The Van Jets – Welcome to Strange Paradise (Sony Music)
‘Welcome to strange paradise, do believe your eyes!’ Op deze krachtige wijze trekken de Vlamingen van The Van Jets je in hun album. Een album over het paradijs dat onze aarde is, maar dat wij (lees: de mensheid) vreemd genoeg wel kapot maken. ‘The party’s never over’, vervolgen ze. We maken er ons eigen feestje van, en daar lijkt geen einde aan te komen. Een geëngageerd album dus, en een dergelijk statement moet natuurlijk op een krachtige manier gebracht worden. Daar blijken The Van Jets prima toe in staat.
De band brak door toen ze in 2004 Humo’s Rock Rally wonnen, een belangrijke Vlaamse bandwedstrijd. Dit deden ze met een mengeling van glamrock en garagerock, behoorlijk beïnvloed door de glamperiode van David Bowie. Nu, tien jaar later, heeft de band een eigen geluid gevonden. Ze zijn meer synthesizers gaan gebruiken, de zang klinkt zelfverzekerder, de band speelt ontzettend strak, en de composities zijn sterk en onderscheidend. Het moge duidelijk zijn: de mannen zijn enorm gegroeid.
Wellicht heeft het maatschappelijke thema vuur in de band opgelaaid, want Welcome to Strange Paradise staat vol met krachtige rocksongs. De gitaren hebben weliswaar wat plaatsgemaakt voor keyboards, maar elk nummer knalt vol overtuiging uit je speakers. De ritmesectie zorgt voor een aangename vaart in de muziek, de refreinen pakken je keer op keer bij de lurven, en met de accenten van de keyboards weten de mannen aangename variatie aan te brengen in de muziek. Zo klinkt Twelve Note Scale onheilspellend, met overstuurde synths, terwijl Pink and Blue juist een heel lief liedje is (‘all your little moves are moving me’).
The Van Jets bewijzen met hun vierde album eens te meer dat ze tot de top van de Vlaamse rockscene horen. En die scene is al niet verkeerd. Arnout de Vries
LIVEDATA 01/08 Suikerrock, Tienen 08/08 Lokerse Feesten, Lokeren 15/08 Feest in het Park, Oudenaarde 19/08 Pukkelpop, Kiewit 24/10 Patronaat, Haarlem 27/10 Het Depot, Leuven 12/11 Handelsbeurs, Gent
C. Duncan – Architect (Fat Cat / de Konkurrent)
De 25-jarige Christopher Duncan uit Glasgow is de zoon van twee klassieke muzikanten en rondde zelf ook een opleiding af aan het daar gevestigde Royal Conservatoire of Scotland. Hoewel zijn debuutalbum een echte (indie)popplaat is, klinken zijn klassieke wortels sterk door in de vocale arrangementen die vaak koraal aandoen. Dit overigens zonder dat er een koor meewerkte aan Architect, want Duncan maakte deze bijzondere plaat helemaal in zijn eentje in zijn slaapkamer en nam dus hij ook de kenmerkende meerstemmige zang volledig zelf voor zijn rekening. Naast zijn klassieke achtergrond haalde Duncan zijn inspiratie vooral uit de muziek van eigenzinnige artiesten als Sufjan Stevens, Ben Christophers, Grizzly Bear en de Beach Boys. Akoestische instrumenten en moderne technologie gaan op Architect hand in hand en het resultaat is een wonderlijke plaat vol pastorale folk en barokke pop, rijkelijk overgoten met een melancholiek en dromerig sausje. Architect klinkt daarmee zowel helemaal 2015 als niet helemaal van deze wereld. Ideaal voor zowel lome zomermiddagen als donkere winteravonden. Tekst Mania | Marco van Ravenhorst