Author: Flip van der Enden

The Black Keys – This is Nowhere

Dan en Pat hebben voor de opnamen van hun nieuwe album de hulp ingeroepen van Beck. Hij schreef mee aan twee van de drie singles die vooruit zijn gestuurd.

Onder invloed van meneer Hansen lijken The Keys hun bluesroots te hebben ingeruild voor een meer poppy aanpak. This is Nowhere is simpele song met een hoge meezingfactor. Mooi gemaakt dat wel, maar niet echt een meesterwerk, laat staan een nieuw hoogtepunt in het oeuvre van The Black Keys. De fans denken daar echter heel anders over. In de comments op Youtube lees je teksten als ‘Dan and Pat are the gift that keeps on giving’ en ‘loving the new song so much’ en ‘This is not nowhere. This is straight FIRE! Love this track’, en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Reden genoeg dus om ook This Is Nowhere te gaan draaien

Habibi – On The Road

Het is alweer vijf jaar geleden dat we een niet onaanzienlijk deel van onze luisteraars in het harnas jaagde door het draaien van het nummer Come My Habibi van Habibi.

Deze vroege single van de Amerikaanse damesband klonk charmant krakkemikkig, maar dat was niet de reden van protest. Waar men moeite me had was met de kreten die de meiden slaakten. De technische term voor deze vorm van orale uitingen is ululeren. Zoek maar op als je precies wilt weten wat dat is. Het is bij dat ene experimentje gebleven. Habibi ontwikkelde zich als serieuze, licht exotische indie-rockband met twee lekker lopende albums op hun naam. De band is nu in blijde verwachting van een derde. Openingsnummer On the Road heeft nog wel die lekker losse DIY kwaliteit van successongs als I Got The Moves en Angel Eyes, maar is net even strakker en vooral ook beter opgenomen. ‘Garage disco’ zou een benaming kunnen zijn van de nieuwe sound van Habibi. De release van Dreammachine staat voor 31 mei.

Woensdag om 19:00 uur Discords Radio #41

Alles draait om muziek! Dat merk je direct als je Discords.nl aan de Lange Hezelstraat 32 in Nijmegen bezoekt. Vanuit onze passie voor het ontdekken, ervaren en verzamelen van muziek, bouwen wij (Renate, Rene en Roland) een platenzaak met nieuwe en tweedehands vinyl en CD’s; met gevestigde namen en aanstormend talent; met veel moois voor muzikale omnivoren en audiofiele fijnproevers.

Samen met het team van Pinguin Radio stappen wij in het avontuur om wekelijks een uurtje kikke muziek uit te zenden. Benieuwd naar onze ‘Everbody Wants To Be A DJ’-capriolen? Luister dan naar Discords Radio en stem op woensdagen om (ongeveer) 19.00 uur af op Pinguin Indie: een mixtape van al het moois in onze platenbakken!

Playlist 20 maart 2024:

01 Ramones – I Don’t Want To Grow Up
02 KC & The Sunshine Band – I’m Your Boogie Man
03 Blood Red Shoes – Morbid Fascination
04 Beck – Milk & Honey
05 Meatbodies – Silly Cybin
06 The Stooges – Down On The Street
07 De La Soul – Jenifa Taught Me (12-inch version)
08 Canned Heat – Poor Moon
09 Spiritualized – Come Together
10 A Tribe Called Quest – Luck Of Lucien
11 Lou Reed – Charley’s Girl
12 Marika Hackman – No Caffeine
13 Blind Faith – Can’t Find My Way Home
14 X – Sugarlight
15 Ryan Adams – To Be Young (Is to Be Sad, Is to Be High)
16 Guided By Voices – Cut Out Witch
17 Tom Waits – I Don’t Wanna Grow Up

Dinsdagavond om 22:00 uur Heaven Radio #417

Pinguin Radio en Popmagazine Heaven delen twee belangrijke eigenschappen: een passie voor goede muziek en een volstrekt onafhankelijke opstelling. Dat moest natuurlijk tot een samenwerking leiden.

Heaven verzorgt iedere dinsdagavond van 22:00 tot 23:00 een uur lang de muziek op Pinguin Radio. Net als Pinguin heeft Heaven oor voor – bijna – alle popmuziek. In het uurtje radio hoor je muziek uit verschillende genres: (classic)rock, roots, folk, soul, world, jazz en blues.

Liefhebbers van Heaven Radio luisteren natuurlijk ook naar ons zachtere zusje Pinguin Pluche.

