The War On Drugs – I Don’t Live Here Anymore (Atlantic/Warner)
Er zijn ongetwijfeld mensen op deze planeet die het droog proberen te houden tijdens een concert van The War On Drugs. Dat geldt niet voor ondergetekende. Die in 2018 in zowel Biddinghuizen als Amsterdam voor de bijl ging. Een emotioneel figuur? À la Louis van Gaal? Zoiets moet dat zijn.
Wat je dan zo raakt in die liedjes van Adam Granduciel en zijn gevolg is met name de meeslependheid van de muziek. Niet eens de teksten. Al zou Granduciel zingen over broodjes beschimmelde kaas, het zinloze worstelen met pandemievragen of waslijnen vol ondergoed; het zou niets uitmaken. Het is de muziek. We mogen juichen. Die eeuwige muziek, die er altijd voor ons is. Een vriend voor het leven. Zou ik in een god geloven, dan zou ik haar Muziek noemen. Zij, die je nooit in de steek laat.
The War On Drugs zetten zich met name op de kaart met de albums Lost In The Dream (2014) en A Deeper Understanding (2017). Denk aan instant hits als Red Eyes, en, nog wat imposanter, Under The Pressure. Songs die je meteen bij de kladden namen. Om nooit meer los te laten. Songs voor de eeuwigheid. Vrienden voor altijd. Betrouwbaar, door dik en dun. Altijd voor je klaar. Onovertroffen liefde.
Nummers met die hitgevoeligheid zijn niet eens te vinden op het tien tracks tellende I Don’t Live Here Anymore, terwijl er geenszins aan muzikale schoonheid wordt ingeboet op deze vijfde worp van de band uit metropool
Philadelphia. Want Granduciel laat zijn gitaar als vanouds zingen. Die hand op je schouder. Ja, dat schuurt tegen pathetiek aan. Eroverheen? Het voelt nou eenmaal zo.
Het knappe aan I Don’t Live Here Anymore is dat de opwinding wederom in de verstilling wordt gevangen. De beroering in de van de nodige elektronica en ontregelende saxofoon voorziene uptempotrack Victim mag er zijn – dansen is altíjd lekker – maar je echt vastklampen doe je het liefst aan meanderende songs als Living Proof, het ronduit monumentale, door soundscapes gedragen I Don’t Wanna Wait en I Don’t Live Here Anymore, wanneer Granduciel vocaal wordt ondersteund door Jess Wolfe en Holly Laessig van de New Yorkse indiepopformatie Lucius.
In tijden waarin we worstelen met een pandemie, die net zo ongrijpbaar als ellendig is, is het heerlijk dat we, oh lief en begrijpend escapisme, onszelf ongestoord mogen blijven verliezen in muziek die net zo troostend als opbeurend kan zijn. Het is tien keer raak op I Don’t Live Here Anymore, dat zonder twijfel nog een gooi doet naar de titel album van het jaar. “Is life just dying in slow motion? I’m getting stronger every day.” Pieter Visscher