen, bewijst Get Tragic je het tegendeel.
Het debuutplaatje van een synthpopband die nieuwe grenzen op zoekt. Thans, dat zeggen ze zelf. Pale Waves is ontstaan uit de vriendschap tussen de twee dames Heather Baron-Gracie en Ciara Doran.
Pale Waves maakt lichtvoetige synthpop die dankzij de vele laagjes veel interessanter is, dan het in eerste instantie doet vermoeden. Zo is de band niet bang om zichzelf kwetsbaar op te stellen en hun persoonlijke ervaringen en trauma’s te delen in hun grootste uitlaatklep; de muziek.
Het debuut is mede tot stand gekomen met hulp van Dirty Hit, het team achter The 1975 en Wolf Alice. Matty Healy (van The 1975) heeft dan ook wat co-productie gedaan en de video voor de hitsingle Television Romance geregisseerd. De muziek deed me overigens aardig denken aan de laatste twee platen van Tegan & Sara; wat ik alleen maar als pluspunt kan benadrukken. Dit debuut van Pale Waves smaakt naar meer! Tekst Mania | Remco Moonen
Certain Animals serveert smerige rock met een psychedelisch rafelrandje. Meerstemmig en melodieus. Het Rotterdamse trio staat krap een jaar op de planken maar heeft in korte tijd al vele zieltjes weten te winnen. Zo tourden ze afgelopen jaar succesvol mee met de Popronde en brachten zij in een uitverkocht V11 de single Image uit. In de zomer van 2018 staat de release van de gloednieuwe EP Down The Rabbit Hole op de planning, waarop Certain Animals via het gitaargeweld van de jaren zeventig naar de psychedelica van de jaren zestig reist in een eigentijds jasje. Live vertaalt dit zich naar een energieke en muzikaal opzwepende show.
Yasmine
Yasmine speelt garagepop. Het rammelt, doet pijn aan de oren en zit nog maanden in je hoofd. De band is opgericht in 2016 door frontman Kevin van Moorsel waarna hij Dan Huijser op drums en Eszl de Vois op bas en pedalendans heeft gestrikt. De tweede single Tiny Bubbles van de debuut EP Honey zie je hieronder en begin 2018 komt er nieuwe muziek aan. De band is pas één jaar oud en heeft al veel shows gespeeld in onder andere Paradiso, Vera & Patronaat. Verwacht psychedelische, poppy liedjes met een rauw randje. Denk aan chocolade vingers, brandwonden en donzige konijntjes.
Indie In Town is terug op 6 september in de Sugarfactory met Korfbal, Queen’s Pleasure, Sean Gascoigne, The Mighty Breaks, en DJ Young Wolf.
Korfbal
Korfbal ‘de ultieme sport’. Als je het korfballen beheerst, kun je iedere teamsport prima beoefenen. Als dat gegeven de korfbalsport geen nieuw respect geeft, dan doet deze band dat zeker. Met leden van Price, Rats on Rafts en The Homesick speelt Korfbal alle competitie zoek met hun melige garagepop.
The Mighty Breaks
Westcoast garagerock met een flinke orgel twist. Vier beste maatjes uit Voorschoten met een grote liefde voor ruige garage rock en alles wat met bier drinken te maken heeft. Gewapend met een dikke lading fuzz staan The Mighty Breaks als een huis op het podium. Garagerock als een ferme schop in het gelaat!
Queen’s Pleasure
Queen’s Pleasure speelt garage-achtige, soms psychedelische, met gitaarsolo’s overgoten, half-poppy oorverdovende alternatieve rock met energie voor tien. ‘John Frusciante en Jimi Hendrix maakten een tijdreis en belandden in de jaren zeventig om in The Ramones te spelen. Vervolgens besloten ze om een coverband van The Smiths te worden. Dat is de sound van Queen’s Pleasure.’
Sean Gascoigne
Sean Gascoigne is de meest opvallende one-man-band van Nederland. Een halve Brit uit de Achterhoek, wonend in Amsterdam. Zijn teksten zijn bitterzoet met een duistere rand. Zijn optredens zijn donker, grappig, schattig en echt. Sean Gascoigne is één van de meest geboekte artiesten van de Popronde in 2017.
Held van de hooks, koning van de garagerock: liefhebbers van het gruizige genre kunnen niet om het alter ego van multi-instrumentalist Kyle Thomas heen. Jarenlang diende de garage als een soort cocon voor King Tuff, maar nu heeft hij deze vertrouwde omgeving definitief verlaten. Het nieuwe album heet niet toevallig The Other: met soulvolle invloeden, psychedelische twists en zelfs een akoestische gitaar heeft de muzikant zich haast ontpopt tot een popster, maar dan wel een van het eigenzinnige soort. Luister naar de zomerse feelgoodtrack Psycho Star en je weet genoeg: King Tuff is veranderd op de meest positieve manier. En de geniale hooks? Die blijven.
Support: SASAMI
Voormalig toetsenist van de L.A. indierockers Cherry Glazerr is volgens haarzelf een echte synthqueen. De vaardigheden van Sasami Ashworth als multi-instrumentalist zijn onmiskenbaar. Na haar afstuderen aan de Eastman School of Music in 2012 maakte SASAMI verschillende soundtracks en orkestrale arrangementen voor films, commercials en studioalbums en gaf ze muziekles in Los Angeles. Haar aankomende solodebuut is zoals ze zelf zegt geïnspireerd op: “Everyone I fucked and who fucked me last year’’. De eerste single Callous vertaalt dat sentiment in een rigoureus rocklied over hoe ver iemand gaat wanneer hij gevangen zit in de illusies van een relatie.
Sugarfactory presenteert Omni, Amber Arcades, Akula Rhythm Band, San Dollar en meerdere dj-sets op muziek- en bierfestival Planet Oedipus.
Van energieke postpunk tot West-Afrikaanse ritmes
Op het programma staan de energieke postpunkband Omni, de dromerige kamerpop van Amber Arcades, fuzzy West-Afrikaanse ritmes van Akula Rhythm Band en San Dollar met aanstekelijke synthpop. Ook zijn er dj-sets van Volcano Boys, Lien, The Bakabanas en Kimchi Radio.
Over Planet Oedipus
Het festival vindt plaats op 11 en 12 augustus. Er is een uitgebreid aanbod van bierbrouwers uit maar liefst negen verschillende landen te vinden. Ook wordt er een interessante foodline-up samengesteld met gerechten van over de hele wereld. Het is voor het eerst dit jaar dat Sugarfactory het muziekprogramma voor Planet Oedipus samenstelt.
Let op: dit evenement vindt plaats op een externe locatie.
Adres Planet Oediupus:
NoordOogst Stadslandbouwproject
Meteorenweg, Amsterdam
Support: Robin Kester
Het debuutplaatje van een synthpopband die nieuwe grenzen op zoekt. Thans, dat zeggen ze zelf. 
