Live Review: U2 ‘THE JOSHUA TREE TOUR’ @ Johan Cruijff Arena, Amsterdam
29 juli 2017
Tekst Jeroen Bakker
“I’m up for it if our audience is as excited as we are… It’s gonna be a great night.” Met die woorden kondigde Bono de tournee aan die in het teken staat van het 30-jarig bestaan van The Joshua Tree. U2 had vaker enkele tracks van het album in de setlist verwerkt maar nog nooit werden ze allemaal gedaan. Het idee om het album in zijn geheel live te spelen maakte veel herinneringen los bij het Ierse viertal. Tegelijkertijd ontstond het besef dat dit uiterst succesvolle Magnum opus, zelfs drie decennia na het verschijnen ervan, nauwelijks aan actualiteitswaarde heeft ingeboet. Pinguin Radio bezocht de eerste avond van de twee stijf uitverkochte optredens waarmee U2 dit weekend de Nederlandse fans verblijdde.
Donderdagochtend (!!!) hebben de eerste fans zich reeds voor de evenementenhal in de Bijlmer Area geposteerd maar het vliegtuig van de band is op dat moment nog niet eens geland op Schiphol. Terwijl iedereen zich druk lijkt te maken om de eerste van de vier ‘zwarte zaterdagen’, wachten zij geduldig voor de mooiste zaterdag van hun leven. Het zijn veelal dezelfde fanatiekelingen die we bij eerdere optredens van de band hier gezien hebben. Sommigen hebben een tentje meegenomen en blijven zodoende droog tijdens de enorm felle regenbuien die ons land deze week teisteren. De fans hebben een meldingsplicht in deze zelf geformeerde rij waarin keurig wordt bijgehouden wie zich wanneer heeft aangesloten bij de groep voor de entree. Deze ‘plicht’ wordt ‘row-call’ genoemd en biedt de mogelijkheid om af en toe even uit de rij te stappen zonder het plekje te verliezen.
Andere fans zijn ‘geselecteerd’ om vrijdag bij het Westergasterrein de opnamen van ‘geheim optreden’ bij te wonen. De band neemt uitgebreid de tijd om wat handjes te schudden en op de selfies vastgelegd te worden. Slechts 200 bezoekers zullen aanwezig zijn bij de opnamen van een clip behorend bij het nieuwe album dat later dit jaar zal verschijnen. Bij het Amstel Hotel is het vrijdag en zaterdag druk voor de ingang. Zaterdagmiddag zal Bono voordat de band naar de Arena rijdt alles signeren wat hij onder ogen krijgt.
Het concert van zaterdagavond is zoals gezegd al maanden uitverkocht maar gelukkig biedt de uit de hoofdstad afkomstige Winston de mogelijkheid om vandaag nog aanwezig te zijn bij het optreden van vanavond. Er zal dan nog wel even via Marktplaats 225 euro’s moeten worden afgetikt. Daar komen wij met onze 77 euro’s, kostprijs, per kaart goed weg. Shirley uit Dordrecht biedt de ECHTE fan de mogelijkheid om zanger Bono recht in de ogen te kunnen kijken. Zij verkoopt speciale ‘Red Zone’-tickets, plaatsbewijzen voor het voorste vak. Het staat er echt:
4 RED ZONE Staanplaatsen voor U2
Amsterdam Arena Zondag 30 juli
De fan weet wat dat betekent. Gegarandeerd vooraan staan in de Arena
Prijs per stuk 950,00
Gedeeltelijke vooruitbetaling. De rest bij de Arena
Nu maar hopen dat Bono zijn zonnebril in de kleedkamer laat liggen.
Vroeg in de avond komt de melding binnen dat Arena Area populair is op Google Maps. Bezoekers die met de auto zijn gekomen ondervinden veel problemen om de auto te kunnen parkeren. Zij zijn op zoek naar andere mogelijkheden in de omgeving. Degenen die voor het openbaar vervoer hebben gekozen zullen wegens werkzaamheden aan het spoor met de trein niet bij de Bijlmer kunnen uitstappen. De metro’s zijn vanaf het middaguur dan ook ramvol. De zware regenbuien weerhouden echter niemand er van om vroegtijdig de overdekte hal op te zoeken. Het lukt ons maar net om op tijd binnen te zijn om nog iets mee te krijgen van het optreden waarmee Noel Gallagher’s High Flying Birds de avond hebben geopend. Gallagher is een goede vriend van Bono. Bono zou de mede-oprichter/gitarist/zanger/schrijver van Oasis regelmatig een luisterend oor hebben geboden in moeilijke tijden en hem van advies hebben voorzien wanneer het zoveelste conflict met zijn broer uit de hand dreigde te lopen. Na het geweldige optreden van Gallagher en zijn High Flying Birds tijdens Lowlands 2016 en het sterke tweede album Chasing Yesterday van een jaar daarvoor zijn de verwachtingen wederom hoog gespannen. Het blijkt vandaag op een ware beproeving uit te draaien. De krachtige up-tempo beat van Ballad Of The Mighty I en het pakkende In The Heat Of The Moment komen hier beduidend minder goed uit de verf. Lieten wij ons vorig jaar nog betoveren door de ‘Riverman’, vanavond blijft werkelijk niets overeind van dit magistrale stukje muziek. Ook Oasis-klassiekers als Champagne Supernova en Don’t Look Back In Anger verdienen een beter lot. De geluidsman lijkt het druk te hebben met allerlei andere zaken dan dat waarvoor hij is aangesteld en de afdeling ‘lampjes’ lijkt vandaag een snipperdag te hebben genomen.
