Author: Flip van der Enden

Enumclaw – Park Lodge

Park Lodge is de zeer geslaagde opvolger van ex IJsbreker, Cowboy Bebop.  

Park Lodge is de naam van het appartementencomplex waar Enumclaw frontman Aramis Johnson opgroeide. In armoede mogen we wel zeggen met zijn zessen in twee kamers.  ‘You Don’t Know What It’s Like To Watch Your Mother Sleep On A Couch’. ‘I Had To Change My Life’, zingt hij. 

De manier waarop Johnson zijn leven wil veranderen is met muziek. Voor Afro-Amerikanen als hij zijn sport en muziek zo’n beetje de enige manieren om uit de armoedeval te komen. Dat hij en zijn maten hebben gekozen voor grungy gitaarrock in plaats van rap zoals zijn meeste generatiegenoten is opvallend, maar niet onlogisch als je weet dat rock Zwarte wortels heeft.  Enumclaw komt uit de buurt van Seattle, net als Jimi Hendrix.  

Park Lodge is de vierde single van het debuutalbum van Enumclaw, Save The Baby dat op 14 oktober moet gaan uitkomen.

Fazerdaze – Break!  

Mogen we je voorstellen aan… Fazerdaze! Achter die lekker bekkende naam gaat de Nieuw Zeelandse singer-songwriter en multi-instrumentalist Amelia Murrays schuil.

Amelia begon haar muzikale trektocht zo’n tien jaar geleden in haar slaapkamer. Daar nam ze haar debuut EP op, zes dromerige rockliedjes, die internationaal in goede aarde vielen. Het succes van haar debuutalbum (2017) en de daaropvolgende tour overviel haar een beetje. De coronacrisis kwam Amelia  dan ook niet heel slecht uit, want gaf haar tijd om te herijken.

De twee nieuwe nummers die ze heeft losgelaten ter voorbereiding van de release van haar nieuwe EP laten een Fazerdaze horen die zowel muzikaal als mentaal een stuk steviger in haar schoenen staat. Niet dat ze nu ongenaakbaar door het leven stapt, maar de wetenschap dat de schuld van falende relaties niet altijd bij haar ligt en er geen dal zo diep is dat ze er niet meer uit kan kruipen geeft deze burger moed.

In geval van nieuwe single tevens titeltrack van haar nieuwe EP, Break! uit het herwonnen zelfvertrouwen zich in een opgeschroefd volume, laag hangende gitaren en lekkere laconieke zang. De Break! EP volgt volgende maand.

Tenci – Two Cups

Er zullen mensen zijn die de kriebels krijgen van de manier van zingen van Jessica ‘Tenci‘ Shoman. Gelukkig kunnen zij hun hart ophalen aan de krachtige gitaren die Two Cups doorspekken. Jessica combineert een trage vibrato met korte stembuigingen. Ze barst nog net niet in jodelen uit, maar veel scheelt het niet.

Tenci is dus niet aan iedereen besteedt. Maar, sta je open voor eigenzinnige tegen alt. Country aanleunende luistermuziek met eigenzinnige arrangementen, aparte instrumentatie, en een lichte tic dan moet je Tenci zeker eens aanklikken. Dat geldt ook voor fans van Big Thief en verwante acts die zich het liefst ver van de mainstream ophouden.

EVNTYD – Hard On Us

EVNTYD – spreek uit Eventide- is de artiestennaam van Julian Berdegué die ondanks zijn Frans klinkende naam uit Austin, Texas komt.

De zanger-gitarist heeft van de nood een deugd gemaakt door zich tijdens de corona quarantaine meerdere andere instrumenten meester te maken. Maar hoe lekker hij ook drumt en hoe goed hij ook bast, de gitaar is en blijft het hoofdinstrumenten van de Texaan.

Dat is goed te horen op het dromerige, old waverige Hard On Us waar de gitaar constant klatert. Ook toont Julian zich een genadig zanger die ook nog eens gezegend is met een fijn, warm stemgeluid.

Een album heeft EVNTYD nog niet, wel al negen nummers waarvan er vijf dit jaar zijn verschenen. Hard On Us is de meest recente en misschien wel beste.

Goat – Under No Nation

Goat is een gemaskerd gezelschap uit Abba-land dat een mengelmoes maakt van Anatolische funk, Pan Europese pop en Afrikaanse beatmuziek, opgediend met een flinke schep psychedelica.

De band is waarschijnlijk genoemd naar het dier dat ze offeren tijdens hun besloten midzomernachtelijke seances. Alle gekheid op een sticky. Goat uit Gothenburg krijgt de poppetjes makkelijk aan het dansen met hun nieuwste portie kriebelfunk.

Under No Nation laat zich leiden door een discogitaartje, wordt op smaak gebracht met een tribaal meidenkoor en beleeft zijn climax middels een uitbarsting van eerder genoemde gitaar. Wat rest is een atonale saxsolo die schielijk verdwijnt in de fade.

Met Under No Nation maakt Goat reclame voor hun nieuwste album, Oh Death dat we nog voor het einde van het jaar mogen verwachten.

