1989 is het bouwjaar van The Notwist en Weilheim -een plaats in Beieren- de plek waar de gebroeders Markus en Micha Archer en compagnon Andi Haberi hun muzikale experiment begonnen. In hun lange, bewogen bestaan heeft de band diverse wegen bewandeld. Meestal waren die moeilijk begaanbaar voor de gemiddelde indie-fan of radioluisteraar. Wiki noemt o.a. plinkerpop – wat dat ook moge zijn-, post-rock, avant-electronica en post-hardcore als door The Notwist beoefende genres. De ontwikkeling van de band valt te volgen op een tiental albums.
Nu zes jaar na de laatste is er weer een nieuwe langspeler van The Notwist verschenen, een plaat die breder, toegankelijker en beter is dan alles wat er aan voorafging. Is onze bescheiden mening. The Vertigo Years, is poppy, speels, melodieus en gewoon goed draaibaar. Het op single verschenen Al Sur, een new waverig electropop-nummer met achtergrondgeluiden, meidenzang (Juana Molina) en een lekker vlot tempo geeft een goede indruk van het album.
Je kunt je voorstellen dat Notwist fans van het eerste uur even zullen slikken als ze i.p.v. atonale saxofoonsolo’s en experimentele percussiepartijen plotseling een vrij conventioneel gestructureerd liedje op hun bordje krijgen. Maar de band is zo vaak van stijl veranderd dat dit er ook wel bij kan. En de industriële percussie aan het eind zal hen er aan herinneren met wie ze ook alweer van doen hebben. De officiële hitparade zal The Notwist ook met Al Sur niet snel halen, maar voor onze Graadmeter is het een serieuze kandidaat.