Author: Flip van der Enden

FIDLAR – Taste the Money

Alsof het eeuwig 2013 is, het jaar van hun debuut. Zo rockt FIDLAR zich een weg van A naar B op Taste The Money, zonder omwegen, geen poes pas zonder pretentie.

Je kunt zeggen dat de songs van het Amerikaanse trio zolangzamerhand onderling inwisselbaar zijn, maar dan begrijp je de essentie van rock ‘n’ roll niet. Net als AC/DC, Status Quo en ZZ Top houdt FIDLAR zich bij zijn leest en doet wat het altijd gedaan heeft. Wordt daar ook steeds beter in. FIDLAR is net zozeer een band als een functie, en die functie is rocken tot ze droppen. En zover is het nog lang niet.

All Them Witches – Hush, I’m On TV

De heksenbende slaat weer toe! Hush, I’m On TV is het elfde portie moerasrock dat de muzikale magiërs uit Nashville dit jaar serveren. Nog 2 te gaan en hun Bakers Dozen is compleet.

Met zijn vijf minuten is Hush een van de kortere tracks van All Them Witches, maar lang genoeg voor de band om zich eens lekker uit te rekken en voor de gitarist om zijn vindingrijke virtuositeit te etaleren. Ondanks het riante gesoleer is de midtempo track vrij poppy. We horen zelfs een koortje en het begin van een refrein. Dat laatste wil er bij de band nog wel eens bij inschieten.

Het feuilleton experiment van All Them Witches, elke maand een nieuw nummer uitbrengen is zeer geslaagd. Vanwege de ongebruikelijke manier waarop de band het album presenteert, zal hij waarschijnlijk wel niet in de jaarlijstjes terecht komen, maar dat Bakers Dozen een van de beste rockalbums van 2022 is, staat buiten kijf. 

The Murder Capital – Ethel

The Murder Capital is hard bezig zich los te zingen van hun postpunk achtergrond. Alleen de weerbarstige zang van James McGovern herinnert nog aan het recente verleden van de Ierse band. Song en sound van de gitaren doen op Ethel zelfs wel wat aan U2 denken, dat technisch gezien ook een postpunk band is, maar goed.

Net als A Thousand Live is Ethel een soort van liefdeslied en net als de eerste single van het Gigi’s Recovery album moet ook Ethel het meer van dynamiek hebben dan van een conventioneel compositorische opbouw. Dat suggereert dat de songs van nieuwe album zijn geschreven met de bühne in het achterhoofd, wat dan wel weer postpunk is. 

Cloud Cafe – In Over Your Head

Cloud Cafe heeft een droomstart. Nog voor er maar één liedje uit was stond Excelsior al voor de deur met een contract te wapperen. Zonder dat het publiek nog maar één noot had gehoord was er een uitnodiging van Noorderslag om in januari in Groningen te komen spelen. Voeg daar het winnen van de prestigieuze Amsterdam Popprijs aan toe en je hebt dus die droomstart.

Inmiddels is er een eerste single, die duidelijk maakt dat hier geen sprake is van een hype, maar van een serie verstandige acties. Logisch dat Excelsior de band graag onder zijn hoede neemt, terecht dat Noorderslag er als de kippen bij is, en onvermijdelijk dat Cloud Cafe de hoofdstedelijke Popprijs in de wacht sleepte.

Cloud Cafe is de juiste band op het juiste moment. Het viertal maakt grungy folkrock met introverte/kwetsbare zang van frontvrouw Tara Wilts. “Female fronted indie” HET indie-geluid van 2022. Wat opvalt bij het horen van In Over Your Head is hoe trefzeker er wordt gespeeld. Hier horen we geen beginnende band op zoek naar een eigen identiteit. Hier horen we ervaren muzikanten die naar elkaar luisteren, aanvullen en inspireren. Kortom ze hebben duidelijk iets opgestoken tijdens hun studie aan de popafdeling van het Conservatorium in Amsterdam. Net als EUT, Loupe, WIES, Pitou, Tape Toy, Tamino, Jett Rebel en vele anderen voor hen.

Smudged – Stupid

Uit het Rotterdamse komt Smudged, een band die hoort tot de familie der punk-achtigen. Mentaal dan, muzikaal is Smudged van de electro, en tekstueel van de humor.

