Author: Flip van der Enden

All Them Witches – Tiger’s Pit

Onze favoriete Texaanse modderrockers zijn alweer toe aan hoofdstuk 8 van Baker’s Dozen, hun spannende feuilleton dat eind dit jaar zijn beslag moet krijgen met de release van deel 13.

Met het relatief korte, Tiger’s Pit – het nummer duurt net geen vijf minuten- laat All Them Witches horen uit de zelfde hoek te komen als ZZ Top, geografisch en muzikaal. De sfeer is bluesy en broeierig. De tekst over onze sterk polariserende maatschappij stemt tot nadenken. Wat Tiger’s Pit IJsbreker-waardig is een door merg en been snijdende slide-gitaarsolo.

Zoals je waarschijnlijk wel weet komt All Them Witches eind oktober in de Paradiso een concert inhalen dat de band eigenlijk vorig jaar al geven zou. Dat was toen al uitverkocht en dat is het nog steeds. Het wordt tijd dat een van onze festivalbobo’s All Them Witches een keer uitnodigt voor een optreden liefst bij volle maan of op zijn minst in het holst van de nacht.

The Wombats – Is This What It Feels Like To Feel Like This?

Het is al weer even geleden dat The Wombats verrassend uit de hoek kwam, maar sleets is de band na bijna 15 jaar trouwe dienst nog steeds niet. Is This What It Feels Like To Feel Like This? is Britpop op zijn best.

Het lijkt wel of Matt Murphy sinds hij min of meer aan de andere kant van de Atlantische oceaan is gaan wonen steeds Engelser is gaan klinken. De tekst is wel geïnspireerd door Matt’s reizen door de VS. Daar reed hij een keer langs een hotel dat half op instorten stond. Hij vroeg zich af wat zich daar nou nog zou afspelen en schreef er dit liedje over.

Het lekker in het gehoor liggende Is This What It Feels Like To Feel Like This? komt van een gelijknamige EP die we in november mogen verwachten. Producer is de Noorse bassist van the Wombats, Tord Øverland Knudsen die thuis in Oslo lekker aan de opnamen heeft zitten eh….knutselen.

strange world’s end – 逆エヴォリューション

 逆エヴォリューション betekent volgens Google Translate ‘omgekeerde evolutie’, ofwel zoals Devo het ooit noemde devolution. Devo koesterde de theorie dat de mensheid evolutionair gezien niet meer voor maar achteruit gaat. Het lijkt erop dat strange world’s end onafhankelijk op dat idee is gekomen, want hun muziek lijkt in niets op die van Devo, en hun uiterlijk al helemaal niet. De Devo mannen droegen een soort uniformen en vreemde hoofddeksels. De drie leden van strange world’s end lopen gewoon in hun dagelijkse kloffie.

Het trio komt uit Tokyo waar ze ondanks drie albums nog zo goed als onbekend zijn. De schamele 963 luisteraars die ze volgens Spotify maandelijks trekken bevinden zich vooral in de V.S. en in Nuremberg.

逆エヴォリューション komt van het recentelijk uitgekomen en naar de band vernoemde derde album van strange world’s end. En dan nu de hamvraag. Waarom staat 逆エヴォリューション op onze playlist? Omdat het een lekker gek plaatje is, gezongen in het Japans en versiert met gierende gitaarsolo’s die ronken als opgevoerde brommers.

Yeah Yeah Yeahs – Burning

Burning, de tweede single van het aanstaande comeback album van Yeah Yeah Yeahs neigt naar bombast, maar wat blijkt niet alle overdaad schaadt!

Karen O. jut haar secondanten flink op tot er halverwege een plagerige passage valt die de opmaat vormt naar een stormachtige gitaarsolo en een steeds woester wordend vioolorkest. Je was gewaarschuwd! De nieuwe langspeler van Yeah Yeah Yeahs hebben ze Cool It Down gedoopt, eind deze maand komt hij uit.

Royel Otis – Motels

Eindelijk een opvolger van Oysters in My Pocket, de ode aan de mannelijke viriliteit van het Australische Royel Otis. Motels is compleet anders. Is Oysters een opgewonden standje van een nummer en zo zomers als een strandbal, Motels daarentegen is herfstig. Het tempo ligt weliswaar vrij hoog, maar de nasmaak is bitter.  

Motels beschrijft een zomerliefde die net zo lang duurt als de vakantie. Of toch niet? Verwacht van Royel Otis geen diep drama, maar als indie- variant op het thema ‘Het is het is weer voorbij die mooie zomer’ is Motels zeer geslaagd.

