Author: Flip van der Enden

Rum Jungle – Going Out Of My Way

Rum Jungle is alweer zo’n fijn gitaarorkest uit het Australische. Uit Newcastle om precies te zijn, een stad aan de monding van de Hunter River . Het klimaat daar is sub tropisch en je kunt er prima surfen.

Op de een of andere manier is dat te horen, aan het lekker lome tempo van Going Out Of My Way, de zonnige gitaren en niet op de laatste plaats aan de Beach Boys-achtige koortjes. En voor wie nog twijfelde is er de tekst over een ‘beatiful day’. Kortom een prima nummer om de donkere dagen voor kerst mee door te komen.

Jadu Heart – I Shimmer

 Jadu Heart is een Brits electro-duo met een aardige staat van dienst; drie albums en een handvol solide streaming hits. Als ze geen gekke dingen doen zou het nieuwe album wel eens de grote doorbraak kunnen betekenen. Maar wat doen ze? Gekke dingen!

Paaiden Diva-Sachy Jefrey en Alex Headford tot dusver hun publiek met toegankelijke synth-pop met voor wie daar een antenne voor heeft een licht donker randje, nieuwe single I Simmer lijkt wel van een andere band te komen. De track is duister en dichtgesmeerd met dikke lagen gitaar en electro terwijl Diva zich de rol van dwaallicht heeft aangemeten. Dreampop die neigt naar nachtmerrie rock.

Ook het twee maanden geleden verschenen, door Alex gezongen Cocoon laat een band horen die is gerijpt, gegroeid, volwassen geworden. Jadu Heart nieuw stijl komt niet helemaal als een donderslag bij heldere hemel. Op vorige albums staan ook songs die wat duisterder van toon zijn, maar om het in Star Wars termen uit te drukken, ‘The Dark Side’ lijkt nu aan de winnende hand.

Of de nieuwe nineties achtige stijl die doorbraak in de weg zal staan? Waarschijnlijk niet, maar dan wel naar een ander publiek. En de fans die zijn meegegroeid natuurlijk.

Ghost Woman – All The Time

Ghost Woman is een Canadees trio met als stalend middelpunt zanger-gitarist Evan Uschenko. Op films en foto’s ziet Uschenko er niet meer zo heel piep uit, maar All The Time komt van het debuutalbum van de band. Ook het hoge spelniveau wijst op een al wat langer verblijf op onze aardkloot.

Wat Uschenko in het verleden ook heeft uitgespookt, beroemd is hij er niet mee geworden, wel heel goed dus. Met Ghost Woman legt hij zich toe op het vervaardigen van gitaarmuziek van het tijdloze soort, met lekker lange solo’s en meer aandacht voor sfeer dan geluidskwaliteit.

All The Time is de eerste, de langste en misschien wel de beste track op het Ghost Woman debuutalbum. Hoe goed ook, het album maakt de indruk dat de band op de bühne pas echt tot leven komt.

Goed nieuws dus dat Ghost Woman op 5 november te zien zal zijn samen met Shakey Graves op het Take Root Festival in Gruun.

All Them Witches – Tour Death Song

Zo melancholiek als op Tour Death Song hoorden we All Them Witches zelden eerder. Zo mooi en melodieus ook niet. Het is dat het nummer geen gewoon refrein heeft anders had het best een hit kunnen worden. In plaats van een meezingbare passage krijgen we nu een paar prachtige solo’s op de slide-gitaar.

Het verhaal is inmiddels wel bekend. Het heksen trio heeft er voor gekozen hun nieuwe album in porties uit te brengen elke maand 1 nummer. In totaal komen er 13 te staan op het album dat Baker’s Dozen gaat heten, het Engelstalige equivalent van 13 in een dozijn. Maar dan zonder de negatieve betekenis.

Queen Kwong – Sad Man

Sad Man van Queen Kwong is een heerlijk cynisch nummer in de beste traditie van Patti S, Lou R en Nick C. Miss Kwong praat-zingt dat ze er voor wil waken zo’n pathetisch figuur te worden (who’s), ‘paying rent by selling guitars, DJ-ing in shitty bars, talking about the deal that never came’. ‘Im too old for this shit’, is de steeds terugkerende regel. De bijtende tekst wordt geaccentueerd met venijnige uithalen op gitaar.

Queen Kwong is een wisselend gezelschap rond Carré Kwong Callawat uit L.A., die op haar 17e werd ontdekt door Trent Reznor. Dat was in 2005. Eerder dit jaar bracht ze haar derde album uit, Couples Only. Met daarop Sad Man en 10 andere prettig ongemakkelijke rocksongs.