Playlist uitzending #417

  1. Zach Russell – What You Want Comes To You (cd: Where The Flowers Meet The Dew)
  2. The Furrow Collective – The Moon Shines Bright (cd: We Know By The Moon)
  3. Harp – I Am The Seed (cd: Albion)
  4. Malcolm MacWatt – The Church And The Crown (cd: Dark Harvest)
  5. Danny O’Keefe – Runnin’ From The Devil (cd: Circular Turns)
  6. Jon Dee Graham – There’s A Ghost On The Train (cd: Only Dead For A Little While)
  7. Lydia Loveless – Runaway (cd: Nothing’s Gonna Stand In My Way Again)
  8. Jolie Holland – Won’t Find Me (cd: Haunted Mountain)
  9. Jodymoon – I Know A Girl – Live In Roermond 2021(cd: The  Best Of Live 2013-2023)
  10. Richard Inman – Last Of The Holdouts (cd: Live Without Your Love)
  11. Jeffrey Martin – Paper Crown (cd: Thank God We Left The Garden)
  12. Johnny Flynn & Robert Macfarlane – The Wild Hunt (cd: The Moon Also Rises)
  13. Kelly Hunt – Lost Highway (cd: Ozark Symphony)
  14. The Mary Wallopers – Rothsea-O (cd: Irish Rock ‘n Roll)
  15. Zach Bryan feat. The Lumineers – Spotless (cd: Zach Bryan)
  16. Danny O’Keefe – Mad Ruth/The Babe (cd: Circular Turns In Concert disc)

Been Stellar – Passing Judgement

‘Scream from New York, NY’, luidt de zeer beknopte bio van Been Stellar dat zo vers is dat ze nog geen album hebben.

Maar daar wordt aan gewerkt. Enige eigenwijsheid en zelfs lef kan het vijftal niet worden ontzegd. Maken ze  veel vrienden met een geslaagde shoegaze EP,  gooien ze het met Passing Judgement over een heel andere boeg! De nieuwe single speelt zich meer in het grunge spectrum af. Niet zo hip als shoegaze, maar ook niet verkeerd natuurlijk. Been Stellar blijkt van meerdere markten thuis.

Bij nader onderzoek blijkt de strofe ‘Scream from New York, NY’ overigens geen bio te zijn, maar de titel van dat eerste album. De plaat komt uit op Dirty Hot, het label van The 1975 en is geproduceerd door de welbekende Dan Carey (Fontaines DC/Wet Leg).

Good Looks – If It’s Gone

Soms vraag je je af hoe komt een band aan hun naam? Zo’n band is Good Looks niet. Toen de vier mannen besloten een band te beginnen heeft er vast iemand gezegd; ‘maar goed dat jullie dat jullie zulke goede muzikanten zijn, want van jullie good looks’ moeten jullie het niet hebben.

Of woorden van die strekking. Good Looks komt uit Austin, Texas. Je zou ze retro kunnen noemen, maar tijdloos is een betere omschrijving van hun oer-Amerikaanse rock. T. Petty, B. Springsteen, B. Seger die richting. Nieuwe single If It’s Gone is dan ook niet vernieuwend, maar gewoon te lekker om niet even mee te nemen. Je hoort een hechte band met een bijzondere onderlinge band. Niet lang na de oprichting werd gitarist Jake James onderschept door een auto met o.a. hersenletsel als gevolg. Zijn herstel verliep traag.  Mede dankzij zijn vrienden wist hij zich door deze moeilijke periode heen te slepen. Dit zware jaar vond zijn weerslag op het debuutalbum van Good Looks, het goed ontvangen Bummer Year. Eind goed al goed zou je denken, maar helaas. Op dag één van de corona-pandemie ging de verkering uit van zanger Tyler Jordan. Die luchtte zijn hart in If It’s Gone en nog tig andere songs, genoeg voor een tweede album. Lived Here For A While volgt begin juni.

Live Review: The Smile 16/3 @AFAS Live, Amsterdam

Tekst: Walter van Pijkeren

Zaterdag 16 maart speelde The Smile in een uitverkochte AFAS Live. Het bijzondere project van Radiohead-mannen Thom Yorke en Jonny Greenwood en jazz-drummer Tom Skinner heeft met Wall Of Eyes een tweede album de wereld in geslingerd. Zaterdag had het publiek in Amsterdam de eer om het nieuwe materiaal live te horen. Wall Of Eyes is met zijn experimentelere driften veel abstracter dan zijn voorganger. De vraag is dan ook hoe dit nieuwe materiaal het live zal gaan doen? Vanavond krijgen we het antwoord.

