Author: Flip van der Enden

Future Humans – Cost

Future Humans is een semi-symfonische rockband uit het Verenigd Koninkrijk. Het vijftal mengt synths met stevige gitaren in sterke kopstaart songs. Die worden overtuigend gezongen door een imposante frontman met een opvallend groot stembereik.

Het is een beetje een geval van ‘what’s not to like’. Maar als we een klein puntje van kritiek mogen opperen dan is het dat de band nog wat zoekende lijkt naar een definitieve sound en doelgroep. Sommige songs zijn superpoppy, andere zoals nieuwe single Cost gaan richting heavy. Misschien zijn wij van POTR wat strenger in de leer dan het Britse publiek, maar een en ander komt nog wat schizofreen over. Ons advies is simpel. Ga verder op de weg die is ingeslagen met Cost en de toekomst is aan u.

The Blinders – Always

3 x is scheepsrecht voor The Blinders. Always is het derde nummer dat we oppikken van de band uit Manchester, maar het eerste waar we zoveel vertrouwen in hebben dat we er ons keurmerk aan durven te verbinden.

Onze eerste kennismaking met The Binders vond al in 2018 plaats. Toen zetten we hun debuutsingle Brave New World op onze playlist. Het is nog steeds hun populairste nummer. Twee jaar later volgde Circle Song van hun tweede album, Fantasies of A Stay At Home Psychopass en nu dus Always, een trektrack van album nummer drie, Beholder.

The Blinders is geen vrolijke band. Het trio houdt zich op aan de duistere kant van het gitaarspectrum. Hun veelal in oude new wave galm gedrenkte songs gaan over het leven, overleven en niet opgeven. In de tien jaar van hun bestaan is hun sound niet wezenlijk veranderd. Wel is de band veel beter geworden in wat ze doen. Wat nieuwe single Always mede zo overtuigend maakt is de autoriteit die het nummer uitstraalt. Nooit eerder stonden de sterren zo gunstig voor The Blinders als nu. Laten we hopen dat 10 jaar hard werken beloond wordt met succes.

Ugly (UK) – Hands of Man

Hands of Man, de nieuwe single van de Britse start up Ugly (UK) klinkt als een kruising tussen Radiohead en Queen. Voeg voor de volledigheid ook Black Country New Road maar aan de mix toe.

Van de eerste hebben ze de in zichzelf gekeerde indie sfeer en van de tweede de vierstemmige samenzang. Aan de derde doen ze denken door de gecompliceerde songopbouw. De kans dat er binnenkort een Nederlander op de maan landt is groter dan dat Hands of Man een hit wordt. Maar.  Het zou niet verbazen als we getuige zijn van de geboorte van een bijzondere band.

THAMES – Astonishment

THAMES is een Nederlandse postpunkband die zijn mosterd in de UK haalt. Het eerste wat opvalt als je de nieuwe, derde single hoort van de Amsterdammers is hoe laag de stem van frontman Merlyn Baartman wel niet is. ‘Hij haalt de tonen diep van onderen uit zijn maag’, om een oud Hollands lied te citeren. Het lijkt even een trucje, maar zijn donkere basstem geeft meteen sfeer en karakter aan Astonishment dat misschien nog wel het meest doet denken aan The Sound van Adrian Borland. Vanwege de stem, maar ook door het vurige om niet te zeggen bezeten spel van het viertal. THAMES was een van de vaakst geboekte bands van Popronde 2023. Het is niet moeilijk te horen waarom.

MGMT – Bubblegum Dog

Als je heel goed luistert herken je aan de stem dat Bubblegum Dog uit de zelfde koker komt  als Kids en Little Dark Age. Uit die van MGMT dus, maar de muzikale verwantschap is vrijwel nihil.

Anno 2023-24 lijkt het duo hun synths en sequencers te hebben ingeruild voor een ouderwets rockinstrumentarium. De tweede single van het nieuwe album van VanWyngarden en Goldwasser heeft zelfs een grungy gitaarsolo’s (en een stukje klavecimbel). Hij doet wel wat aan Beck denken. Je zou kunnen zeggen dat MGMT vooruit gaat door terug te blikken. Bekoren doet de nieuwe single zeer zeker. Het Loss Of Life album  verschijnt eind februari.