De tekst van Stupid is een lange litanie van zaken waar de zanger van moet huilen. Zo te horen gaat hij jankend door het leven, want de lijst is vrij uitputtend. Stom he? Ondertussen kan er gewoon worden gedanst, maar dan dus wel a la Ultravox, met tranen in de ogen.

Stupid staat op de naar de band genoemde (of titelloze) debuut EP van Smudged

Loupe – Lonely Dance

Binnen het riante aanbod van Nederbands met een vrouw aan kop neemt Loupe een aparte plek in. Niet omdat de drie overige leden ook vrouw zijn, maar omdat Loupe helderde en herkenbare liedjes maakt met elastieke baspartijen en Afrikaans aandoend gitaarwerk. De nieuwe single gaat over de eeuwige zoektocht naar je zelf, in hun woorden (A Wild But) Lonely Dance.

Loupe staat op Noorderslag en Eurosonic en op 21 april in de Paradiso. Album is onderweg.

DIRK. – Half-Life

De tweede single van het derde album van DIRK. hoort tot het beste wat de band uit Gent tot nu toe heeft doen verschijnen. Sound, sfeer, zang en tempo alles klopt. Half-Life klinkt zo lekker en organisch dat het lijkt alsof het nummer altijd al bestaan heeft en de DIRK. het alleen maar uit de ether hoefde te plukken en aan een opnameapparaat toe te vertrouwen. 2 minuut 45 is misschien wat aan de korte kant, maar verder niets dan lof en liefde.

3 maart is de dag waarop de band het Idiot Paradise album loslaat.

Nagasaki Swim – Eternal

Nagasaki Swim is het alias, annex project van Jasper Boogaard. In alle publiciteit rond nieuwe single Eternal staat dat Jasper uit Rotterdam komt en beretrots op zijn afkomst.

Herkenbaar is de havenstad niet in zijn muziek. Als je al een nationaliteit of streek van stilistische herkomst op Eternal wil plakken, zou dat Amerika of Amerikaans zijn. Nagasaki Swim maakt op Amerikaanse leest geschoeide binnenblijfmuziek, smaakvol aangekleed met trompetten en bellen gemaakt voor en door liefhebbers van Elliot Smith, Fleet Foxes en Sufjan Stevens.

Met Eternal kondigt Jasper de komst aan van het tweede album van Nagasaki Swim. De opvolger van The Mirror (2021) heet Everything Grows en zal ergens volgens jaar worden uitgegeven door Excelsior Records.

Shirley Hurt – Empty Hands

Empty Hands is pas de tweede single van Shirley Hurt, een Canadese singer-songwriter die zich niet houdt aan bestaande genre indelingen. Beetje folk, beetje country, beetje pop, beetje experimenteel, beetje jazz zelfs en een heleboel eigenheid tekenen haar songs.

Begin deze maand debuteert Shirley als albummaker. Daar wordt in Canada halsreikend naar uitgekeken. Empty Hands laat horen waarom. Shirley Hurt, die natuurlijk niet echt zo heet, maar luistert naar de naam Sophia Ruby Katz zingt met stijl en gemak een filosofisch getinte tekst over je zelf zien door andermans ogen.

De sax die zeker tegen het eind voor enige opwinding zorgt wordt bespeeld door Joseph Shabason die dat ook doet voor Destroyer en The War On Drugs. 2 december al komt het naar de maakster genoemde album online.

Oumou Sangaré – Wassulu Don

Oumou Sangaré is een van de namen die kwam bovendrijven op de recente editie van Le Guess Who. Dat is bijzonder, want er traden tientallen acts op in de Utrechtse binnenstad die ook nog eens op hoog niveau presteerden. Dan opvallen betekent dat je wel iets in je mars hebt.

Oumou komt uit Mali, een land in West-Afrika met een lange muziektraditie die dankzij artiesten als Ali en Vieux Farka Touré, Salif Keita en Amadou & Mariam ook tot het westen is doorgedrongen. Wassulu Don is het openingsnummer van Oumou’s meest recente album, Timbuktu, genoemd naar een legendarische stad in het Noorden van Mali. Malinese muziek moet je eigenlijk live ondergaan, maar zoals Wassulu Don laat horen werkt Oumou’s magie ook in de studio.

Een echt grote naam in de popwereld zal Oumou Sangaré wel nooit worden, maar een optreden op Lowlands of Best Kept Secret zal in ieders voordeel zijn.