Aan het plafond, de arena heeft een dak dat deze dagen is afgesloten, zijn zwarte, vermoedelijk opgeblazen objecten opgehangen om de akoestiek te kunnen beheersen. Eerdere ervaringen bij concerten hier hebben aangetoond dat het absoluut noodzakelijk is om iets aan het overwegend erbarmelijke geluid te doen. Ter hoogte van de middenstip op de vloer is vandaag blijkbaar niet de juiste plaats om het effect hiervan te ervaren. Wij gokken er op dat alles alsnog goed gaat komen. Er bevindt zich namelijk nog een kleiner podium voor ons waar het eerste deel van het optreden zodadelijk zal beginnen. Voor de fans die niet helemaal vooraan staan dus een uitgelezen kans om hun helden van heel dichtbij te zien. Wanneer Whole Of The Moon van The Waterboys luid over de PA klinkt weet het merendeel al hoe laat het is. Wanneer de laatste tonen wegebben verschijnt drummer Larry Mullen Jr. op het podium om plaats te nemen achter het drumstel. Het intro van Sunday Bloody Sunday doet een extatisch gejuich klinken. The Edge loopt ontspannen naar zijn collega terwijl hij de eerste, zo herkenbare akkoorden van dit strijdlied aanslaat. Bono en bassist Adam Clayton sluiten vervolgens aan. Veertig jaar geleden begonnen als post-punk-bandje uit Dublin, nu één van de allergrootste rockbands ter wereld en nog steeds klinkt Bono overtuigend wanneer hij zijn publiek uitdaagt “No More, No War” mee te brullen. Met het van The Unforgettable Fire afkomstige Bad, inclusief het kleine eerbetoon aan David Bowie’s Heroes, denken wij nog eens terug aan die memorabele show van Live Aid waarop Bono buiten zijn boekje ging en wegens tijdgebrek Pride (In The Name Of Love) moest schrappen. Het zou bijna het einde van de band betekenen en manager Paul McGuinness een hartkwaal bezorgen.
Vanavond wordt de ode aan Martin Luther King massaal meegezongen door de Nederlandse fans en ook New Year’s Day ontbreekt deze tour niet. Na dit sterke jaren-tachtig-vierluik wordt het grote podium volledig roodkleurig verlicht en verschijnt de zo karakteristieke boom waaraan deze hele tournee is opgehangen. Het volgende uur zal U2 voor de eerste keer op Nederlandse bodem een album geheel live uitvoeren. The Joshua Tree is een zeer succesvol verhaal gebleken. Dat hiermee ijzersterke troeven, dikke hits, als Where The Streets Have No Name’, Still Haven’t Found What I’m Looking For’ en With Or Without You al gelijk op tafel worden gegooid is het gevolg van deze werkwijze maar kenmerkte de studio-uitvoering zich al door een boeiende opbouw, live verslapt de band eveneens geen moment. Het lyrische gitaargeluid tijdens Bullet The Blue Sky behoort al vele jaren tot de stevige fundering van een U2-show en wat te denken van One Tree Hill dat sinds een paar jaar wordt opgedragen aan prins Friso.
De band oogt ontspannen, de show verloopt ondanks de geluidsproblemen probleemloos. Wat de visuele aankleding betreft weet de band zich eveneens weer te overtreffen. Uiteraard dient hier de naam Anton Corbijn niet onvermeld te blijven. Over de gehele breedte, geschat zo’n zeventig meter, sieren sfeervolle zwart/wit maar ook gekleurde beelden het gehele podium. Er is gebruik gemaakt van bestaand materiaal maar Corbijn heeft toch ook weer nieuw materiaal toegevoegd. Het past weer naadloos in elkaar en gaat van het ene uiterste naar het andere maar voegt altijd iets toe. Abstract maar ook keihard, confronterend, feeëriek of sexy. Fraai zijn de opnamen uit het Death Valley National Park op de achtergrond of de bijdragen van de Salvation Army Brass Band die met verfijnd koperwerk de band ondersteunt tijdens Red Hill Mining Town. Wellicht minder bombastisch dan kant A maar minstens zo intens is de integrale live-afsluiting van kant B met Exit en Mothers Of The Disappeared. Hoewel hiermee officieel The Joshua Tree is uitgebloeid volgt Miss Sarajevo alsof het een extra track betreft. De huidige situatie in Syrië leert ons dat er de afgelopen dertig jaar weinig vooruitgang is geboekt. Indrukwekkend is het grote doek met de beeltenis van een Syrische vluchtelinge dat vanaf de tribune wordt uitgerold en doorgegeven.
Met het aftellen voor Beautiful Day lijkt de tijd voor ongecompliceerde ontspanning te zijn aangebroken en mag iedereen luidkeels meebrullen. Tijdens het uitzinnige Vertigo valt nogmaals de naam David Bowie wanneer The Edge zich aan het gitaarloopje van Rebel Rebel vergrijpt. Het feestje wordt vervolgd door een vrolijk dansje van een vrouwelijke fan tijdens ‘Mysterious Ways’. Het is verre van mysterieus maar tekenend voor de ontspannen sfeer tijdens het optreden. Nog een keer krijgt het publiek een spectaculair stukje visueel geweld voorgeschoteld in het kleurrijke Ultraviolet (Light My Way) maar het mooiste grafische effect is niet afkomstig van Corbijn maar van het publiek dat massaal de mobieltjes omhoog houdt en daarmee aan een zeer sfeervolle uitvoering van ‘One’ bijdraagt.
Het Europese gedeelte zit er met nog twee te gaan bijna op. Een dag later zal hier wederom het dertigjarig bestaan van die boom gevierd worden waarna de vier zullen afzakken naar onze Zuiderburen om in Brussel af te sluiten. Ook daar zullen geen kaarten meer verkrijgbaar zijn. Misschien biedt Shirley uitkomst.
