Author: Flip van der Enden

Bar Italia – Nurse!

Bar Italia kennen we van Polly Armour, een song waarmee de band niet onder stoelen of banken stak zwaar onder invloed van the Cure te staan.

Nieuwe single Nurse is een oorspronkelijker werkstuk zonder directe verwijzingen of hoorbare invloeden. Het geluid van Bar Italia is nog wel geënt op de 80’s, maar een stuk minder opzichtig en ook niet meer zo Brits. Nurse telt twee leadvocalisten: Nina Cristante neemt de coupletten voor haar rekening, Jezmi Tarik Femi dat wat door moet gaan voor refrein.

Maar het opvallendst aan Nurse is de vervormde gitaar. De eerste keer dat die in de mix opduikt ben je geneigd om even te checken of het geluid niet van buiten komt. Tempo en karakter van Nurse zijn laid back om niet te zeggen laconiek. Conclusie; bijzonder plaatje van een band die we goed in de gaten zullen houden.

Robin Kester – Blinds

We kunnen nog even geen genoeg krijgen van Robin Kester, de beste niet Nederlandstalige zangeres van dit tijdsbestek en deze lage landen.

Tenzij je de laatste maanden in het international Space Station hebt doorgebracht weet je dat Honeycomb Shades, Robin’s debuutalbum eindelijk uit is. Daarvan is Blinds een van de diverse hoogtepunten. Het door de zangeres zelf geschreven en door Marien Dorleijn van Moss geproduceerde nummer is een up tempo ballad met een schitterend slot in de vorm van een hemel-bestijgende gitaarsolo.

La Kester is te zien/horen op…

22 maart in het Paard/Den Haag.

23 maart in Merleyn/Nijmegen.

25 maart in EKKO/Utrecht.

26 maart in Patronaat/Haarlem.

31 maart in Vera/Groningen.

5 april in Rotown/Rotterdam.

6 april in Cul de Sac/Tilburg.

9 april Tolhuistuin/Amsterdam.

Softcult – Love Song

Love Song is de zoveelste geslaagde single op rij van droompop annex schoenenstaarduo Softcult.

Zalvende zang, zachte gitaren en de galm van een Gotische kathedraal zijn de belangrijkste bestanddelen van dit lied over obsessieve liefde. Mercedes en Phoenix Arn-Horn komen uit Toronto. Behalve in Lovecult is Mercedes ook aanvoerder van Courage My Love. Met die band laat ze haar rockkant de vrije loop. Haar romantische aard komt dus in Lovecult aan haar trekken. Phoenix is naast muzikant ook actrice en aspirant auteur. Een bijzonder stel dus deze zingende zusjes. Dat wordt nog wat met Sofcult.

Momma – Bang Bang

Ook Momma combineert grungy gitaarwerk met zachte meidenzang. Denk echter niet dat de band inhaakt op een populaire stroming. Het is overdreven om te zeggen dat Momma de stijl heeft uitgevonden, maar dat ze er vroeg bij waren is een ding dat zeker is.

Vorig jaar oogstte het trio veel bijval met hun Household Name album dat een verfijning liet horen van het geluid dat ze al sinds 2018 maken. Dat Momma nog niet is uitontwikkeld horen we af aan Bang Bang, wat een eigen nummer is van Allegra Weingarten, Etta Friedman en producer Aron Kobayashi Rich en dus geen cover van de gelijknamige hit van Cher/ Nancy Sinatra. Bang Bang gaat over seks, ‘great sex’ zelfs volgens de dames die zich blijkbaar niet hebben verveeld tijdens de lockdown.

Fontaines D.C. – ‘Cello Song

Wat, alweer een nieuw nummer van Fontaines DC? De spreekwoordelijke inkt van hun Skinta Fia album is nog niet eens droog?! Het antwoord is ja en nee.

‘Cello Song is een nieuwe opname, maar geen nieuw nummer. Het is de bijdrage van de Ierse post-punkers aan The Endless Coloured Ways, een ‘tribute to’ Nick Drake album.  De compositie is dus van de legendarische Britse singer-songwriter. Behalve Fontaines DC hebben ook Let’s Eat Grandma, Feist, Bombay Bicycle Club en Phil Selway van Radiohead een song van Drake gecoverd.

De versie van Fontaines DC is het schoolvoorbeeld van een goede cover. Het nummer is herkenbaar als je het origineel kent, maar de band heeft het helemaal naar eigen hand gezet. Of er een actuele aanleiding is om een album met covers van Nick Drake uit te brengen is niet helemaal duidelijk. Hoeft ook niet alle aandacht die the ‘late great’ Drake krijgt is volledig terecht.

