Author: Flip van der Enden

Beirut – Caspian Tiger

Als je heden ten dage Beirut googelt moet je een behoorlijk eind scrollen wil je bij de zich zo noemende artiest uitkomen. Een naamsverandering is misschien nog geen eens zo’n slecht idee. Maar dit terzijde.

Zach ‘Beirut’ Condon heeft een nieuwe single gemaakt, een song over de uitgestorven Panthera trigris virgata. De laatst levende Kaspische tijger is in 1954 is doodgeschoten in Turkye. Condon schreef Caspian Tiger oorspronkelijk voor een Zweeds circus. Het nummer doet nu dienst als annonce voor een Beirut nieuw album, waarover verder nog niets bekend is. Caspian Tiger had ook best kunnen staan op de soundtrack van de nieuwe Gladiator film. Tijdens het schrijven had Condon namelijk beelden in zijn hoofd van gekooide roofdieren in Romeinse Arena’s. Beesten die werden gevangen op de steppen rond de Kaspische zee en het verre Tasjkent. De muziek is zoals meestal bij Beirut stemmig en Oosters exotisch. Sommige mensen zullen Caspian Tiger fraai, maar saai vinden, maar voor de vele Beirut fans is het weer heerlijk zwijmelen geblazen.

Concerten: 1 &2 mei 2025 TivoliVredenburg.

The Murder Capital – Words Lost Meaning

The Murder Capital moet zijn eerste ballad nog maken, maar met Words Lost Meaning komt de Ierse band aardig in de buurt.

Het is dan ook een liefdeslied of eigenlijk een beschouwing van zanger James McGovern over het gevaar van inflatie van de taal der liefde. Kort door de bocht, het kost hem moeite om ‘I love you’ te zeggen (en het ook te menen). Laag gestemde gitaren waken voor een al te romantische insteek en ook de korte kribbige gitaarsolo zorgt ervoor dat het allemaal niet te lief en aardig wordt. Daar staat een refrein tegenover dat lang blijft hangen. Kortom postpunk op zijn toegankelijkst.

FIEP – Smoke Signals

“Nu even serieus” lijkt Veerle ‘FIEP‘ Driessen te hebben gedacht bij het schrijven en opnemen van Smoke Signals.

De nieuwe single is een met elektronica gevulde en gevoel gezongen ballad over verlangen en afkeer, macht en machteloosheid, aldus de maakster. ‘Maar vooral over de zoektocht naar aansluiting’. Tekstueel wijkt Smoke Signals niet heel erg af van de songs die we al kennen van FIEP, maar muzikaal dus wel. Vaarwel postpunk, hallo synthipop! Een goed voorbeeld van de volkswijsheid dat verandering van kost doet eten. Smullen zelfs.

bdrmm – John On The Ceiling

Met John On The Ceiling zegt bdrmm vaarwel tegen de zacht golvende shoegaze sound die de Britse band bepaald geen windeieren heeft gelegd.

De nieuwe single, de eerste van het nieuwe Microtonic album (28/2) is meer machine dan mens om het in toepasselijke Krautrock termen uit te drukken. We horen een mechanische beat en vooral veel synths. John On The Ceiling gaat -niet toevallig- over change. De zang klinkt als vanouds dromerig wat de nieuwe single toch herkenbaar maakt als een werkstuk van bdrmm. Een van de gasten op het nieuwe album van bdrmm is Sydney Minsky-Sargeant, de voorzitter van Working Men’s Club. Zo retro als zijn band klinkt bdrmm hier niet, maar hij zal zeker zijn kennis van en liefde voor elektronische muziek met de bdrmm boys hebben gedeeld. 

Glazed Curtains – CLAUSTROPHOBIA

Claustrofobie is de angst om vast te zitten of opgesloten te raken. Een of misschien wel meerdere leden van Glazed Curtains hebben er blijkbaar last van en er een liedje overgemaakt.

Dat verklankt bijzonder goed hoe een claustrofoob zich wel niet moet voelen als hij/zij beklemd raakt in een kleine ruimte zonder licht. CLAUSTROPHOBIA is dus geen song voor mensen die lijden aan de kwaal.  Of een hoog ontwikkeld inlevingsvermogen hebben. Wie wel houdt van een moppie helse herrie op zijn tijd heeft echter een goede aan het uit Wenen afkomstige Glazed Curtains.

De titeltrack van het derde album van de Oostenrijkse rockers is niet het enige nummer dat duidt op psychische spanningen binnen de band (of in het land van schnietsels en neo populisten). Andere songtitels zijn o.a. ADHD FEVER, MY ANXIETY en FEELS LIKE THE END. Het devies is dan ook voorzichtig benaderen.

