Author: Flip van der Enden

quannnic – How To Hold A Knife

quannnic (met 3 ennen) is een multi-instrumentalist/producer/songwriter uit Florida. Vorig jaar bracht hij zijn debuutalbum uit, begin november verschijnt de opvolger. Hadden we al vertelt dat hij pas 18 is? How To Hold A Knife is de eerste single van het Stepdream album.

En toen werd het stil.

Meer weten we namelijk niet over quannnic. We kunnen je nog geen eens vertellen hoe hij heet, ervan uitgaande dat quannnic een pseudoniem is. Zijn debuutalbum is nooit ergens gerecenseerd en aan interviews lijkt hij niet te doen. Maar veel langer anoniem zal quannic niet kunnen blijven. Een vorige single, Life Imitates Life heeft 1.700.000 views op Youtube en op Spotify heeft hij momenteel meer dan 800 k luisteraars per maand. En zijn nieuwe single is het beste wat hij tot nu toe heeft gedaan.

Ouder werk van quannnic is intense, best wel heavy rock met overstuurde gitaren en vervormde zang. How To Hold A Knife is toegankelijker, want minder rafelig, maar nog steeds vrij intens. Werden oude songs door Youtube commentatoren vergeleken met Paramore en Deftones, men vindt de nieuwe single wel wat van Radiohead weghebben.

Geef quannnic een jaartje en hij is wereldberoemd. Misschien tegen wil en dank, maar zoals de Amerikanen zeggen, ‘you can’t keep a good man down’. Of woorden van die strekking.

 

The National – Deep End (Paul’s in Pieces)

Het verhaal is als volgt. De opnamen van het eerder dit jaar verschenen First Pages of Frankenstein album van The National verlopen uiterst moeizaam. Aanvankelijk denkt zanger Matt berninger een writersblock te hebben.

Hij blijkt in een diepe depressie te verkeren. Hoe dan ook er komt geen zinnig woord uit zijn pen. De realisatie dat hij klinisch depressief is, is ironisch genoeg ook iets van een opluchting. Met hulp lukt het hem uit het dal te klimmen. Zo draait de wind nog tijdens de opnamesessies met als gevolg dat er nog geen half jaar na Frankenstein alweer een nieuw National album uit is.

Volgens pers en fans is Laugh Track op alle fronten de betere plaat. Op basis van het voorafgaande en de titel zou je misschien denken dat Laugh Track een andere band laat horen. Deels klopt dat ook, er wordt meer geëxperimenteerd, er is meer variatie in mood en tempo, maar The National is en blijft The National. Carnavalskrakers zitten niet in de aard van het beestje.  Deep End klinkt dan ook niet zozeer vrolijk als wel opgelucht, optimistisch zelfs.

2023 is een goed jaar voor Matt, The National en de fans.

Stella – I Am Tired

Het Amsterdamse Stella gaat niet over een nacht ijs. De band onder aanvoering van Tosca van der Waals bracht begin 2021 hun eerste single uit. Ze waren toen al zo’n drie jaar actief aan het live-front. Single twee volgde eind 2021. Daarna bleef het stil tot februari van dit jaar er eindelijk weer een nieuw nummer online kwam. Daar zijn er in de loop van het jaar drie bijgekomen.

Die zijn nu bijeengevoegd tot een EP. ‘I love you fish’ is de intrigerende titel. Stella is van de gitaarmuziek, intens gezongen, donkergetinte rocksongs. Geen kwaad woord over de ritmesectie, maar het is de spanning die zangeres/tekstdichter Tosca van der Waals en haar gitaarspelende zus Jasmine creëren die Stella tot zo veel meer maakt dan de zoveelste door een vrouwen aangejaagde Nederlandse indieband. Case in point is I Am Tired dat al drie jaar op de setlist staat en nu dus ook online

Whispering Sons – The Talker

Whispering Sons gooit het over een andere boeg met nieuwe single The Talker. Maar niet zo dat de Vlaamse band onherkenbaar wordt.

Dat zou ook vrij moeilijk zijn met zo’n unieke vocalist als Fenne Kuppens in de gelederen. The Talker is wat de titel beloofd; een half gesproken half gezongen nummer,  in de lijn van ‘onze’ Lewsberg, maar dan met drie keer de energie. Het legendarische Television daaraan doet The Talker ook wel denken, maar dan zonder solo’s.

Kortom Whispering Sons is bezig haar postpunk palet uit te breiden en dat kunnen we alleen maar toejuichen.

Allah-Las – Dust

Wisselende reacties op de vorige singles van het nieuwe album van Allah-Las. De eerste, The Stuff was ok, maar de twee anderen niet echt of echt niet eigenlijk.

