The Klittens doet in groeidiamantjes. Niet dat hun songs tegenvallen als je ze voor het eerst hoort. Er gebeurt gewoon teveel om in een keer in je op te nemen.
Daarnaast schrijven ze melodieën die zich sluipenderwijs in je hersenpan nestelen. Wat wel altijd meteen opvalt is hoe fijn er wordt gezongen. Al ontbreken dit keer de koortjes, missen doe je ze niet echt. Daarvoor heeft Atlas voldoende andere aangename elementen zoals de drijvende bas, de tokkelgitaartjes en het instrumentale slot dat we bij gebrek aan een beter woord maar even jazzy zullen noemen. Nog een maand of drie en Butter, EP twee van The Klittens is een feit.