Queen’s grootste succes tot nu toe is een geniepige cover van Chris Isaak’s Baby Did A Bad Thing die opdook in een van de afleveringen van Peaky Blinders. Het zou niets minder dan terecht zijn als Queen Kwong ook eens de aandacht zou trekken met haar eigen nummers. Te beginnen met Sad Man.   

Men I Trust – Billie Toppy

In Nederland wil het nog niet echt vlotten met het uit Montreal afkomstige Men I Trust. Frontvrouwe Emanuelle Proux is de koningin van de fluisterpop. Met haar nadrukkelijk onnadrukkelijk zang, meestal omgeven door uiterst luie gitaren, zachte bassen en gedempte drums heeft ze de Anglo-Amerikaanse wereld al aan haar voeten gekregen. Het koele Europese continent heeft ze daarentegen tot nu nog niet onder haar invloedssfeer weten te krijgen.

Wie weet lukt dat alsnog met Billie Toppy. Met zijn opgewonden Cure-esque baspartij is het een a-typisch up tempo nummer voor de band. Ook Emanuelle zingt vlotter dan we van haar gewend zijn, maar nog steeds met een fluwelen stem. Over wie Billie Toppy nou precies is, geeft de tekst geen uitsluitsel, behalve dan dat het een object van liefde betreft. Dat het geslacht van Billie niet duidelijk wordt, voedt alleen maar de mystiek.

LCD Soundsystem – new body rhumba

Hij heeft wel iets B52’s achtigs, de eerste nieuwe opname van LCD Soundsystem in 5 jaar. Tenminste het eerste deel van de ruim zeven minuten track. Na een korte witje begint deel 2 waarin James Murphy laat horen als zanger nauwelijks onder te doen aan Bono, aan wie hij hier wel doet denken.

De bijdrage van LCD Soundsystem aan de soundtrack van de verfilming van Don DeLilo’s White Noise is niet geheel gespeend van elektronica, maar drijft minder op synths dan we van the System gewend zijn. Van een nieuw album lijkt nog geen sprake. Wel komt new body rhumba binnenkort uit op 12” of zoals dat vroeger heette als discosingle.

Nation Of Language – From The Hill

Het New Yorkse Nation Of Language tapt uit het zelfde 80’s vaatje als Working Men’s Club. Net als bij hun Britse collega’s besluipt je het gevoel het allemaal al eens eerder gehoord te hebben. En dat hebben we ook alleen anders genoeg om niet van plagiaat te kunnen worden beschuldigd. Maar waarschijnlijk liggen de advocaten van Human League, Depeche Mode en Gary Numan wel op de loer.

Heeft Nation Of Language dan helemaal niks van hen zelf? Nou nee, niet echt. Is dat erg? Niet zolang ze zulke heerlijke pastiches produceren als From The Hill.

Hoe het trio het er live vanaf brengt kun je op 16 november november gaan vaststellen in het Paard in Den Haag, de 19e in Vera, Groningen en/of de 20ste in TivoliVredenburg in Utrecht.

Hannah Grae – Propaganda

Er schuilt enige ironie in het feit dat Hannah Grae‘s aanklacht tegen social media via diezelfde eigentijdse pijplijn zijn/haar luisteraars vindt. Daar staat tegenover dat haar punky pop tirade zo aanstekelijk is dat het onvermijdelijk is dat het nummer als een lopend vuurtje rondgaat op Tik Tok, Twitter, Telegram etc.

Ook wij blijken niet bestand tegen de muzikale charmes van de 20 jarige rockette uit Wales. Propaganda is pas haar tweede single.

Miss Grae debuteerde vorig jaar met een grappige piano versie van Aqua’s Barby Girl. Dat zelf opgenomen en uitgebrachte nummer trok de aandacht van een major major label. Je hoeft dan ook geen koffiedikkijker te zijn om te voorspellen dat we nog veel gaan horen van Hannah Grae, waarschijnlijk niet meer hier, maar zeker bij de collega’s van 538, 3FM, Q etc.

Mood Bored – Pour Into Me

Met slechts twee singles op hun naam is het nog te vroeg om Mood Bored te bestempelen als ‘the next big thing’ in Nederland indie-land. Maar het heeft er wel alle schijn van. En niet alleen daar. Het zal niet verbazen als het ijzersterke Pour Into Me overstroomt naar mainstream radio.

Het komt maar zelden voor dat een band zo gerijpt en vol zelfvertrouwen debuteert. Hebben ze toch wat geleerd op die rockacademie waar Daan, Myrthe en Timotheus de muzikale koppen bij elkander staken. 

Cynici zullen misschien zeggen dat Mood Bored het zoveelste NL bandje is met een meisje achter de mic. Numeriek gezien is dat misschien zo, kwalitatief beschouwd heeft Mood Bored de competitie al ingehaald zo niet voorbijgestreefd. Alleen die naam, die is wat flauw, maar een kniesoor etc.