Author: Flip van der Enden

Popwarmer: Junior Varsity – New York

Junior Varsity is een start-up indiepoptrio uit L.A.

De band maakt ongecompliceerde, melodieuze huppel-indie met een hoog B5’2 gehalte. Dat komt door de springerige beat, maar vooral door de heen en weer kaatsende boy en girl zang. Die girl is nog niet zo heel lang in beeld. Ze is alleen te horen op de twee laatste singles.

Niet dat Junior Varsity op een dood spoor zat zonder haar, maar haar vocale injecties geven nummers als Cross The Street en het nieuwe New York een eigen smoel en herkenbaar geluid. Beter dus dat ze blijft.

Superbloom – I Loved Everyone

Die doodskop op de hoes belooft al veel goeds. En Superbloom stelt niet teleur.

Nieuwe single I Loved Everyone is ruim vijf minuten kabaal op niveau. Oasis, maar dan heavy, iets in die richting. Tenminste tot halverwege de paddo’s inkicken en alles lekker zweverig wordt. Deze passage wordt nog een keer herhaald. Maar lang duren de intermezzo’s echter niet, want de handen van de nuchtere ritmesectie jeuken en de rest van de band voegt zich alweer snel naar hun behoefte tot beuken. De bloemenboys komen uit NYC en zijn begin dit decennium van start gegaan. Zitvlees zullen ze niet hebben, want Superbloom  hebben al twee albums uit, plus een serie singles. I Loved Everyone is nieuw, wat op een derde album duidt. Hoe wat, wanneer en waarom horen we vanzelf.

Waterpistol – Où est ton âme

Waterpistol is een nieuwe band uit Wales. Het verder Engelstalige, Où est ton âme (waar is je ziel) is pas hun tweede single.

De twee dames en vier heren halen hun inspiratie uit de V.S. en dan met name uit het tijdperk 65-70. In die periode scheidde rock zich af van pop en namen de hippies de macht over van de squares. De nieuwe popmuziek werd toen underground genoemd, tegenwoordig spreken we van psych- of garagerock. Où est ton âme is een rijkelijk met gitaren gevulde rocksong met en biseksuele leadzang.  Helemaal recht in de hippieleer is Waterpistol nou ook weer niet, kenners horen ook invloeden van later data zoals daar zijn grunge en shoegaze. Veelbelovend.

Momma – Ohio All The Time

Op het eerste gehoor lijkt Ohio Al The Time van Momma een aardig, maar niet heel bijzonder liedje, van het soort zoals er wel meer uitkomen de laatste jaren; vriendelijke meisjeszang die contrasteert met vrij stevig gitaarwerk. Grunge light.

Maar na herhaaldelijke blootstelling blijkt de nieuwe single van Momma wel wat meer om het lijf te hebben. De band uit Brooklyn verstaat de kunst van het weglaten. Dus wat eerst wat simpel lijkt, blijkt bewust minimalistisch. Dat vergroot de impact aanzienlijk. Daarnaast blijken de gitaren geslepen en staat die E (van explicit) niet voor niks achter de titel. Dat lieve meisje ontpopt zich als levensgenieter eerste klas, met schijt aan de buren en na haar de zondvloed. Conclusie; ‘rock ‘n’ roll is still alive & kicking!’

HotWax – She’s Got A Problem

HotWax rockt weer tegen de klippen op met nieuwe single She’s Got A Problem. Arme She want met de dames van HotXax mot je geen mot zoeken.

De nieuwe single van het no nonsense rocktrio uit London is de eerste release van HotWax dit jaar en de eerste single van hun eerste album. Hot Shock (7/3/25) is een volledig meidending. Allereerst zijn daar de HotWaxjes zelf, maar ook de producers zijn van vrouwelijke kunne; de van haar werk met boygenius en Wolf Alice bekende Catherine Mark en Steph Marziano, die arbeid verrichtte voor o.a. Picture Parlour en Cassandra Jenkins.

Ducks Ltd. – Grim Symmetry

De standplaats van Ducks Ltd. Is Toronto, maar lead-gitarist Evan Lewis komt uit Australië en zanger -bassist Tom McGreevy uit de U.K.

Ducks Ltd is een van de belangrijkste eigentijdse vertegenwoordigers van de janglepop, een stijl met wortels in de jaren zestig toen bands als The Byrds en The Beatles voor het eerst hun gitaren (Rickenbackers) lieten jengelen. Via 80/90’s bands als R.E.M. en The Smiths is de janglepop de 21ste eeuw in getild.

