De gebroeders Ruben en Matthijs Pol debuteerden eerder dit jaar met een single die rechtstreeks uit de archieven van The Human League of een van de andere synthipop-pioniers leek te komen. Zo ‘echt’ klonk Comme Ça.
Ook Boy Are klinkt als een flash back naar de tijd dat de oorlog nog koud was. Het is goed te horen dat de Polletjes hun plezierige pastiches met kennis van zaken, maar vooral met liefde vervaardigen. Sound(effecten) en sfeer zijn authentiek en de beat is onweerstaanbaar.
De waardering van Ruben en Matthijs voor de new wave van de early eighties gaat gelukkig niet zo ver dat ze zich ook kleden in oversized glitterkostuums of hun haar stijlen in een windtunnel, maar verder klinken ze zo waarheidsgetrouw dat als je Phil Oakley Boys Are laat horen hij waarschijnlijk zal zeggen, ‘toffe track, maar ik kan me niet meer kan herinneren dat we het hebben opgenomen’.