Na 3 jaar is het weer zo ver. Op de fiets naar het centrum van Groningen om me onder te dompelen in alles wat de Europese muziekwereld momenteel te bieden heeft. Ik ben al weer weken bezig geweest met luisteren, lezen, filmpjes kijken enz want ja, het meeste is nieuw en kennen we nog niet. Het weer zit niet bepaald mee zo aan het begin van deze avond. Kleddernat fiets ik de donkere Haddingestraat in waar in de wat mysterieuze Luthersekerk -de kerk heeft twee orgels- Sam de Nef voor mij het ESNS weekend mag starten. De jonge singer/songwriter uit Antwerpen past met zijn ingetogen liedjes prachtig op deze locatie. Eerder speelde hij in wat ruigere rammelrock bandjes maar daar is in deze setting niks meer van over. De nummers druipen van de melancholie, nergens wordt het uitbundig maar wat klinkt het allemaal prachtig. Misschien wel het mooist in het nummer Olja, een ode aan zijn Servische schoonmoeder. Een bezoek aan haar en de rest van de familie vormde een grote inspiratiebron voor de laatste plaatDawn/Dusk van Sam. Mooie luistermuziek voor een regenachtige woensdagavond!
Ik ben lekker lang blijven hangen waardoor ik bijna geen tijd meer heb om Florence Arman te zien. Nog een paar liedjes neemt ze me mee in de omgekeerde Schouwburg van Groningen. Omgekeerd omdat, zoals ieder jaar, het podium is opgebouwd over de zaal waardoor het publiek vanaf het podiumdeel kan toekijken. Florence treed op met slecht één muzikant maar de muziek klinkt vol en modern. De popliedjes zitten mooie in elkaar en ze praat ze leuk aan elkaar door te vertellen over haar (liefdes)leven, een boy die haar allerbeste bestie was maar teleurstelde door haar onverwacht te dumpen. Uiteraard is ze daar sterker uit gekomen en nu stuitert ze weer vrolijk over het podium. Leuk om naar te kijken maar wel wat lichtvoetig allemaal.
Bij Albertine Sarges is dat anders. De alternatieve zangeres uit Berlijn heeft na verschillende samenwerkingsverbanden nu een nieuwe band om zich heen verzameld met mensen die haar kenden en mensen die zij kende zoals ze zelf zegt. Deels uit Duitsland en deels uit Engeland. Met deze nieuwe groep staat ze op het podium van het werkman college en dat is precies waar ze past. De band oogt als een soort creatieve schoolband en die zijn vaak hartstikke leuk. Nou is niet alles wat voorbijkomt even leuk. De matig gevulde zaal krijgt prachtige mysterieuze nummers te horen, aangezet met gitaar en dan rustig uitgebouwd tot een bombastischer geheel. Toch vliegen ze af en toe flink uit de bocht. Vooral als ze meerstemmig zingen gaat dit soms over in krijsen, helemaal over de top. Op die momenten tenenkrommend maar het ontbreekt ze niet aan lef zoals een goede schoolband betaamd.
In de machinefabriek staat (Hilde) SKAAR, de volgende pop belofte uit het Noorse muzieklandschap. Een paar jaar geleden zagen we Sigrid haar lichtvoetige en vrolijke popsongs presenteren op ESNS. Nu is het de beurt aan SKAAR die net zo vrolijk over het podium springt, danst en het publiek om haar vinger windt. Genomineerd voor prijzen als Best Newcomer en de Noorse Grammy’s denk ik dat we deze jonge vrouw wel gaan tegenkomen op de mainstream festivals deze zomer. Met zonnig weer, een biertje en je vriendin aan je zijde komen de liedjes waarschijnlijk het mooist tot zijn recht.
Ik ben al weer op weg naar Vera waar ik nog net een stukje kan zien van de Londense groep O. Joe en Tash spelen alleen drum en baritonsax maar daar weten ze echt een aanstekelijk geheel van te maken. Tash zweept de nummers flink op met haar opwindende drumspel. Met stevige beats afgewisseld met jazzy stukken weten ze de bomvolle zaal te boeien. Soms doet het me denken aan Morphine die ik hier jaren geleden zag spelen. Zij hadden Dana die op 2 saxofoons tegelijk speelde. O doet dat niet maar mocht je de kans krijgen deze band ergens te zien spelen, laat dat dan niet schieten.