Droïd Fantôm – The Plan

Droïd Fantôm is een indie/powerpop duo dat is ontstaan in de studio. Die staat in Parijs en is collectief eigendom van de band Fleche.

Die band ligt even op zijn reet wat de helft van de band de tijd en de gelegenheid geeft om eens lekker te klooien. Dat verliep zo voorspoedig dat er als snel genoeg materiaal was voor een album. Dat verscheen de eerste van deze maand onder de titel, Emptiness Takes Time. De verschillen tussen Droïd Fantôm en de moederband zijn nog geen eens zo groot. Beiden beoefenen het powerpop genre, maar de afsplitsing is net wat subtieler, zit net wat strakker in de verf. The Plan is een goedgekozen single, want representatief voor het album. Je hoort er sporen in terug van classic powerpopbands als Cheap Trick en Dwight Twilley. Niks nieuws sous le soleil dus maar wel tres jolie.

Yard Act – Petroleum

Postpunkpraatgroep Yard Act gooit het op nieuwe single, Petroleum iets over een ander boegje. Echt zingen doet woordvoerder James Smith nog steeds niet, maar het komt in de buurt.

Het resultaat is een aantrekkelijke single die mede door het timbre van de zanger wel iets weg heeft van de aloude Kinks, een band uit het beattijdperk die voorop liep want tekst gerichter dan de collega’s van toen. Het verhaal van Smith laat zich niet in drie woorden samenvatten, maar is weer de moeite waard om je in te verdiepen. Ook Petroleum komt op het aanstaande tweede album van de band uit Leeds, Where’s My Utopia (1/3/24).

Ty Segall – My Room

Ty Segall is net als goede wijn of whiskey. Hij wordt beter naar mate hij ouder wordt.

We volgen de Amerikaanse alt.rocker als sinds onze begindagen en nog steeds weet hij te verassen met nieuwe releases. Constant uit hetzelfde vaatje tappen doet hij ook niet. Je zou kunnen zeggen dat Ty fases heeft, punk, hardrock, postpunk, blues, folk, hij heeft het allemaal gedaan. Nu lijkt hij in zijn jazz fase te verkeren. Of progrock periode. In ieder geval speelt hij de laatste tijd heel veel gitaar en ook nog eens op een virtuoze wijze. Dat was zo op ex IJsbreker, The Void en is misschien nog wel meer op nieuwe single My Room dat tot aan de rand toe gevuld is met ijzersterke solo’s. My Room komt op Ty’s 15e soloalbum, Three Bells dat eind januari uit moet gaan komen.

BLUAI – My Kinda Woman

My Kinda Woman is de nieuwe single van BLUAI, een trio dat niet zonder reden het Belgische boygenius wordt genoemd.

Was vorige single, In Over My Head een folky liedje waarin het accent lag op de fraaie samenzang van Catherine, Caitlin en Mo. My Kinda Woman is meer rock, een beetje bluesy zelfs met een spannende opbouw die zich ontlaadt in een rijkelijk met gitaren gevuld slot. De harmonieën worden bewaard voor de refreinen. Erg geslaagd allemaal. Het doet dan ook uitkijken naar een debuutalbum van BLUAI.

Eyedress – Sadie Hawkins Prom

In 2014 pikten we een nummer op van Eyedress, een toen nog zo goed als onbekende act waarvan we niet veel meer wisten te melden dat het de artiestennaam was van de toen 23 jarige Idris Vicuña uit de Filipijnen.

Inmiddels zijn we 9 jaar verder en is Eyedress een wereldwijd fenomeen met meer dan 15 miljoen maandelijkse luisteraars op Spotify. Waarom we tussen toen en Sadie Hawkins Prom niks meer van de goede man hebben vernomen is een raadsel dat we alleen maar kunnen verklaren met het cliché dat je meer mist dan meemaakt. En misschien omdat zijn ster voornamelijk straalt in Azië. Aan zijn muziek ligt het in ieder geval niet. Eyedress maakt niet altijd, maar meestal wel neo new-waverige doemrock met baspartijen die zo van Peter Hook van Joy Division hadden kunnen zijn. Zang is niet het sterkste punt van Eyedress maar dat compenseert hij met sfeer en een goede sound. Nu wil je natuurlijk weten wie die Sadie Hawkins is. Op die vraag moeten we helaas het antwoord nog even schuldig blijven.