Author: Flip van der Enden

Kerala Dust – Red Light

Kerala Dust bengelt al een tijdje in onze longlist, de lijst waaruit we de tracks kiezen die we daadwerkelijk gaan draaien. In september kwam alvast het krautrockachtige Pulse VI op de playlist. De nieuwe single Red Light is weer een schot in de roos. Zo goed zelfs dat we er maar meteen het felbegeerde IJsbreker etiket op hebben geplakt.

Even over de naam. Kerala is een deelstaat in zuid-west India. De hoofdstad heet, hou je vast Thiruvananthapuram. Of het er stoffig is konden we niet vinden. Het is er wel tropisch. Kerela is een van de centra van de Indiase filmindustrie, Bollywood dus. Grote kans dat Kerala Dust de titel van een film is.

Terug naar de zogenoemde Britse band uit Londen. Ze geven de Duitse band Can, The Velvet Underground en Tom Waits op als referentie. Daaruit mag je concluderen dat ze arty zijn aangelegd. In 2017 trad het trio in het openbaar. Sindsdien hebben ze zo’n 150 optredens verzorgd in Europa, Azië en Amerika. Een van die shows, in de Spaanse woestijn, is gefilmd en staat op Youtube. Begin dit jaar stond Kerala Dust in Paradiso. Ook op het platenfront is de band goed bezig. Nieuwe single Red Light komt van een derde album dat in februari moet gaan uitkomen.

En hoe klinkt Kerala Dust? Apart. Beetje Spoon-achtig misschien. Red Light is ieder geval geen nummer waar je snel op uitgeluisterd raakt. Dat zijn vaak de beste.

Altin Gün – Leylim Ley

Altijd betrouwbaar dat Altin Gün. Nieuwe single Leylim Ley is weer zo’n smakelijk stukje Turks Fruit, een welkome afwisseling tussen de vaak toch wat serieuze indie van ons hoofdmenu.

Feitelijk is de nieuwe single niks nieuws onder de zon, maar dat zonnetje schijnt weer heerlijk. Zoals meestal is Leylim Ley geen eigen nummer, maar een nieuwe versie van historisch Ottomaans meesterwerkje. Het origineel staat op naam van Zülfü Livanelli en verscheen in 1975. Het Amsterdamse multi-culti gezelschap heeft het nummer zich wel weer toegeëigend. De oorspronkelijk versie is solo en akoestisch, die van Altin Gün weer prachtig aangekleed met traditionele en moderne instrumenten en voorzien van een dansbare beat. Nieuw album volgt volgend jaar.

Quasi – Queen Of Ears

Quasi is een musicerend echtpaar uit uit Portland Oregon. Sam Coomes en Janet Weiss zijn al best wel een tijd bezig. Als we vertellen dat ze ooit nog als begeleiders van Elliott Smith hebben opgetreden weet je ongeveer hoe lang.

Hun oeuvre omvat acht albums, waarvan het laatste zo’n tien jaar geleden uitkwam. Hoog tijd voor iets nieuws dus. Daar is nu eindelijk sprake van. Queen Of Ears is de eerste single van een nieuwe plaat die begin volgend jaar gaat uitkomen op Subpop. De titel is Breaking The Balls Of History.

De comebacksingle van Sam en Janet is veelbelovend, een lekker grillig nummer met tig tempowisselingen, fraaie koortjes en ondefinieerbaar hoofdinstrument dat strijdt met zanger Sam om aandacht. Producer is John Goodmanson, die in zijn lange loopbaan ook heeft gewerkt met o.a. Sleater-Kinney, Blonde Redhead, en eh.. Wu Tang Clan.

Hotel Lux – National Team

We kunnen niet anders dan jaloers zijn op de Brits poptraditie. Wij menen onze sporters overzee te moeten steunen met een ordinair dranklied. Iemand met 48 bier achter zijn kiezen moet het ook nog mee kunnen zingen was het criterium. In de U.K. kunnen ze gewoon kiezen uit tal van sterke en solide songs van respectabele acts.

Een van de kandidaten is National Team van Hotel Lux. Ze schreven de punk georiënteerde meezinger toen ze hangend op de bank en boerend van een smakeloze afhaalmaaltijd naar een wedstrijd van het Britse voetbalteam zaten te kijken. En ze zich realiseerden dat die gasten die daar de sterren van de hemel spelen van hun leeftijd zijn!

Kijk dat is nou inspiratie! Ze raapten zich op renden naar de studio en kwamen met dit nummer waarmee ze hoog gaan scoren. Debuutalbum is ook klaar en verschijnt begin volgend jaar. De mannen van Hotel Lux hebben hun biertje wel verdiend.

TVAM – High Art Lite

High Art Lite is de titeltrack van het nieuwe album van TVAM, a.k.a. Joe Oxley. Als naamgever moet High Art Lite representatief zijn voor het album, en dat is het ook.

Op zijn tweede langspeler laat Oxley horen bekend te zijn met de drie hoofdstromingen van de synthesizer muziek, de art-rock van acts als Jean Michel Jarre en Kraftwerk, synthipop a la Tubeway Army en Ultravox en de elektronische dansmuziek van zijn eigen generatie. Aangevuld met een flinke scheut gitaar heeft hij uit die invloeden een eigen sound weten te brouwen waar je op kunt op dansen, transen of romancen. Al naar gelang van de behoefte of situatie.