A.A. Williams – Golden

Eindelijk is er een opvolger van ex IJsbreker Evaporate van de mysterieuze A. A. Williams. Zeggen dat Golden niet tegenvalt is een understatement. De tweede single van miss William‘s As The Moon Rest album is misschien nog wel beter/mooier/indringender dan de eerste.

De toon van Golden is nog duisterder dan die van de voorganger, de sfeer dreigend. Alex begeleidt zichzelf op de piano, later komen er meer instrumenten bij waaronder een span spooky gitaren. Het refrein is woordloos en doet een van de commentatoren op Youtube denken aan dat van De Diepte van S10. En hij heeft gelijk! De vraag is nu is dat toeval of heeft A.A. Williams naar het songfestival gekeken of niet?

Etta Marcus – Crown

Vijf nummers duurde het voordat er een major label bij Etta Marcus op de stoep stond met een aanbieding die zijn niet heeft geweigerd. Vaak gaat een deal met een grote platenmaatschappij ten koste van de authenticiteit van een artiest, er moeten platen worden verkocht, maar in geval van de pas 21 jarige singer-songwriter uit Londen lijkt er eerder sprake van het omgekeerde.

Crown is Etta’s korzeligste nummer tot nu toe. Waar haar in eigen beheer uitgebrachte songs zijn sierlijk en romantisch zijn, is Crown is prettig nerveus en ongekuist. We treffen Miss Marcus op Crown in een wraakzuchtige bui. Haar is onrecht aangedaan en het ligt niet in haar aard om zielig in een hoekje te gaan zitten huilen. Integendeel! ‘I Won’t Stop Tryna Break Your Crown, I Will Catch You Out And Tear You Down’. Veelbelovend.

Alvvays – Easy On Your Own?

Met Pharmacist, hun eerste nieuwe nummer in vijf jaar maakte de Canadese (post)punkband Alvvays het de luisteraars niet echt makkelijk. De song zat zo propvol informatie dat het leek alsof er twee nummers door elkaar liepen.

Nieuwe single Easy On Your Mind? is een stuk makkelijker te behappen. Dat wil niet zeggen dat Molly en band het easy listening pad zijn opgeslagen. Onder haar ontspannen meisjeszang kraakt, piept en borrelt er van alles, maar het deksel blijft dus op de put.

Het resultaat is een punky popsong die klinkt als een kruising tussen (oude) Pixies en The (vroege) Bangles. De bron van Pharmacist en Easy On Your Own? heet Blue Rev.

Black Honey – Charlie Bronson

Black Honey is inmiddels een oude bekende, maar voor de jongere luisteraars behoeft de naam Charles Bronson misschien enige toelichting. Bronson was een beroemd Amerikaanse filmacteur gespecialiseerd in ruwe bolster, blanke pit types, maar ook regelmatig gecast als bad guy in westerns en andersoortige knokfilms. Zijn knoestige kop leverde hem de bijnaam ‘leatherface’ op.

Uiteraard gaat Charles Bronson niet over de filmster, maar wordt ol’ leatherface door Isobel ‘Izzy’ Phillips opgevoerd als personificatie van haar opgekropte agressie. Izzy wil nog wel eens op tilt slaan als ze weer eens geconfronteerd wordt met het keurslijf waar de (Britse) maatschappij haar induwt. Dan krijgt haar ‘inner’ Charles Bronson de bovenhand. Daarover dus gaat de nieuwe single van Black Honey, het eerste nieuwe nummer van de band sinds het vorig jaar verschenen Written & Directed album.

Cleopatrick – OK

Het Canadese alt-rock duo, Cleapatrick dat onlangs nog op de Lowlands stond, laat de meters in het rood springen op nieuwe single, OK. Alles is vervormd, op de zang na.

Blijkbaar wil de zanger dat zijn tekst goed verstaanbaar is. Die tekst, een tirade eigenlijk is gericht aan een niet bij naam genoemde ‘baby’. Aanleiding voor de desperate woordenstroom lijkt een misverstand in de communicatie. Wat duidelijk is dat de ik figuur niet lekker in zijn vel zit, ofwel hij is niet okay. Als dat maar goed afloopt.

De spanning en frustratie van de lyrics hoor je dus terug in de instrumentatie die schuurt als zand in een natte zwembroek. Het lijkt logisch dat OK het voorspel is van een tweede langspeler van – hun debuut kwam vorig jaar uit- maar die is nog niet bevestigd.