Author: Flip van der Enden

M83 – Oceans Niagara

Alles wat M83 doet staat in de schaduw van hun obsceen succesvolle Hurry Up We’re Dreaming album uit 2011. De Franse band had mazzel dat ze er toen al 10 jaar en 5 albums op had zitten.

De doorbraak was het verdiende loon van hard werken, maar alles wat Anthony Gonzales en zijn wisselende bende muzikanten daarna uitbrachten werd langs de succesmeetlat van hits als Midnight City, Wait en Outro gelegd en te licht bevonden. Sinds 2011 verschenen er bergen remixen, soundtrack bijdrages en archiefreleases, maar slechts twee albums met nieuw materiaal. Oceans Niagara is een voorbode van het derde post Hurry Up album. De nieuwe single geeft de indruk dat Gonzales het dit keer over een heel andere boeg gooit, een die zowel soberder als somberder is. Oceans Niagara klinkt als een neefje van Bowie’s Heroes; vierenhalve minuut extatische technopop met minimale zang en maximale spanning. Een mooi voorbeeld van hoe verandering van spijs tot eten noodt.

Black Belt Eagle Scout – Nobody

Black Belt Eagle Scout is de artiesten c.q. naam van de band van Katherine Paul uit de Amerikaanse staat Washington. Katherine is lid van de Swinomish stam. Ze is dus Native American, of Indiaans.

In 2019 pikte we een nummer op van haar tweede album. Nobody komt van haar derde. De nieuwe single is representatief in die zin dat de gitaren welig tieren, maar doorgaans houdt de Scout een wat hoger tempo aan en een wat corpulentere sound. Het introverte karakter van Nobody past echter goed bij de tekst over het geïsoleerd opgroeien in een straatarm reservaat en het gemis aan rolmodellen. Indianen in Hollywood komen er meestal niet zo goed van af.

Er is nog een lange weg te gaan wat dat betreft, maar het begint te komen. Er is sinds kort zelfs een realistische (en droog geestige) tv-serie op Disney+, Reservation Dogs, over het reilen en zeilen van een viertal inheemse kids in een reservaat in Oklahoma. En laten we hopen dat Black Belt Eagle Scout ook een beetje bekend wordt en zo zelf een rolmodel wordt.

The Murder Capital – Return My Head

Vooralsnog is het The Murder Capital nog niet echt gelukt om de magie van hun optredens in de studiosetting te vangen, maar met Return My Head komt het Ierse kwartet een heel eind in de buurt.

Deze single is in ieder geval de beste van het trio nieuwe nummers waarmee de postpunkers de weg bereiden voor de release van hun tweede album. Anders dan A Thousand Lives en Ethel heeft Return My Head zo’n ‘ik sta hier en kan niet anders’ gevoel. Precies die drive die hun liveshows zo bijzonder maakt.

Popwarmer: Daughter – Be On Your Way

Het is even stil geweest rond Daughter, bijna zeven jaar, maar met het fraaie Be On Your Way meldt het Britse folk noir trio zich weer present.

Veel veranderd is er niet. De nieuwe single is wederom een ballad, melancholiek van toon een herfstig van aankleding. Alleen het instrumentale deel is misschien wat atonaler, avantgardistischer dan we van Elena Tonra en haar mannen zijn gewend. Met de release van Be On Your Way laat Daughter weten dat de werkzaamheden aan het nieuwe album in ver gevorderd stadium zijn. De titel is al bekend, Stereo Mind Games net als de  releasedatum, 7 april. Voor het zover is zullen nog wel meer mogen voorproeven is de verwachting.

Marble Boy – Made Up Paradise

Op Made Up Paradise komt Marble Boy uit de verf als een leerling van de Mac DeMarco school voor laid back , lo fi wegdroompop.

Marble Boy is voor ons een nieuwe naam dus we moesten even op zoek naar het wie, waar en waarom. Google leert ons dat er nog een Marble Boy is, in Rusland. Die boy is overigens een girl. Er bestaat ook een boek dat The Marble Boy heet. En er is een piercingsbedrijf dat marble boys aanbied, oor/neusringetjes met blauwe kraaltjes voor vrouwen die zwanger zijn van een jongetje. Maar we drijven af. Als we kijken wie Made Up Paradise heeft geschreven zien we de naam Daan Frieling. En die kennen we. Van The Koalaz, een psychedelische reggaeband die toevallig binnenkort in de Paradiso te zien zal zijn. Misschien een ideetje voor Marble Boy om het voorprogramma te doen. Hij is er toch.

