Haldern Pop Festival 2025 is er weer een om door een gouden ringetje te halen. Alles klopt opnieuw in het prachtige Duitse dorp, niet ver weg van de Nederlandse grens. Een festival tussen de weilanden met grazende koeien. Waar de tijd soms nog lijkt te hebben stilgestaan. Vlekkeloos, zorgeloos, liefdevol, gemoedelijk. Da sein…
Tekst en foto’s (iPhone 16): Pieter Visscher
Donderdag
To Athena (foto) is de formatie rond singer-songwriter Tiffany Limacher uit Zwitserland. Een heerlijke muzikale opener van Haldern Pop 2025 in de schitterende kerk van Haldern, met z’n prettige akoestiek. Die komt het geluid van de melancholische indiepopliedjes vaak ten goede. Her en der is het wat steviger. Soms zelfs wat té stevig qua geluid. Oordoppen cruciaal. We zien een flinke band op het podium, die een rijk instrumentarium heeft meegenomen. Het is goed opletten met dat Zwitsers, dat raakt aan het Duits, maar meer ook niet. Het schitterende, gedragen Angscht wordt héél klein gehouden door Limacher. Slechts een aanzwellende viool. Het applaus is oorverdovend. Angscht doet zowel muzikaal als tekstueel sterk denken aan Voor Alles (bang geweest) van Wende Snijders, met die sublieme tekst van de geweldige Joost Zwagerman. Dit moet toch meer dan louter toeval zijn, denk je dan.
Op de website bandcamp.com lezen we de volgende beschrijving van de ook Zwitserse formatie One Sentence Supervisor: normal music. liebe für lange lieder. under the umbrella. Dat klopt allemaal wel. Ze staan (grotendeels) onder een flinke parasol in de Haldern Pop Bar, waar de woorden BIG SALE onder hangen. Mensen met humor en daar houden we van. De band speelt uitgesponnen, atmosferische postrocknummers waaraan je je heerlijk kunt laven. Zanger/gitarist Donat Kaufmann staat geregeld en profile op het podium. Doet gekke dingen met z’n nek. Dat moet op de lange termijn toch fysiek ongemak gaan opleveren.
De sferische postpunk van Rats On Rafts (foto) krijgt extra gestalte wanneer schrijver Richard Foster spoken word toevoegt aan de set. En dat gebeurt in Haldern. Waar we de Brit Foster onder andere zien voorlezen uit zijn boek The Punk Rock Birdwatching Club. Rats On Rafts’ sterk door Joy Division en Echo and the Bunnymen beïnvloede geluid leent zich er uitstekend voor. Het is overigens óngekend heet in de Jugendheim. Nauwelijks uit te houden. Airco volgend jaar? Onderwijl zien we een dubbelganger van Peter Bosz achter het mengpaneel. Rats On Rafts is een meesterlijke band. Internationale allure uit eigen land.
Minder melodieus en een stuk steviger gaat het eraan toe bij Heavy Lungs (foto) uit Engeland, in de opnieuw volgepropte Haldern Pop Bar, waar de ramen openstaan en het buiten ook uitstekend is te volgen. Zanger die op de bar klimt. Korte cover van Kelis’ Milkshake. “This is a song!” Er wordt wild gepogood. Band die qua gekkigheid en geluid niet onderdoet voor IDLES, waar ze weleens mee worden vergeleken. Gelijkspel. Mínstens! Later op de donderdag treden ze nogmaals op, in de Niederrheintent. Opnieuw het dak eraf uiteraard.
En of het dak er ook af gaat met de hoofdpodiumopener van het weekeinde Naft? De vraag stellen is ‘m beantwoorden. Floris De Smet, Tom Heynssens, Robbe Latré, Niels Van Paemel, Geraard Buyck en Dimitri Defossé maken livetechno. Met drummers, blazers en toetsen. Zo opzwepend als wat. Eén grote swingende wei!