In Huize Maas staat Dea Matrona. Twee zussen uit Belfast die samen met hun beste vriendin de zaal verwennen met hun classic rock achtige muziek. Het is één en al vrolijkheid en de vrouwen krijgen het publiek dat vooraan uit z’n dak gaat goed mee en ze hebben er zelf veel plezier in. Heel spannend is het niet maar gezellig zeker. Toch zijn er kippenvel momentjes want in de country achtige ballads die ook voorbij komen kleuren hun stemmen prachtig bij elkaar. Dan is het echt genieten. Hoe anders was dat bij Albertine Sarges eerder op de avond.
Terug in de Schouwburg krijgen we iets geheel anders te zien en te horen. De Spaanse kunstenares en muzikante die een klassieke opleiding heeft gehad brengt het publiek in vervoering met één lang muziekstuk waarin van alles verwerkt zit. Bijzondere ritmes, vreemde breaks en klanken maar wat vooral boeit zijn de stemmen van Marina en haar mede muzikanten. Soms ijle zang die we kennen van het Belgische Lais afgewisseld met onverwachte klank uitstoten, Zuid Indiaase zang en andere bijzondere dingen. Prachtig om te horen en heel bijzonder dat dit ook een plek krijgt op ESNS. Het zijn de onverwachte parels waar je op hoopt dat je er bij mag zijn.
In Vindicat, de studentensociëteit aan de grote Markt, gaat Heartworms bijna beginnen. Een lange rij mensen heeft zich voor de deur gevormd en binnen is het broeierig warm. Samen met een aantal vrienden die ik daar tref zien we Jojo de Zuid Londonse samen met haar band een geweldige show geven. Veel muziek heeft ze nog niet uitgebracht maar dit is een band die ik zeker vaker wil gaan zien. Met invloeden van PJ Harvey, The Cure maar ook Interpol en Krafwerk zet ze een stevige set neer waarbij ze vocaal af en toe flink los gaat, schreeuwen soms krijsen maar hier helemaal op zijn plek. Donkere muziek voor diep in de nacht in een Berlijnse club, indrukwekkend.
Dan is het tijd voor NAAZ. Ze heeft drie jaar niet opgetreden, een van haar laatste optredens zag ik in de Brixton Academy in Londen in het voorprogramma van Melanie Martinez, vlak voor corona. Daarna raakt ze in een diep dal, had last van ernstige mentale problemen. Ze hervond zichzelf in de studio en hier was ze om haar plaat te presenteren. En hoe! Met haar goede band zet ze het publiek een prachtige emotionele rollercoaster voor. Nummers over haar culturele achtergrond, haar ouders die gevlucht zijn voor de golfoorlog en hun dochter gemaakt hebben tot het prachtige vrije vogeltje dat ze zich voelt. Ze beweegt uitdagend over het podium, geeft het publiek haar mooie glimlach maar zegt er ook wat van als er niet hard genoeg wordt meegezongen. NAAZ is terug en ik raad iedereen aan te gaan kijken als de kans zich voordoet.
Aan het eind van de avond is het tijd voor Hannes. De sympathieke Zweed met de gunfactor van hier tot Tokio. Zijn grote Zweedse hit Stockholmsvy moet je echt even beluisteren. Hier in huis zingen we hem al weken mee. In een kleine kneuterige setting staat bij met zijn vriend, die gitaar speelt, in de Lutherse kerk waar ik ook mijn avond begon. Zes nummer heeft hij voor ons en hij is het niet gewend om tussen de nummer door in het Engels te spreken. Hij draagt een gouden zonnebril en een glitterpet met het woord SEXY er op. Dat alles draagt bij aan de mooie afsluiter van de avond. De rustige zanger heeft een prachtige soulstem die in deze bescheiden setting extra goed tot zijn recht komt. Uiteraard eindigt hij met zijn hit, een duet met rapper Waterbaby. Deze vriendin van hem heeft een botje in haar voet gebroken en moet het lage podium opgeholpen worden. Samen achter de piano zingen ze hun lied en als het afgelopen is zijn we het er over eens, het was een prachtige afsluiter van een bijzonder mooie avond ESNS.
Tekst: Jan Berends