Author: Flip van der Enden

Girl and Girl – All I See   

Het vermaarde Sub Pop label, de bakermat van de grunge en het lanceerplatform van bands als Fleet Foxes en Beach House heeft een filiaal in Australië. Daarop zit o.a. Rolling Blackouts Coastal Fever en sinds kort ook Girl and Girl.

Behalve geboortegrond en gitaar als leadinstrument vertonen beide bands verder weinig overeenkomsten. Het opvallendste aan Girl and Girl is niet het snarenwerk, hoewel dat er ook mag zijn, maar zanger Kia James. Die heeft een trage vibrato die sommige oudere luisteraars waarschijnlijk wel aan Bryan Ferry zal doen denken. Verder is Girl an Girl (feitelijk 3 boys en een 1 girl) een vrij ongrijpbare band. Ze hebben korte nummers en lange nummers. Sommige zijn recht toe recht aan, andere gaan richting psychedelica. Wat de band niet heeft is een romantische kant. Op al hun songs houden ze het tempo er goed in. Ook zo goed afwezig zijn gitaarsolo’s. Wat is duidelijk dat Girl and Girl gepokt en gemazeld is in het live-circuit. Zoals All I See op plaat klinkt zal het ook op het podium klinken, vrij van opsmuk maar vol energie.

Op 20 mei komt Girl and Girl zich voorstellen middels een optreden op London Calling.

CVC – Docking The Pay

Het is een beetje een boude vergelijking want Van The Man is nooit vrolijk, maar de zanger van CVC klinkt een beetje als een vrolijke Van Morrison op nieuwe single Docking The Pay.

Het nummer heeft iets van de celtic soul schwung die Van ook had in zijn beste jaren. Als volbloed Welchman mag frontman Francesco Orsi ook zeker Keltisch bloed claimen. Docking The Pay klinkt dus best anders dan ex-IJsbreker Sophie van de Church Village Collective. Eigenlijk heeft elk nummer op het debuutalbum van de band uit Cardiff wel een ander smaakje. Het woord is veelzijdig. Of dat ook live geldt kun je met eigen oren vaststellen op 19 of 20 mei als de band acte de presance geeft op London Calling.

Miles Kane – Troubled Son

Eerlijk gezegd waren we wel een beetje klaar met Miles Kane. Het was vooral meer of eigenlijk minder van het zelfde wat hij te bieden had.

Misschien vind hij dat zelf ook, want op zijn nieuwe single klinkt hij als herboren. In feite is ook Troubled niks nieuws onder de zon, maar Mile heeft het eindelijk weer eens op zijn heupen. Het is lang geleden dat we hem zo vol vuur hebben horen spelen. De verklaring van mister Miles zelf is dat hij ‘back to the basics’ gaat op zijn nieuwe album. Volgens hem is Troubled Son representatief voor zijn 5e album. Daarop snijdt de ook alweer 37 jarige Shadow Puppet thema’s aan als onzekerheid, tegenslag en fouten maken. De twijfel in zijn teksten hoor je dus niet terug in de muziek die lekker ongepolijst en ouderwets urgent klinkt. Welkom terug Miles!

The Big Moon – 2 Lines

The Big Moon vindt dat hun in oktober vorig jaar verschenen, 3e album Here is Everything wat onderbelicht is gebleven. Wij zijn het met hen eens en steunen de meiden door het openingsnummer van dat album te gaan draaien.

2 Lines is een weemoedig werkje met fraaie (samen)zang en potent gitaarwerk. Niks meer en niks minder. Even ter opfrissing van de geheugens. The Big Moon gooide hoge ogen in de Graadmeter met een paar tracks van hun Walking Like We Do album uit 2020. Your Light is zelfs een bonafide Pinguin classic.

Het vrouwelijke viertal onder aanvoering van Juliette Jackson resideert in Londen en viert volgend jaar haar tweede lustrum. Naast sterke melodieën schrijft Juliette ook eerlijke teksten over hoe haar leven is veranderd nu ze net haar eerste kind heeft gekregen.

 

PS. de clip is een live uitvoering met groot dameskoor, kippenvel.

Ben Howard – Could’t Make It Up

Ben Howard is een man die stilstaan ervaart als achteruitgaan. Verwacht van hem dus geen herhaling van zetten, maar altijd iets nieuws. Ben is de man die weigerde zijn hits te spelen omdat hij er op was uitgeluisterd.

Was zijn vorige album een nogal introverte affaire met bewust kleingehouden liedjes op nieuwe single Could’t Make It Up horen we heer Howard op standje pop. Alleen de doorgewinterde fans zullen in deze verzorgde productie meteen de man herkennen die debuteerde met onstuimige in traditionele folk gewortelde kampvuursongs.

Even wennen dus, maar de fans zijn dus wel wat gewend en bereid Ben te volgen op al zijn muzikale avonturen. Het bijbehorende album heet Is It? en staat voor 16 juni. Op 19 en 20 juni staat heer Howard in Koninklijk Theater Carré. Waarschijnlijk zal hij dan ook Could’t Make It Up spelen, maar zeker weten doe je het bij hem dus nooit.

Nusantara Beat – Djanger

Nusantara Beat is een band/project van een club (ex) studenten van de popafdeling van het Amsterdamse conservatorium. Ze vonden elkaar vonden in hun Indonesische achtergrond.