De singer-songwriter maakte bij leven maar drie album die toendertijd – we hebben het over de vroege jaren 70- vrijwel niets dede, maar tegenwoordig een miljoenen publiek trekken. Drake overleed in 1974 na een overdosis anti-depressieva. De vraag die altijd onbeantwoord is gebleven is of dat een ongeluk was of bewust.

Cowboyy – Plastic

Cowboyy kreeg vorig jaar een vinkje achter hun naam als band om in de gaten te houden. Aanleiding was debuutsingle Gmaps, een kort en kordaat gitaarliedje dat deed denken aan de springerige new wave van bands als The Feelies en (vroege) Talking Heads. Nu is Cowboyy terug met een nieuwe toptrack, Plastic.

Cowboyy frontman Stanley Powell zingt niet, maar declameert zijn teksten. Die post-punk-praatzang stijl is inmiddels een beetje sleets, maar niet zoals Powell het doet. Die is bijzonder goed van tongriem gesneden. Daarnaast spuit hij zijn teksten met de snelheid van een Aalsmeerder veilingmeester.

Maar wat de band uit het Britse Portsmouth echt bijzonder maakt is het virtuoze gitaarwerk van Kai Smith. Smith is misschien wel de beste Britse gitarist sinds Johnny Marr.  We hopen Cowboyy heel snel op een NL podium te zien, bijvoorbeeld op dat van London Calling.

boygenius – Not Strong Enough

Liedje 4 van album 1 van boygenius is weer een goed voorbeeld van de samen zijn we sterker magie die ontstaat als er een klik is tussen verschillende muzikanten. De reden dat bijvoorbeeld Crosby, Stills of Nash solo nooit zo’n goed album hebben gemaakt als met zijn drieën.

Al is Not Strong Enough niet echt een vrolijk nummer, de lol in het maken spat er van af. Phoebe, Lucy en Julien nemen alle drie weer een couplet voor hun rekening en tackelen het couplet gezamenlijk. In stijl en sfeer is de muziek van boygenius verwant aan de rock voor volwassenen van Fleetwood Mac met Stevie of Christine aan het roer.

Het zou niet verbazen als Bridgers, Baker & Dacus  net zo groot gaan worden als CS&N, het eerste supertrio in de popgeschiedenis 50 jaar geleden.

The Vices – For My Mind

Een bijzonder nummer die nieuwe van The Vices. Met zijn verhalende karakter, verschillende passages en lengte van zes minuten komt For My Mind over als een mini-popopera.

For My Mind overtuigt op alle fronten. De vocalen zijn ijzersterk, lead en koortjes. Frontman Floris van Luijtelaar heeft een fijne stem die wel aan die van Alex Turner doet denken. De lekker lange gitaarsolo is geïnspireerd terwijl de Spectoriaanse drumbreaks en de psychedelische fade out/in aan het eind getuigen van een gedegen kennis der klassiekers. Nu we toch met pluimen aan het strooien zijn, steken we er ook maar een in de derrière van producer Roel Blommers. Goed om weer eens een polderrockorkest te horen met ambitie.

Het nieuwe, tweede album van The Vices heet Unknown Affairs en komt op 17 maart uit.

Manchester Orchestra – The Way

The Way is een van de twee nieuwe nummers die Manchester Orchestra heeft vrijgegeven in aanloop naar de release van een nieuwe (mini)album.

‘The Valley of Vision’ is geen gewoon album. Naast geluid is er ook beeld, een 26 minuten durend sfeerportret (zie Youtube link). The Way is een superieure ballad waarmee de band van Andy Hull  The National en Elbow – hofleveranciers van fakkel-ballades- naar de kroon steekt.

We hebben gekozen voor The Way en niet voor Capital Karma omdat het net iets meer bite heef. Misschien is Capital Kamra wel mooier, maar ook zo breekbaar dat je het nummer beter kunt beluisteren op momenten die je zelf uitkiest dan onaangekondigd op de radio ingeklemd tussen twee songs met een heel andere sfeer.

Maar het beste is om gewoon het nieuwe album van Manchester Orchestra in zijn geheel te ondergaan, beeld en geluid zoals bedoeld door de makers. Dat kan sinds vrijdag

top 100

Post-punk primaten Protomaryr scheppen verwachtingen voor album 6 met nieuwe single Make Way.

De opvolger van het alweer 3 jaar oude Ultimate Succes Today gaat Formal Growth In The Desert heten en op 3 juni uitkomen. Het thema van het album is volgens frontman Joe Casey, ‘getting on with life’. En dat valt niet altijd mee hoor je hem denken.

Make Way begint bijna romantisch met slechts een stem en een Spaans-Mexicaans aandoende gitaar. Wat volgt is een apocalyptische start-stop-song waarin Casey afwisselend rustig de coupletten voordraagt en het refrein, zijnde de titel uitschreeuwt. En waar moet dan zo nodig ruimte voor worden gemaakt? Voor de dag van morgen.