Mood Bored – All The Time

Die Engelsen kunnen het zo mooi zeggen. We citeren Atwood Magazine over de nieuwe single van Mood Bored: “All The Time (is) a raging angst-fueled fever dream that aches with raw energy and unfiltered emotion”. Dat is nog eens andere koek dan de leuke, luchtige liedjes waarmee het Tilburgse trio bekend is geworden. Wie goed heeft geluisterd naar songs als Lucky en Easy Going en het recente Wake Up With You (WUWU) had al een enigszins serieuze ondertoon kunnen bespeuren, maar All The Time is toch wel een stilistische en emotionele breuk met haar voorgangers. ‘A grunge pop anthem’ kopt het magazine nog, wat een prima typering is voor de nieuwste single van Mood Bored.

Wie de credits bestudeert zal zien dat de producer van de dit jaar verschenen singles van Daan, Myrte en Tim Ali Chant heet. Die heeft op zijn site zijn staat van dienst keurig op rij gezet. Daarin komen we namen tegen als die van The Murder Capital, The Mysterines en King Hannah. Mister Chant heeft dus een reputatie om hoog te houden. Die doet Mood Bored dus alle eer aan.

Art d’Ecco – The Traveller

Een band die zich Art d’Ecco (art deco) noemt maakt natuurlijk artpop. Dat doet de Canadese band als sinds 2018 zij het tot dusver maar met matig succes.

Maar oefening baart kunst en de releases van Art d’Ecco worden dan ook steeds beter, en ambitieuzer. We hebben het over band, maar feitelijk gaat het hier om een eenmansproject. Zijn echte naam hebben we nog niet kunnen vinden, zelfs Wiki geeft die niet prijs. Waar Art geen geheim van maakt zijn zijn voorbeelden. Bowie en Roxy Music zijn hoorbare helden van de componist van The Traveller. Een fan die op Youtube zegt Devo te horen in de nieuwe single heeft ook gelijk. Heel origineel is het dus niet wat Art d”Ecco ons voorschotelt, maar wel goed en hoe lang is het wel niet geleden dat je een sax hoorde in een popsong?

Terra Twin – Again and Again

Misschien moeten we maar blij zijn dat de Rings Of Power tv-serie geen doorslaand succes is geworden. Anders had Maxim Baldry het misschien wel te druk gehad om zijn andere droom na te jagen; muziek maken.

Baldry, die Isildur speelt in de serie is de aanstichter van Terra Twin. De band begon als een Brits Americana project. Hoewel een geoefend oor nog wel wat country invloeden kan bespeuren in Again and Again is de algemene indruk toch dat Terra Twin – om Nick Lowe te quoten- een ‘pure popsong for now people’ heeft gemaakt. Begin volgend jaar volgt een EP.

la loye – little red, little blue

Als la loye aan de andere kant van het kanaal was geboren zou ze nu een volle prijzenkast hebben en even volle zalen trekken. Dat gaat hier ook nog wel gebeuren alleen duurt het wat langer.

De zich la loye noemende Anne Lieke Heusinkveld schrijft grootse kleine liedjes, luisterjuweeltjes in de beproefde singer-songwriterstraditie, een stijl die valt en staat bij de persoonlijkheid van de zangeres-componist in kwestie. Van huis uit is la loye toetseniste (o.a. bij Pitou), maar op little red, little blue speelt ze akoestische gitaar. De opname is nieuw, maar klinkt vertrouwd. Als een vriend(in) die je lang niet hebt gezien, maar met wie je meteen weer op het zelfde level zit.

Kills Birds – Behind

Van een band die Kills Birds heet hoef je geen vrolijke liefdesliedjes te verwachten. Maar wat dan wel?

Dat zullen we proberen te vertellen, maar makkelijk is dat niet. Dus beter luister je zelf even, maar hier gaan we. Nieuwe Kills Birds single Behind is een bozige rocksong met brutale gitaren en een zangeres die niet bang is om af te schrikken. Heavy maar absoluut geen metal. De Bosnisch-Canadese frontvrouw heet Nina Ljeti. Naast aanvoerder van Kills Birds is ze ook documentaire en clipmaker.

De band resideert in L.A., maar er is dus weinig zonnigs aan hun muziek. Kills Birds heeft een aantal jaar stilgelegen, maar maakt nu een doorstart met een venijnige single die je niet snel ergens anders zult horen dan bij die maffe Pinguins. (Maar dus niet al te vroeg in de ochtend ;).