Tony Joe White is de man achter de hits Polk Salad Annie, gezongen door de legendarische Elvis Presley, A Rainy Night In Georgia vertolkt door Brook Benton en wat dacht je van Steamy Window, groot geworden door Tina Turner. Hiermee is de lange rij aan songs geschreven voor anderen nog niet ten einde. Zo nam onder andere Eric Clapton Did Somebody Make A Fool Out Of You op, werd Problem Child ingepikt door Willie Nelson en zong Dusty Springfield Willie And Laura Mae Jones. Robert Cray deed ook nog even een duit in het zakje en zette Don’t Steal My Love en Aspen, Colorado op band. En zo kunnen we nog wel even doorgaan.
White heeft inmiddels tig albums op zijn naam staan en nog steeds is de vijfenzeventig jarige singer-songwriter uit Louisiana niet van plan te stoppen.
Voor het eerst in zijn lange carrière heeft Tony Joe namelijk een volledig blues album opgenomen. Hij wijkt daarmee af van zijn gebaande paden van Americana, country, klassieke R&B en Southern rootsrock. Je moet niet denken aan een gelikte en overgeproduceerde bluesplaat, maar juist meer een album in de stijl van John Lee Hooker en Lightnin’ Hopkins; puur, rauw en eerlijk. Dat was ook precies White’s uitgangspunt. Het moest allemaal zo ruw en ongepolijst mogelijk klinken. En dat is zeker gelukt. Bad Mouthin’ klinkt alsof het eind jaren vijftig, begin jaren zestig is opgenomen, inclusief kraakjes en andere (bij)geluiden. Dat is ook meteen de charme van de plaat.
Om dat voor elkaar te krijgen toverde Tony Joe in een handomdraai, samen met producer Jody White en opnametechnicus Ryan McFadden, zijn schuur met twee voormalige paardenstallen om tot studio. Ze sleepten de opnameapparatuur, Tony’s Fender Stratocaster uit 1965 en zijn Fender Deluxe 1951 versterker erheen en namen ieder nummer in één of twee takes op. Ook kreeg hij voor enkele liedjes hulp van zijn vaste tourdrummer Bryan Owings en bassist Steve Forrest.
Door deze manier van opnemen heeft Bad Mouthin’ een echte live sound gekregen en klinkt het alsof White bij je in de huiskamer speelt. Het is direct, open, intiem en intens. Die intensiteit zit ‘m niet alleen in de manier van opnemen maar zeker ook in White’s gitaarspel, muziekstijl en zijn stem. Hij zingt net zoals hij praat. Je kunt uren naar hem luisteren. Zijn stem intrigeert, verbijsterd en geeft je kippenvel tot op het bot. Zijn diepe donkere geluid blijft je achtervolgen tot in je dromen. Evenals zijn muziek, dat al net zo rauw en donker is, maar wel in de goede zin van het woord. Het komt letterlijk zo uit de diepste uithoeken van de onheilspellende moerassen in de Bayou in Louisiana. Niet voor niets draagt Tony Joe ook de bijnaam ‘The Swamp Fox’.
Bad Mouthin’ bevat vijf nummers van White zelf, waaronder twee van zijn eerste zelfgeschreven nummers voor zijn grote doorbraak met Polk Salad Annie en A Rainy Night In Georgia in 1967. Het gaat om de herontdekte songs Bad Mouthin’, de titeltrack van het album en Sundown Blues die beide ook al opgenomen werden door White in 1966. Daarnaast zijn ook Stockholm Blues, Rich Woman Blues en Cool Town Woman van zijn hand.
De andere songs zijn covers. Zo heeft hij Jimmy Reeds Big Boss Man, Lightnin’ Hopkins’ Awful Dreams, Charley Pattons Down The Dirt Road Blues, John Lee Hookers Boom Boom en Big Joe Williams’ Baby Please Don’t Go in een ‘Swamp Fox’ jasje gestoken. Ook zette hij Heartbreak Hotel, geschreven door Tommy Durden en Mae Boren Axton en eerder al opgenomen door Elvis in 1956, geheel naar zijn eigen hand.
Tony Joe White doet zeker niet onder voor bovengenoemde (blues)grootheden en mag zich met recht tussen hen scharen. Tekst BluesMagazine.nl | Ella-Milou Quist