Tame Impala – Currents (Caroline / Universal Music)
Discopsych? Currents, het derde album van Tame Impala, lijkt een stevige stijlbreuk met de geprezen voorgangers Lonerism en Innerspeaker. Weg zijn de gitaren, weg is de psychedelische spacerock die Kevin Parker thuis in het Australische Perth in elkaar knutselde. Het heerlijk funkende Daffodils dat vorig jaar op Uptown Special van Mark Ronson verscheen, lijkt prima thuis te horen op Currents.
“Cause I’m a man, woman. Not often proud of what I choose. I’m a human, woman. A greater force I answer to”, knipoogt Parker schaamteloos in de single Cause I’m A Man. “Someone said they left together. I ran out the door to get her. She was holding hands with Trevor. Not the greatest moment ever”, swingt het kitscherig in The Less I Know The Better. En is Past Life geen soort Daft Punk-robotprobeersel?
Wat aanvankelijk overkomt als een vercommercialisering van het geluid van Tame Impala, dat blijkt na paar luisterbeurten een razend knappe verdieping te zijn. Inderdaad, Currents funkt veel meer dan de voorgaande twee albums. Bij vlagen is het ook heel erg ambient. Maar wie de oren na een aantal danspasjes spitst, hoort de herkenbare sound van Parker terug. De gitaren zijn er wel degelijk, hoewel ze zijn verstopt en vaak ook zwaar zijn vervormd door synthesizers.
Zo begint The Moment als een luchtig dansliedje, maar verandert het gaandeweg in een duistere psychtrack. Reality In Motion gaat met vette draaiende bassen onder een heerlijke melodie over grenzen van een muzikaal universum heen; op de manier zoals ze bij de NASA na een reistijd van bijna 10 jaar eindelijk eens scherpe foto’s van Pluto maakten. Afsluiter New Person, Same Old Mistakes combineert die luchtigheid zelfs met die eindeloze ruimtereis: tot ziens Pluto, wat is er nog meer? Tekst Mania | Ruben Eg
LIVEDATA 22/08 Pukkelpop, Hasselt 23/08 Lowlands, Biddinghuizen
Passion Pit – Kindred (Columbia/Sony Music)
Passion Pit begon als een liefdesbetuiging aan de toenmalige vriendin van zanger Michael Angelakos. Als een valentijnscadeau had hij een aantal liedjes voor haar geschreven, die uiteindelijk de debuut-EP van Passion Pit werden. Daarna volgde een succesvolle carrière als synthpopband, met singles als Sleepyhead en Take a Walk. Nu, zeven jaar later, is het tijd voor het derde album, en ook deze keer is het een liefdesbetuiging, al heeft hij in de tussentijd een andere relatie gekregen. Angelakos is door een duistere periode in zijn leven gegaan, onder andere door zijn bipolaire stoornis, en omdat hij zoveel steun van zijn vrouw had, is het nieuwe album, Kindred, opgedragen aan haar. De titel duidt ook op de nauwe verwantschap die hij met haar voelt.
Dat hij door een moeilijke periode is gegaan, is aan de muziek niet af te horen. Evenals de voorgaande albums klinkt Kindred ontzettend luchtig en opgewekt. Passion Pit maakt dan ook popmuziek pur sang. Liedjes van drie à vier minuten, vol met sterke melodieën en pakkende refreinen. Maar let wel: dat betekent niet dat het maar oppervlakkige hitparademuziek is. Passion Pit laveert juist heel knap tussen de glazuurafbrekende kitsch van Mika en de ingenieuze popliedjes van Death Cab for Cutie.
Dat ingenieuze zit hem vooral in de arrangementen. Zo begint Whole Life Story met wat geruis en een melancholische piano, om vervolgens perfect aangevuld te worden door bijpassende elektronische bliepjes en een voorzichtige beat, en uiteindelijk in het refrein helemaal open te barsten. Hier is het vakmanschap van Angelakos in te horen; elk element lijkt de andere elementen te versterken, en de composities worden heel slim op- en afgebouwd, zonder dat het afdoet aan de speelsheid en frisheid. Het is alsof een jong kind een keyboard heeft gevonden, en zich er helemaal op uitleeft, maar tegelijkertijd wél weet wat ie doet.
Het resultaat? Een album dat op het eerste gehoor aandoet als zomerse electro-pop met een cheesy randje, maar waar na vaker beluisteren een hoop in te ontdekken valt. Bovendien zijn de liedjes ontzettend pakkend, zonder dat het té catchy wordt, en weten ook de teksten te boeien. Die gaan voornamelijk over de liefde voor zijn vrouw, en de leuke en minder leuke aspecten van hun relatie. Zo bezingt hij in Lifted Up (1985) het geboortejaar van zijn vrouw, maar blijkt in Five Foot Ten dat het niet altijd rozengeur en manenschijn was: ‘I remember moments as if set in stone / I can see you yelling and you throwing rings at me’.
Een album waar over élk geluidje is nagedacht, maar waar elk geluidje ook daadwerkelijk op zijn plek valt. Je vraagt je af waarom Passion Pit de hitlijsten nog niet heeft bestormd… Arnout de Vries