We herkennen o.a. de zangeres van EUT, de drummer van Jungle By Night en de bassist van POM; ervaren en geschoolde muzikanten dus. Dat verklaart de kracht en pracht van hun debuutsingle. Djanger is een zacht groovende, licht psychedelische bewerking van een oud Balinees volksliedje. Denk Altin Gün dringt zich op, maar dan (heel) anders.

Nusantara Beat treedt veelvuldig op, en als het goed is hoeven we niet al te lang te wachten op een eerste album.

PJ Harvey – A Child’s Question, August

PJ Harvey was al een tijdje aan het teasen op de social media, maar afgelopen woensdag is dan eindelijk het definitieve bewijs verschenen dat haar tiende album inderdaad klaar voor release is.

I Inside the Old Year is de opvolger van The Hope Six Demolition Project uit 2016. Het schijnt dat PJ last heeft gehad van een writers block, en dat de opname van haar nieuwe album heel wat voeten in aarde heeft gehad. Daar is op A Child’s Question, August weinig van te merken. De comeback-single is een mystiek luisterlied over liefde en lijden. Als vanouds bestaat het productie team uit Flood en John Paris. De beoogde releasedatum voor PJ’s nieuwe project is 7 juli. Over eventuele optredens is nog niets bekend.

Des Rocs – Never Ending Moment

Des Rocs begeeft zich op het classic rockpad met nieuwe single Never Ending Moment. De combi van akoestische en elektrieke gitaren doen sterk aan The Who denken ten tijde van Tommy en Who’s Next.

Misschien heeft Des niet eens door dat hij aansluit bij een traditie, maar zijn producer vast wel. Dat is Alain Johannes, die zijn sporen verdiende achter de mengtafel bij o.a. Queens Of The Stone Age. Des – echte naam Daniel Rocco –  gooit zoals altijd weer zijn hele hebben en houwen in de 4 minuten die het nummer duurt.

Hij heeft ook een nieuw label, Sumerian Records dat gespecialiseerd is in extraverte artiesten die niet alleen hard maar ook luidruchtig aan de weg timmeren zoals daar zijn Meg Myers, Poppy, Smashing Pumpkins en Palaye Royal. Details over album volgen.

Noel Gallagher’s High Flying Birds – Counsil Skies

Noel Galagher‘s post Oasis carrière wisselvallig noemen is een understatement. Maar elke keer als je meent alle hoop te moeten opgeven, komt hij toch weer met een song op de proppen die je doet geloven dat hij nog niet helemaal is uitgespeeld.

Sterker nog, misschien schuilt er nog wel een klassiekertje of twee in hem. Of Counsil Sky er een is voor de eeuwigheid kunnen we natuurlijk pas over een tijd vaststellen, maar dat het een van de betere tracks in tijden is van de oudere Gallagher broer durven we nu al wel te beweren. Zoals de beste tracks is Counsel Skies zo’n nummer dat lijkt alsof het altijd al heeft bestaan.

Het titelnummer van Noel’s vierde soloalbum is klassieke Britse poprock. Het opvallends is misschien wel hoe goed Noel in de loop der solojaren is gaan zingen. Hij mist de snarl van zijn broertje, maar wat stembereik betreft doet hij niet meer voor hem onder. Kortom nog even niet afschrijven deze High Flying Bird

The Last Dinner Party – Nothing Matters

Staat Nothing Matters, de debuutsingle van The Last Dinner Party op ontploffen gewoon omdat het zo’n ontzettend aanstekelijk liedje is? Of speelt het veelvuldig gebruik door de dames van het Engelse woord voor voortplanten ook een rol? Lekker controversieel en zo.

‘And you can hold me Like he held her And I will fuck you Like nothing matters And you can hold me Like he held her And I will fuck you Like nothing matters’.

Dit soort bloemrijk taalgebruik hoor je doorgaans, maar zelden buiten de hip hop. Onze Britse en Amerikaanse collega’s zullen Nothing Matters dan ook niet snel draaien in deze vorm. Van een boycot is echter nog nooit een band slechter geworden. Bandnaam, The Last Dinner Party –het laatste avondmaal- is overigens ook niet helemaal gespeend van controverse. Enige punkattitude kan de dames dus niet worden ontzegt.

Het gezelschap uit Londen is ook niet over één nacht ijs gegaan. Nothing Matters is weliswaar hun eerste single, live draaien ze al een paar jaar mee. Zo waren ze eerder deze maand nog te zien op Motel Mozaique. Op Youtube staan zelfs een paar complete concerten. Daar zie je dat Nothing Matters misschien hun meest in het oor springende nummer is, maar zeker niet hun enige sterke. ook zie je dat Abigail Morris (zang), Georgia Davis, (bas) Lizzie Mayland (gitaar), Emily Roberts (gitaar), Aurora Nishevic (keyboards) en een onbekende drummer met aanstekelijk plezier spelen.

Bij die goede voorbereiding hoorde ook een zoektocht naar de juiste producer. Die vonden ze in de persoon van studioveteraan James Ford. Je kent hem wel van zijn werk met Arctic Monkeys, Gorillaz, Foals en nog een hele rits andere platinum selling artiesten. We durven daarom met een gerust hart te beweren dat we nog veel gaan horen van The Last Dinner Party.