Moss – The Way You Are

Good Old Moss had nog wat tracks over van de sessie voor hun HX album. En zoals vaker het geval is niet helemaal duidelijk waarom die songs het album niet hebben gehaald. Aan de kwaliteit kan het niet liggen.

The Way You Are laat Moss namelijk in topvorm horen, een gedreven, beetje mystiek nummer met een fraai opgebouwde spanning. Zeker geen doorsnee Moss, maar een geslaagde variant op hun beproefde sound. En dat geldt eigenlijk ook voor de twee andere tracks van de HX DLX EP. Volgende keer misschien even doorgaan tot er genoeg materiaal is voor een dubbelalbum.

King Tuff – Smalltown Stardust

King Tuff (die een zekere gelijkenis met Swiebertje vertoont) is het alias van Kyle Thomas uit Vermont. Als lid van de Stoner rockband Witch en gitarist in The Muggers, de backingband van Ty Segall geniet hij een zekere faam in de punk/garage scene van de Amerikaanse West Coast.

Sinds 2008 is hij actief als King Tuff. Zijn platen verschijnen op het befaamde Subpop label uit Seattle. Tuff maakt een soort punk, vaak semi-akoestisch altijd zonder veel franje. Nieuwe single Smalltown Stardust is het titelnummer van zijn nieuwe, zesde album dat volgend jaar gaat uitkomen. Thomas schreef en produceerde het nummer samen met SASAMI, een Amerikaans-Aziatische singer-songwriter van wie we wel nummers hebben gedraaid.

Smalltown Stardust gaat over de heimwee die Thomas voelt naar het kleine stadje in de bossen van Vermont waar hij opgroeide. Als punkrocker is daar geen droog brood te verdienen, dus hij zag zich gedwongen naar een grote stad, L.A. te verhuizen waar hij wel aan de bak zou kunnen komen. Maar met pijn in zijn hart dus.

Nu maar hopen dat hij nog een keer echt beroemd wordt zodat hij zich een tweede huisje in Vermont kan permitteren.

NOT THE TWOS – PARADISE

Nog maar twee singles uit en we hangen nu al zijn lippen. Die hij is Tim Maxey, een beatleverancier uit Atalanta met Kendrick Lamarr als belangrijkste afnemer.

Die wetenschap bereidt je niet voor op wat Maxey ons onder zijn pseudoniem NOT THE TWOS voorschotelt. PARADISE is bezield stukje dreampop door de maker gezongen met een kinderstem en versiert met een sitarsolo! Het geheel duurt nauwelijks twee minuten maar is zwaar VERSLAVEND.

Er is ook al een tweede single van NOT THE TWOS uit. Net zo kort en pakkend, maar verder totaal anders. HAHA heet het en laat zich omschrijven als een donker getint, staccato liefdesverdriet liedje met vlak voor het plotselinge eind een soort van solo op een orgel-achtig instrument. De HAHA van de titel is van de boer met kiespijn. Ook dat nummer is bijzonder BOEIEND.

Horsegirl – History Lessons Part 2

Horsegirl heeft een nieuwe single uit. History Lesson Part 2 is een cover van een nummer van Minutemen. Eigenlijk doen we niet aan covers. En het is voor een goed doel!

Het aantal mensen dat het origineel kent, is waarschijnlijk op een hand te tellen. Dat is jammer, want Minutemen is zo’n band die hoewel zelf nooit doorgebroken  aanzienlijke invloed heeft gehad op het verloop van de pophistorie. O.a. Pavement, Nirvana en de Peppers hebben een deel van hun kunst van Minutemen afgekeken. De band uit San Diego was maar een paar jaar actief. In 1985 kwam hun zanger om het leven bij een auto-ongeluk. Een paar Minutemen gingen door als Firehose. Tot zover History Lesson Part 1.

Horsegirl, een trio uit Chicago waarvan het oudste bandlid nog 20 moet worden is dicht bij het rafelige origineel gebleven. Nu maar hopen dat hun fans op zoek gaan naar het origineel met een herwaardering van Minutemen als gevolg.

The WAEVE – Drowning

Nog een laatste single voor de release van het debuutalbum van The Waeve, het nieuwe project van Graham Coxon en zijn geliefde Rose Dougall. Drowning is een fantasierijk luisterlied van met rijke instrumentatie.

Met zijn verschillende delen, afwisselende leadzang en dramatische ontwikkeling lijkt Drowning geplukt van een conceptalbum dan wel uit een popopera uit de roemruchte jaren zeventig. Bij dat decennium denken we al gauw aan punk en disco, maar het was ook de gouden eeuw van de symfonische en prog-rock. Wie niets heeft met die muziek moet maar denken dat er na deze 6 minuten vast wel weer een nummer komt van zijn/haar gading.

Het debuutalbum van The Waeve staat voor 3 februari. Producer is James Ford (Arctic M, Florence+M en Depeche M).