Carla dal Forno – Come Around

Zoek je Carla dal Foro op Youtube dan is de kans groot dat je als eerste entry haar optreden in de Boiler Room tegenkomt. De singer-songwriter klust klaarblijkelijk bij als dj.

Ook nieuwe single Come Around heeft een duidelijke beat, maar is desondanks zeker geen dansnummer. De eerste single van het derde album van de Australische is een introspectieve ballade met een fraaie gitaarpartij die net als Carla’s zang gedrenkt is in een heerlijke retro rockabilly galm.

Come Around is niet representatief voor Carla’s overige oeuvre wat wel weer representatief is voor Carla als artiest, want aan het herhalen van zetten heeft ze een broertje dood.

The National – Weird Goodbyes (feat. Bon Iver)

Twee kopstukken van het stemmige lied segment verenigen zich op nieuwe National single, Weird Goodbyes. Vaak vallen samenwerkingen op hoog niveau tegen, maar The National en Bon Iver vullen en voelen elkaar goed aan.

Matt Berninger zingt de coupletten, in de refreinen valt Justin Vernon hem bij. De tekst gaat over het verdriet dat een scheiding met zich meebrengt. Ondanks het droevige onderwerp is de toon van Weird Goodbyes eerder troostend dan droevig. Gedeelde smart is halve smart zullen we maar zeggen. De rest van de bands zorgt voor sfeer.

De banden tussen The National en Bon Iver zijn al jaren innig. Aaron Dressner en Justin Vernon hebben Taylor Swift uit de brand geholpen en maken al langer muziek onder de noemer Big Red Machine.

Weird Goodbyes is de eerste track van The National waarop Vernon te horen is. Zou geen slecht idee zijn als de samenwerking een vervolg krijgt in de vorm van een gezamenlijke tournee. 

Arctic Monkeys – There’d Better Be A Mirrorball

Laten we eerlijk zijn. Als There’d Better Be A Mirrorball niet van Arctic Monkeys zou zijn, hadden we hem waarschijnlijk niet gedraaid. De nieuwe single is namelijk net zo indie als… eh..Robbie Williams.

Met de nieuwe single laat Arctic Monkeys horen dat de transitie van rockband naar lounge-orkest zo goed als voltooid is. Met zijn tapijt van violen, nachtclubpiano en melancholiek croonende Alex Turner doet There’d Better Be A Mirrorball sterk denken aan een van de ‘lonely lover’ thema-albums van Frank Sinatra.

Je ziet Alex Turner zo zitten in een vrijwel verlaten bar starend in zijn half lege glas terwijl de barman Sinatra’s One More For My Baby op zet ten teken dat het bijna sluitingstijd is. Er zijn precedenten. Roxy Music bijvoorbeeld – Alex Turner’s zang doet hier wel denken aan die van Brian Ferry- dat begon als vooruitstrevende art-rockband en eindige als discoact, of de King zelf die Memphis voor Las Vegas verruilde. Dat There’d Better Be A Mirrorball kwaliteit uitstraalt lijdt geen twijfel.

Fans van Elbow en The National en Sinatra dus zullen Arctic Monkeys nieuwe stijl omarmen. Die van de oude Monkeys verlaten nu de dansvloer.

Eve 6 – mr. darkside

Eve 6 is een poppy punkband of vice versa die in Europa zo goed als onbekend is, maar in de V.S. een begrip. Dit ondanks of misschien wel dankzij de povere oogst van slechts vier albums in een kwart eeuw.

Je kunt dus niet zeggen dat Eve 6 hun publiek overvoert, maar misschien is dat wel de reden dat de band nog steeds op een gewillig oor kan rekenen. Dat en het feit dat ze veelzijdiger zijn dan het gros van hun collega’s.

Afgaand op de vier singles die ze dit jaar hebben laten verschijnen wordt het eerste Eve 6 album in tien jaar weer een bonte verzameling puntige en toegankelijk songs gespeeld met de drive van een roedel jonge wolven. De uitschieter is mr darkside met zijn gedubbelde leadzang, frisse beat en klassieke rocksound waarin zowel Chuck Berry als Nirvana in doorklinkt. Rock ‘n’ rol dus van het tijdloze soort. Zo wordt een band waardig oud.

Sorry – Let The Lights On

In een tijd dat er bepaald geen gebrek is aan afwijkende en veelbelovende Britse bands verdient Sorry speciale vermelding. De band is zo veelzijdig dat je er in de war van kan raken, maar de plank missen doen ze zelden.

Sorry combineert sonische experimenten met toegankelijke popsongs. Let The Lights On is de 8e keer dat we Sorry zeggen, inderdaad wij zijn fan van de bonte band uit Londen. Met zijn geroezemoes op de achtergrond en spontane applaus aan het slot lijkt Let The Lights On live opgenomen, maar dat is slechts ten dele waar.

Over elke noot en elk geluidje is nagedacht. Sorry heeft Let the Lights On eerst live opgenomen, daarna de samples toegevoegd en het vervolgens nog een keer opgenomen. De werkwijze beviel zo goed dat ze het hele nieuwe album zo hebben opgenomen. Album gaat ‘Anywhere But Here’ heten en staat op de releaselijst voor 7 oktober.