Ellis-D er meteen achteraan. Lustopwekkende mix van allerlei tegen punk aanschurkende genres die Ellis Dickson en zijn band uit Brighton ten gehore brengen in de spiegeltent, die volgelopen is, en daarbuiten is het ook druk. Ideaal voor wie nog niet uitgedanst is na Naft. Wat is Humdrum toch een verrukkelijke hit. En zo zien we in de Niederrheintent Radio Free Alice uit Australië. Hebben nog geen album uit, maar wat een hits! Vleugje Maxïmo Park, en Django Django schijnt ook een inspiratiebron te zijn geweest. Gaan we heel snel meer van horen. Sensationeel!
Evenals Jacoténe in de spiegeltent. De Australische die beter zingt dan Adèle en Amy Winehouse bij elkaar groeide op met Aretha Franklin en Etta James en dat horen we terug. Schit-ter-end. Wu Lyf zien we op hetzelfde podium. De alternatieve pop-rock van de band uit Manchester is catchy en overtuigend.
Vrijdag
Fovos Alif (foto) trapt op vrijdag af in het Jugendheim, een ontmoetingscentrum aan de rand van het centrum van Haldern. Twee jonge gasten van een jaar of 18 zien we. Héél verlegen, met een zanger/gitarist die geen enkele interactie heeft met zijn publiek. Hij shoegazet met name. De twee zitten in de postpunk/noiserockhoek en talent kun je ze zeker niet ontzeggen. Af en toe horen we wat flarden Sonic Youth. We zien een drummer die vrijwel continu oogcontact zoekt met zijn kompaan. Maar ook hij krijgt nul op het rekest. Ze laten de muziek spreken en die is zonder meer onderhoudend. Nu nog wat interactietraining. Kommt gut?
Fuzzman & The Singin‘ Rebels (foto) is een Oostenrijks kwartet in de Haldern Pop Bar. Het lijkt tijdens het eerste kamermuzieknummer op een trio dat je wel durft neer te zetten wanneer de buurvrouw haar 86ste verjaardag viert, maar schijn bedriegt. We horen expliciete teksten over het leven, waarin seks geregeld de hoofdrol pakt. Herwig Zamernik heeft een uitstekende stem, waarmee hij alle kanten op kan, tot pure hysterie aan toe. Sterk gearticuleerd Duits. Zeer vermakelijk trio. Nog jarigen eerdaags? U weet welke band u moet boeken.
Goodwin is het soloproject van Rob Goodwin, de zanger van The Slow Show, die geen onbekende is in Haldern. Stemmige, miniem begeleide, breekbare liedjes horen we in de kerk van Haldern. Gevoelig, sentimenteel. Het applaus is continu óórverdovend. Dat zegt genoeg.
Josy Basar (foto) uit Metz vult het Jugendheim met speels gemak. Sterker: wachtenden voor de deur. Er klopt héél erg veel aan de elektronica van de expressieve Fransman, die danspassen en bewegingen in huis heeft die zijn opzwepende, geregeld aan Kraftwerk, Depeche Mode (Speak & Spell, ‘81) en Grauzone rakende geluid extra veel kleur geven. Gaat een grote jongen worden. Zó aanstekelijk! Zó meesterlijk. Geweldige dictie. Oh: op tournee stuurt hij ansichtkaarten naar zichzelf. Zwart Adidas-broekje aan. Geen opsmuk. Niet nodig ook. Zouden meer mensen moeten doen. Na afloop even met fans op de foto. Übersympathieke jongen. Een dag later op het terrein spreekt bovengetekende langdurig met hem. Blijven hangen, lekker bandjes kijken. Hitkanon! Encore! Vive la France! Treedt nog tweemaal op vrijdags en wederom een ongelooflijk gekkenhuis op de dansvloer. Gaan we héél snel meer van horen. Josy Basar heeft met zijn vintage maar ook zó urgente geluid werkelijk alles in huis om heel erg groot te worden.
