Author: Flip van der Enden

Pynch – Post Punk/New Wave

Pynch is een ongrijpbare band uit London die is toe aan hun tweede album (A Beautiful Noise 10/3). De komst van die langspeler wordt ingeleid met een single die laat horen Psych niet het zoveelste leuke Britse bandje is.

Opvallend genoeg is het de tekst van Post Punk/New Wave die ons als een blok voor het nummer deed vallen. Normaal letten we namelijk nooit zo op teksten. Post Punk/New Wave lijkt te gaan over keuzestress. Zanger Spencer Enoch zit klaar in zijn homestudio starend naar zijn laptop. Zoveel opties, maar zijn hoofd is leeg. Uiteindelijk heeft hij daar maar een liedje over gemaak, over zijn writers block; een leuk, slim en vooral ook ironisch nummer.

“It’s Lo-Fi, it’s Britpop, It’s Speed Metal, Space Rock
Concerns about the future from a working class preacher
Jaguars and Casios, five minute solos
Lyrics about dying, I swear to God we’re trying”.

Wat Post Punk/New Wave echt af maakt is dat het nummer niet echt postpunk is en ook geen new wave en ook niet een van de andere stijlen die Enoch in zijn tekst noemt, maar van alles een beetje. Pynch onthoudt die naam.

Amie Blu – shadow

Als artiest is Amie Blu eigenlijk meer Pinguin-Pop dan Pinguin-Indie. Haar nieuwe single shadow is echter zo goed dat we hem toch maar stiekem op de indie playlist hebben gesmokkeld.

Je kunt de Frans-Britse zangeres zien als het kleine zusje van Michael Kiwanuka. Net als hij produceert ze indie-soul pareltjes. Al zijn die van haar een stuk  intiemer dan die van hem. Het introverte shadow is een mooi voorbeeld van de stijvolle, stille sound van miss Blu. De song heeft een ingehouden spanning die pas vrij komt in het gospel-achtige slot. Ideaal voor de zondagochtend dus.

Panic Shack – Pockets

Onze favoriete meidenpunkband Panic Shack heeft haar debuutalbum gedropt. Daarop staan uiteraard in het verleden behaald Pinguin successen als Gok Wan, Thelma & Louise en Girl Band Starter Pack.

Pockets is het titelnummer en te leuk om hem niet even mee te nemen. De tekst is weer geweldig – over waar je als vrouw je spullen moet laten (just the essentials: vape, keys, phone lip gloss) als je geen tasje mee wil nemen (don’t feel like accessorising), maar je jeans zo strak zitten (perfectly fitted) dat er niks in je zakken past. Een soort van modern girl blues, maar dan in punkvorm.

Ga even langs bij Panic Shack zien als ze op 20 november in de Melkweg staan.

They are gutting a body of water – trainers

In het kader van ‘je mist meer dan je meemaakt’, willen we je graag voorstellen aan they are gutting a body of water. Ook wel TAGABOW genoemd.

De band uit Philly heeft al drie* albums in de catalogus, maar trainers is voor ons dus een eerste kennismaking. Dat roept de vraag op hebben we iets gemist? Het antwoord is eigenijk wel ja. TAGABOW is een eigenwijze band die werkzaam is in het shoegazeveld. Trage tempi, verzonken zangpartijen, grof vervormde gitaren dat werk, maar binnen de grenzen vrij origineel. Jammer alleen dat het gros van hun songs zo kort is. Met zijn 2 minuut 45 seconden is trainers een van hun langere liedjes.

they are gutting a body of water begon in 2017 als soloproject van gitarist-songwriter Douglas Dulgarian, maar groeide in de loop der albums uit tot een meerkoppig monster. Critici zijn al langer laaiend over TAGABOW. Met een song als trainer zou de band zomaar eens de weg naar een groter publiek kunnen vinden. Het zou verdiend zijn.

*5 als je live + verzamelaars meetelt.

Robin Kester – The Daylight

Fans van Robin Kester boffen maar met zo’n idool. Met een ijzeren regelmaat releast Robin nieuwe liedjes en nooit stellen ze teleur.

The Daylight is alweer het vierde nummer dat ze dit jaar het daglicht laat zien (sorry) en hij mag weer worden gehoord. De gerenommeerde Amerikaanse muzieksite Stereogum noemt Robin’s jongste single ‘another enrapturing gem’ (nog een betoverend juweeltje). Nu hoor je het eens van een ander! Robin schreef The Daylight weer zelf. Op bas en gitaar horen we A.M. Sam van Hoogstraten, de achtergrondzang wordt verzorgd door collega Rozi Plain en de productie en mix zijn weer van de Engelse producer Ali Chant. Robin’s nieuwe album, Dark Sky Reserve verschijnt in september op het Britse Memphis Industries.