 

Theory Of A Deadman – Ambulance

Aan de bandnaam kan je aflezen dat Theory Of A Deadman niet gespeend is van ambitie, maar de mannen uit North Delta, een slaperig stadje in de Canadese provincie British Columbia beloven niks wat ze niet kunnen waarmaken.

Zes albums geleden deed TOAD voor het eerst van zich spreken met hun werkzame mengelmoes van pop, rock, metal en een vleugje country. Aan dat rijtje beoefende genres kan nu ook rap worden toegevoegd, want rappen is wat frontman Tyler Connolly doet op nieuwe single Ambulance. Denk echter niet dat Theory flirt met hip hop, daar steken de ritme sectie en de afdeling gitaar een stokje formaat balk voor.

Dinosaur zo heet het album waarvoor Ambulance reclame maakt en later dit jaar zal worden uitgebracht door Roadrunner Records.

Robin Kester – Infinity Song

Laat je niet misleiden door het vlotte tempo van Infinity Song. Achter de tot dansen dwingende beat gaat een droevig lied schuil. Tenminste dat vermoeden hebben we.

De zang zit diep in de muziek, maar strofes als ‘nothing’s really changed’ en ‘where to begin’ laten weinig aan de verbeelding over. En we kennen Robin Kester natuurlijk zolangzamerhand wel. Haar forte is het onbeantwoorde liefdeslied. Er zijn van die zangeressen die kunnen gewoon niet luchtig klinken. Dusty Springfield is er zo een, en Robin dus ook. Maar het werkt als een tierelier, die omfloerste zangpartij tegen een decor van hitsige synths en grootse gitaren.

Infinity Song komt van Robin‘s nieuwe album, Honeycombe Shades (24/2) dat ze net als haar debuut maakte met de geïnspireerde assistentie van Moss mainman Marien Dorleijn.

DIRK. – No

Met No laat het Belgische DIRK. horen ook met het vlottere werk goed uit de voeten te kunnen.

De derde en waarschijnlijk laatste voorloper van het Idiot Paradiso album is een energieke rocker met een refrein waar je als het eenmaal is ingedaald moeilijk van afkomt. Aan solo’s doen de DIRK.‘s niet, aan tierelantijnen ook niet. Net als de titel is No een kort en krachtig statement van een band die de top van zijn kunnen nadert. Album volgt op 3 maart.

Optredens zijn er op 22/3 in de Muziekgieterij in Maastricht, de 23ste in Altstad, Eindhoven, de 24ste in Rotown, Rotterdam en hopelijk deze zomer op een (of meer) van onze festivals.

The Skinner Brothers – Skippin’ On The Cream

B-Side staat er achter Skippin’ On The Cream, een van de drie nummers die The Skinner Brothers in de laatste week van 2022 het licht lieten zien. Het is alleen niet duidelijk waarvan.

Maar als Skippin’ On The Cream de B-kant is, zouden we de A-kant wel eens willen horen. Dat moet dan wel een uitermate sterk nummer zijn, want de B-kant is bepaald niet voor de poes. We kennen The Skinner Brothers als een zooitje ongeregeld uit Londen dat zelden saaie en bij tijd en wijle zeer goede nummers op ons loslaat. Skippin’ On The Cream valt dus in die laatste categorie. Op het derde nummer van The Skinner Brothers dat onze playlist haalt rockt de band alsof ze onder invloed zijn, van The Stones ten tijde van Exile On Mainstreet. De band van Zachary Skinner zwemt nu een jaar of vijf tegen de stoom in, maar de dag dat de band komt bovendrijven komt snel dichterbij!

Motive Black – Caged

Motive Black een is inwisselbaar behalve Elena Justin. Zij is boegbeeld, baas en co-auteur van alle songs van de ‘band’.

Elena heeft haar native New York verruild voor de poel des verderf die Los Angeles heet. Daar ook ontmoette ze Nick Rowe, een man met een ellenlange staat van dienst, voornamelijk als opnametechnicus en dan vooral voor poppy acts als Madonna, Charlie CXC en HAIM. Als je dit rijtje namen ziet zou je een verkeerd beeld kunnen krijgen van wat Elena en Nick samen uitvreten.

De muziek van Motive Black is namelijk nogal hard, zeg maar gewoon metal. Niet niet radiovriendelijk, maar er zijn niet veel radiostations waar ze dit soort herrie laten horen. Elena moet dan ook een flinke keel opzetten om boven de muur van gitaren, bas en drums uit te komen. Die drums worden trouwens mishandeld door niemand minder dan Ray Luzier van Korn.

Motive Black komt nog maar net kijken, Caged is pas hun vijfde liedje. De band spaart voor een album en hoopt nog voor de lente genoeg nummers te hebben. Wordt dus vervolgd.