Hamburger Marlo Grosshardt (foto) tapt uit een heel ander vaatje op het hoofdpodium met zijn geregeld politiek geëngageerde singer-songwriterliedjes en mooie band. Tweede stem van dame op het podium mag er ook zijn. Ze bespeelt haar cello. De indiepop-rock van Soft Loft, uit Zwitserland, is een behoorlijke tree hoger. Sublieme zangeres Jorina Stamm en mooie tweede stem van een vrouwelijke collega achter de toetsen. Als er jaren-80-synths worden ingezet wordt het extra aantrekkelijk en horen we ook hits. Opnieuw zo’n pareltje van een ontdekking in Haldern.
Waar we Sylvie Kreusch wulps op het podium zien dartelen in haar spierwitte jurk. Wat een diva en zó veel goeie liedjes. Ze zingt ook even een moppie mee bij Warhaus, het bandje van haar vriend Maarten Devoldere. Speels optreden, zoals altijd. Devoldere staat opeens midden in het publiek (heus) om een karaokeversie van Tina Turners The Best op te voeren. Nee, we bedenken dit niet. Prima fratsen.
“Nice to meet you. I am Zaho de Sagazan (foto). I’m here with my friends.” Zij, uit Saint-Nazaire, is de absolute headliner van HPF25. De ster van de Française rijst als een malle. Zij en haar vrienden hebben een enorme bups aan (modulaire) synthesizers meegenomen. Om voor een intense geluidsmuur te zorgen. Wat een dictie (à la Josy), wat een teksten en wat een geluid wordt hier neergezet. Verbluffende, windstille omstandigheden. Frankrijks grootste muzikale troef van het moment gaat nog veel en veel groter worden. Grandioze topact. Vrouw met boodschappen. En expliciete teksten: “Hab sex mit mir”, herhaalt ze een keer of 50 in een technonummer dat steeds hypnotiserender wordt. En dan afsluiten met het ronduit zalige Modern Love van Bowie. Champagne!!
Zaterdag
Dat is een goed stel hoor. Dat zie je meteen. Welly, begin van de zaterdagmiddag in de Haldern Pop Bar. Ze komen op met Is This The Way To Armarillo van Tony Christie keihard uit de speakers. De toon is gezet.
Welly staat garant voor aanstekelijke indierock en heeft vijf gangmakers in huis. Zelden een band gezien die zoveel interactie heeft met zijn publiek. Niet alles is compositorisch of tekstueel even sterk, de beats komen uit de computer, maar wat een heerlijk bandje zeg.
De overgang naar de Amerikaanse singer-songwriter Hannah Francess in het Jugendheim is groot. Ze begeleidt zichzelf op gitaar. Breekbare, melodieuze liedjes horen we. Een rustpunt voor alle rumoer die ons wacht.
Sarah Julia zijn Amerikaanse zussen. Ze hebben nog twee vriendinnen en een vriend meegenomen. In het vliegtuig. Terwijl de zussen, zo vertellen ze, op jonge leeftijd graag en vaak naar programma’s over vliegongelukken keken. Ze overwonnen die vliegangst uiteindelijk en dan sta je opeens in Haldern. Ze schreven er ook een schitterend liedje over. Zo horen we louter folky indieliedjes met een kop en een staart. Voortreffelijke stemmen. Geregeld hemels. Joni Mitchell, zegt u? Nee joh, véél mooier.
Anna Francesca, zangeres van Beaks, heeft dat onderkoelde van Florence Shaw van Dry Cleaning. Muzikaal is de indierock met postpunkelementen van de band uit Wenen wat melodieuzer. Maar ze kan ook boos worden, die Francesca. Als ze “Bite me” schreeuwt, klinkt het gemeend. Prettige furie uit Oostenrijk.
Niet minder wild gaat het eraan toe bij Gurriers (foto) op het hoofdpodium. Zanger Dan Hoff van de Ierse band staat in no time tussen zijn publiek te springen. Postpunk om in te lijsten van de Ieren, die geen onbekenden zijn in Haldern. Vól in de zon staan ze. Het is bloedheet in Duitsland. Geen reden om minder los te gaan op de wei. Haldern Pop is ook in 2025 weer het allerbeste festival ter wereld. Eén groot vreugdevol, vlekkeloos muziekfeest. Hulde, hulde en nog eens hulde. Louter winnaars in prachtig Duitsland.