Over Dust zal iedereen het eens zijn; prima plaatje. De nieuwe single heeft weer die relaxte, zonovergoten garage surf sfeer van weleer. Zo’n nummer dat eigenlijk het best tot zijn recht komt in een auto op speedcontrol met het dak open, vriend(in) naast je en de surfplank op de achterbank. Helaas komen droom en werkelijkheid zelden overeen. Ingeval van Dust ontbreekt er een belangrijk ding in het plaatje, de geliefde. Dat maakt Dust wat weemoediger dan we van  Allah-Las zijn gewend, maar niet minder mooi.

Popwarmer: ratbag – exit girl

Niet dat we er aan twijfelden, maar met exit girl, haar tweede release, de opvolger dus van ex-IJsbreker rats in my walls maakt de Nieuw-Zeelandse ratbag (Sophie Brown)  duidelijk dat zij een artiest is van de lange termijn.

Met haar duistere, elektronische sluipsongs klinkt ze als een muzikaal zusje van Wednesday Adams, of een (klein)dochter van Trent Reznor. Muziekmaken doet Sophie Brown eigenlijk nog maar pas. Ze is ook actief in de mode en kunstwereld. Een talent dus dat niet voor een gat te vangen is. Zoals gezegd, hebben we het laatste nog niet gehoord van ratbag.

Sleaford Mods – Big Pharma

Het recept van Sleaford Mods is onderhand wel bekend. Over een door Andrew Fearn gegenereerde beat laat Jason Williamson een veelal geëngageerde woordenvloed los. Die zich meestal niet direct laat duiden, maar de teneur is wel duidelijk.

Op hun nieuwe single Big Pharma neemt het duo uit Nottingham de almachtige farmaceutische industrie op de korrel. Williamson schreef de absurdistische tekst in de nasleep van corona die garen spon bij de pandemie.

Big Pharma is een van de vijf nieuw nummers op de More UK Grim EP (20/10) die je kunt zien al een bijlage van het eerder dit jaar verschenen UK Grim album.

Concert: 14 oktober TivoliVredenburg.

Chelsea Wolfe – Dusk

De koningin van de nacht slaat weer toe. Al sinds haar duistere debuutalbum uit 2010  houdt de Amerikaanse Chelsea Wolfe haar fans in de ban met muziek die heen en weer slingert tussen doom metal en spook folk.

Echt doorgebroken is ze niet. Dat zal veel zo niet alles te maken met de de aard van haar muziek. Om het in sprookjestermen te zeggen, ze is de heks en niet de prinses. Sommige van Chelseas’s songs zijn ons ook te duister en ontregelend, maar Dusk is een pareltje en opvallend toegankelijk voor deze dame van The Dark Side.

Dusk heeft het tempo van een dodemars, de zang is prachtig smachtend en de gitaren dreigend als een naderend onweer. Voeg daar geluiden aan toe van het soort waart je ‘s nachts wakker van schrikt en je hebt een idee. Dusk is miss Wolfe’s eerste single voor het Loma Vista label (St Vincent/ Iggy Pop/Ghost) en een productie van Dave Sitek van TV On The Radio.

King Nun – Ocd

King Nun is een jonge gitaarband uit de Britse hoofdstad.

De band niet voor één gat te vangen. De songs op het nieuw verschenen Lamb album schieten alle kanten op, maar nooit missen nooit hun doel. Ocd track zes van het album begint vrij rustig maar zwelt allengs aan tot een stormachtig affaire. De opbouw reflecteert het onderwerp van de tekst, Ocd is een dwangstoornis. Naast een knisperende gitaarsound is ook de lekker scherpe zang een belangrijk pluspunt van de band. Mentale nood is een overigens een terugkerend thema in de songs van King Nun, die titels hebben als Sinkin Feeling, Escapism en Intravenous. Nu maar hopen dat ze een therapeutische werking hebben, voor de bandleden en hun fans.

Fazerdaze – Bigger

The Queen of shoegaze wordt ze thuis in Nieuw Zeeland genoemd, Amelia Murray alias Fazerdaze.

Negen jaar geleden debuteerde Amelia met een EP vol introverte slaapkamersongs. Haar nieuwe single is -zoals de titel al aangeeft  Bigger en better en stronger. Harder dan weer niet en faster ook niet, daar leent het shoegaze genre zich niet voor.

Op het noordelijk halfrond moet er nog wel het een en ander gebeuren wil Fazerdaze ook hier de troon kunnen bestijgen, maar daar wordt aan gewerkt. Fazerdaze is onlangs aan een wereldtournee begonnen die haar op 28 oktober naar Amsterdam zal brengen alwaar ze zal aantreden onder de vlag van London Calling. In de Paradiso dus.