De Ducks werken hard. Begin dit jaar brachten ze hun tweede album uit. En nu is er al weer een nieuwe single. Nieuw is niet helemaal het goede woord. Als compositie is Grim Symmetry al wat ouder, maar arrangement en productie zijn helemaal nieuw. Evan en Tom zijn zo in hun sas met Grim Symmetry dat ze het nummer er maar meteen hebben uitgegooid. En gelijk hebben ze. De gitaren jengelen weer heerlijk en overvloedig in een song die tot hun meest geslaagde tot nu toe mag worden gerekend.

POM – a craving

En plots is POM niet meer dat leuke bandje, maar een serieus goede band. Zo compact en overtuigend als op a craving klonken ze niet eerder.

Alles klopt: De heren doen wat ze altijd al deden, energieke popsongs produceren en een muzikaal landschap creëren waarin frontvrouw Liza van As kan schitteren, maar deze keer werken ze met superlijm waardoor alles een onwrikbaar geheel wordt. Het zal de ervaring zijn, de 10.000 vlieguren regel van Malcolm Gladwell. Of misschien wel de stand van de maan, of de temperatuur van het water, maar POM  demarreert met a craving van het peloton naar de kopgroep. Dat wordt wat die nieuwe EP.

Panda Bear & Cindy Lee – Defense

Noah Lennox a.k.a. Panda Bear is een muzikale duizendpoot die naam maakte als een van de oprichters van Animal Collective.

Met die band verkent hij de grenzen van de popmuziek. Als Panda Bear kleurt hij meestal tussen de lijntjes. Het is alweer vijf jaar geleden dat er een langspeler van Panda Bear verscheen. Die periode heet Lennox gevuld door hand en spandiensten te verlenen aan bevriende acts aan de experimentele kant van het popspectrum. Maar nu is hij weer voor zichzelf bezig. Defense Lennox’ terugkeer aan het front is een relaxte bijna ballad met een mathematische gitaarsolo. Die wordt gespeeld door de Canadese avant pop performer Cindy Lee. Het nieuwe album van Panda Bear heet ‘Sinister Grift’ en heeft nog geen releasedatum.

Porridge Radio – You Will Come Home

De kracht van Porridge Radio is ook haar zwakte: de stem of liever de manier van zingen van Dana Margolin.

Dana zingt met zoveel overgave dat ze wat geforceerd over kan komen. Simpel gezegd: je moet er van houden. Wat ook niet helpt dat de songs van Porridge Radio rond de voordracht van de frontvrouw zijn gebouwd. Als iemand anders ze zou zingen zou er misschien niet veel van overblijven. Dit maakt van Porridge Radio wel een band als geen ander.  Het moge duidelijk zijn. Wij zijn fan en zoals het echte fans betaamd willen we graag zieltjes winnen voor de Britse band. Daarom hebben we hun nieuwe album, ‘Clouds In The Sky They Will Always Be There For Me’ uitgeplozen op zoek naar het toegankelijkste en meest aansprekende nummer. Dat zou wel eens liedje zes kunnen zijn. You Will Come Home is een geladen ballad, die -zoals boven omschreven- valt en staat bij de performance van miss Margolin. Met zijn fluitjes en Dana’s intonatie heeft de song iets Iers/Keltisch waardoor het doet denken aan Sinead O’Connor of Dolores O’Riordan. Wie weet geeft dat een beetje houvast bij het leren waarderen van de muzikale natuurkracht die Porridge Radio is.

Sharon van Etten & The Attachement Theory – Afterlife

Haar naam staat nog voorop, maar het nieuwe album van indie-diva Sharon van Etten is wel degelijk een groepsgebeuren. Sharon schreef en produceerde de songs van haar nieuwe album samen met Jorge Balbi, Devra Hoff en Teeny Lieberson, de drie leden van haar vaste backing-band, The Attachement Theory.

Op eerdere albums kwam Sharon met demo’s van haar songs aanzetten, de tien tracks op het nieuwe album ontstonden tijdens jamsessies met de hele band. Dat roept de vraag op, is het te horen? Volgens de frontvrouw wel. De bemoeienis van de band geeft haar vrijheid, de ruimte om zowel een stap naar voren als een stapje terug te doen. Voor buitenstaanders is het verschil tussen Sharon solo of met band moeilijker vast te stellen. Van een stijlbreuk is in ieder geval geen sprake. Wel is goed hoorbaar dat er met liefde en plezier aan Afterlife is gewerkt. Het naar het collectief genoemd album van Sharon van Etten & The Attachement Theory staat voor februari. Op 4 mei komt de band naar de Paradiso.