De show begint met Wall Of Eyes. Thom Yorke opent solo op akoestisch gitaar. Jonny Greenwood staat achter hem met zijn armen om zijn elektrische gitaar geslagen, op de voor hem kenmerkende manier. Hij lijkt wel te wachten tot hij mag beginnen. Die kans pakt hij direct in het tweede nummer; het wijduit rockende The Opposite. Het zijn twee nummers die gemakkelijk in het gehoor liggen en die ons meetrekken de wereld van The Smile in.

Eenmaal binnen in hun kosmos neemt The Smile uitgebreid de tijd om al hun muzikale hersenspinsels aan ons voor te schotelen. Daarbij valt vooral de totale beheersing op. Thom en Jonny wisselen veelvuldig van instrument. Het ene nummer speelt Thom gitaar en Jonny bas. Het volgende nummer zijn de rollen omgedraaid. Tom Skinner drumt heerlijk losjes, maar ongelofelijk strak. Voor de live-set is multi-instrumentalist Robert Stillman aan de band toegevoegd. Hij doet voornamelijk het blaaswerk en zorgt voor de kenmerkende sfeer die we kennen van de platen van The Smile. Het geluid in de AFAS is verbluffend goed. De zaal is stil en staat geboeid te kijken en luisteren naar hoe juist nummers van het eerste album uitgesponnen worden tot weidse soundscapes. Speech Bubbles, Skrting On The Surface en Waving The White Flag komen voorbij. Het is allemaal heel mooi, maar het experimentele vernuft vraagt ook veel van de toeschouwer.

Precies op dat moment is daar met Bodies Laughing een nummer dat je weer oppakt. Vanaf dit moment worden de nummers weer concreter en is de aandacht terug. We horen het Radiohead-achtige Friend Of A Friend, het soepel en funky bassen van Thom bij The Smoke, het punkachtige You Will Never Work In Television Again en een krautrockende Jonny in het meeslepende slotakkoord van de eerste set, Bending Hectic. Het zijn bijna allemaal tracks van het tweede album die nu compact en bijzonder trefzeker worden gebracht.

In het slotakkoord gaat er niet nog een schepje bovenop. Met 4 ingetogen nummers zijn we terug bij het begin van de show. De wereld van The Smile is verrassend mooi. Thom Yorke richt zich bij het afkondigen van het laatste nummer, You Know Me, tot de zaal en zegt: “We are The Smile. Nice to meet you!” Het was prettig kennismaken, Thom!

DIIV – Soul-net

Ook de tweede single van het nieuwe DIIV album is een monumentje op   shoegaze-gebied.

Laag vliegende gitaren in een coating van reverb en diep in de mix liggende zang vormen de basis van deze traag rockende track, die naar het einde toe wint aan spanning, tempo en volume. Zach Smith blijft rustig doorzingen terwijl om hem heen de boel glorieus uit de hand loopt. De vierde van het New Yorks DIIV heet Frog In Boiling Water. Vanaf 24 mei is hij te koop en te streamen.

GUNMOLL – Tata’s Lie

GUNMOLL was een van de bands op Noorderslag waar van te voren nog niemand van had gehoord en na hun optreden ‘trending topic’ was.

Nu is er een eerste single die een goede indruk geeft van wat GUNMOLL zoal te bieden heeft. En dat is niet weinig. Tata’s Lie is een exotische, hyper energieke, vernuftige en ook originele pop/rocksong. Exotisch vanwege de J en/of K-pop achtige zang. De hyper energie wordt veroorzaakt door een maniakale drummer en een partij smeuïge bas. Het vernuft zit hem in de gekke details. De originaliteit is een optelsom van dit alles.

Tata’s Lie kan onmogelijk het werk zijn van een beginnend bandje. We waren dan ook niet verbaasd toen we ontdekten dat de motor van GUNMOLL een duo is dat kan bogen op ruime ervaring. Jolien Grunberg heeft eerder geëxperimenteerd en geflirt met pop, electro, r&b en punk, maar lijkt nu pas echt haar draai te hebben gevonden. Bram Bol is een gelauwerd producer op wiens staat van dienst namen staan als Bombay, Blupaint en Laura Palmer.  Nu maar hopen dat er festivalprogrammeurs aanwezig waren bij het optreden van GUNMOLL in Gruun.