Automatic – Mercury

Mercury begint met een onheilspellend orgel. Daarna volgen een laagvliegende synth en een onweerstaanbare breakbeat en dan is er nog die bezwerende zang. Noem het horrorpop of griezelrock. Feit is dat Halle, Isabella en Lola een track hebben afgeleverd die opvalt en indruk maakt.

Het eerste album van Automatic was aardig, het tweede leuk, maar album drie*  lijkt de plaat te worden waarmee het Amerikaanse trio uit de schaduw gaat treden. Positief ook is dat Mercury een heel ander beest is dan ex IJsbreker Is It Now. Dat is een garagerockliedje met sixties smaak. Mercury is een dark wave danstrack. Hoezo veelzijdig?

Automatic is vernoemd naar een nummer van het Beaty and the The Beat album van The Go Go’s, net als zij een all girl band uit L.A. Nog een leuk weetje. Zangeres-percussionist Lola Dompee is de dochter van Bauhaus drummer Kevin Haskins. De volgende single van Automatic zou dus zo maar een Goth-rock track kunnen worden. Spannend!

*Is It Now (26/9)

 

Mac DeMarco – Holy

De vorige single van Mac De Marco was ons net even te saai/gezapig. Holy is ook geen rocker om van op te veren, maar wel een erg lekker nummer. Zeker in dit jaargetij waarin alles toch een tandje lager draait.

De Canadees met het sympathieke spleetje tussen zijn tanden heeft zijn nieuwe album helemaal alleen geschreven, opgenomen en gemixt. Nou ja alleen met zijn gitaar natuurlijk. Die speelt zo’n grote rol dat Mac zijn zesde album simpelweg “Guitar’ heeft genoemd. 29 augustus komt de plaat uit. Rond die tijd ook begint zijn wereldtour die hem op 21 oktober naar Paradiso zal brengen en een dag later in de Maassilo van Rotterdam doet belanden. Op 5 november staat Mac in de Cirque Royal te Bruxelles. Of hij alleen met zijn gitaar komt of een band meeneemt is nog onbekend. 

Baba Pen & The Bim Bam Band – Hare In The Haze

Baba Pen & The Bim Bam Band is een soort van supergroep want bestaande uit leden van hier niet onbekende bands als The Grand East, Tricklebolt, Money & The Men en Jimmy Diamond.

Hare In The Haze, de derde single van dit plezierorkest is een lekker lui countryrockliedje met een hoofdrol voor een ‘western’ gitaar. Zo’n ‘twang’ geluid dat beelden oproept van cowboys, coyotes en cactussen. Andere pluspunten zijn de zang van opperhoofd Bastian Pen, de fijne koortjes van de rest van de bende. En last but not least een lekker jengelend Tex Mex orgeltje. Baba Pen & The Bim Bam Band hebben een album in voorbereiding. Dat zou begin oktober het daglicht moeten zien.

Bright Eyes – 1st World Blues

Denk je aan Bright Eyes dan denk je al snel aan droefgeestige, introverte liedjes als First Day Of My Life en al die andere sad songs op de inmiddels tien albums van de band van Conor Oberst.

Nou vergeet dat beeld maar. De nieuwe single van de mannen uit Omaha, Nebraska is namelijk een vrolijke rock, reggae en rap mash-up bedoeld om op te swingen en luidkeels mee te zingen. Een titel als 1st World Blues suggereert een Dylaneske protestsong, maar dat valt reuze mee. De tekst is ironisch, satirisch en actueel, maar zal de band geen plek op Trump’s zwarte lijst opleveren. Vanwaar deze toch opvallende wending in stijl en sentiment van Bright Eyes? We weten het niet, maar leuk is het wel. Als tussendoortje.

The Beths – No Joy

Het fijne weten we er niet van en dat hoeft ook niet, maar Beths frontvrouw Elizabeth Stokes zit aan de antidepressiva en heeft daar een liedje over gemaakt.

No Joke is geen downe ballad over de onrust in haar hoofd, maar een speelse rocksong met de vertrouwde jengle gitaren over de voor en nadelen van de medicatie. Fijn is dat ze niet meer de hele dag loopt te piekeren, minder is dat ze zich soms moeilijk kan concentreren wat haar hindert bij het songschrijven. Maar de balans opmakend komt ze tot de conclusie dat ze toch beter functioneert met dan zonder haar SSRI’s. No Joy komt net als het eerder verschenen Metal op het nieuwe album van de Kiwi rockers Straight Line Was A Lie (29/8).