Author: Flip van der Enden

Viagra Boys – Troglodyte

De naam Viagra Boys zal ooit als grap bedoeld zijn geweest, maar onderhand is de band serieus goed geworden in wat ze doen. Maar wat ze doen doen ze nog wel met een knipoog. Wie zijn/haar rock liever humorloos heeft is bij de Zweden dus aan het verkeerde adres.

Productief zijn ze ook. Vorig album, Welfare Jazz is koud een jaar oud of er staat al weer een nieuwe op stapel. Troglodyte (Holbewoner) is een stampende (My Sherona-achtige) rocker over mannen die zich vastklampen aan hun gloriejaren en mede daardoor het contact met het heden verliezen. Het gevolg is dat ze op internet meningen spuien en verdedigen die in de tijd van de oermannen al achterhaald waren. Of zo iets. Om het allemaal niet al te zwaarwichtig te doen lijken, proberen de bandleden de zanger van zijn a propos te brengen met een serie waanzinnige geluidjes waaronder een blokfluitsolo.

8 juli komt Cave Boy, het nieuwe Viagra Boys album al uit. Optredens zijn er o.a. op Down The Rabbit Hole en op 10/12 in TivoliVredenburg.

Crack Cloud – Please Yourself

Crack Cloud is niet zozeer een band, maar een collectief of zo je wilt een project. Het ledenbestand is minimaal acht met naast muzikanten ook multimedia artiesten. Feitelijk is Crack Cloud een uit de kluiten gewassen soloding van drummer, vocalist Zach Choy.

Hij verkaste van Calgary naar Vancouver. Daar liep hij in een afkickkliniek de leden tegen het lijf van wat zou uitgroeien tot Crack Cloud. Behalve een muzikale en multimediale heeft het collectief dus ook een therapeutische reden van bestaan. Zie het als een zingende AA. Onderdeel van het afkicken is veel spelen. Zo was Crack Cloud in 2029 al te zien op Best Kept Secret en vorige week nog in Vera, Gruun en Rotown, Rotterdam. En hoe klinken ze? Massief en massaal, maar bovenal dansbaar op een (post)punk manier.

Zo goed als op nieuwe single Please Yourself heeft Crack Cloud niet eerder geklonken. Zonder aan spontaniteit in te boeken, klinkt het collectief een stuk gedisciplineerder, gedirigeerder waarschijnlijk ook dan op de twee tot nu toe verschenen albums. Het blijft een hele hap die je te verstouwen krijgt met saxsolo’s, vrouwenkoren en gitaarsolo’s, maar ze zitten elkaar niet (meer) in de weg. We weten niet hoe dat in Canada werkt, maar hier zou een project als Crack Cloud subsidie krijgen, en verdienen.

Regressive Left – Bad Faith ft. Mandy, Indiana

We hebben het hier al eerder opgemerkt, de neurotische danswave c.q. no wave van de vroege jaren 80 (Devo/T. Heads, ESG) is bezig aan een opmars onder jonge Britse bands.

Een goed en geslaagd voorbeeld is Regressive Left, een politiek geïnteresseerd trio waarvan binnenkort na een drietal singles een eerste EP verschijnt. Eén van die singles, Cream Militia haalde vorig jaar onze playlist, maar niet de graadmeter. Dat zou met het heerlijk hoekige Bad Faith eens wel kunnen gaan gebeuren.

Waarschijnlijk zit de tekst vol diepe gedachten, maar de aandacht wordt erg afgeleid door een funky nummer met knagende synths, hakende gitaren en een zanger die klinkt als het jonge broertje van David Byrne. De Franstalige voice over of beter ‘mot parlé’ is van Mandy, Indiana, een act uit de industriële hoek. De Wrong Side Of History EP volgt op 15 juli.

Sports Team – The Game

‘Een mantra voor een natie van huiseigenaren’, zo omschrijft Alex Rice de nieuwe single van zijn band Sports Team. Het is dat hij het zegt, want de tekst van The Game is voor velerlei uitleg vatbaar. Aan de toorn in zijn toon is echter goed te horen dat The Game geen koddig liefdesliedje is.

Muzikaal blijft Sports Team op deze tweede single van Gulp!, het aanstaande tweede album van de band uit Londen dicht bij zijn leest. D.w.z. snauwend gezongen, gitaar gedreven post punk. Opvallend en leuk is het citaat uit Twist & Shout zoals 60 jaar geleden door the Beatles op de plaat geslingerd. In de clip van The Game is een rol weggelegd voor punklegende John Otway.

bdrmm – Three

Nieuwe bdrmm single, Three heeft de zomerse loomheid van mid jaren zeventig Pink Floyd en met zijn speelduur van ruim zes minuten ook de lengte. Maar waar Gilmour en Waters nog wel eens breed wilden uitpakken met ellenlange solo’s houdt bdrmm het relatief bescheiden. Niks geen solo’s of virtuoze uitspattingen, wel een sterk instrumentaal motief dat als een bij door het nummer zoemt.

Three reflecteert de gemoedstoestand van zanger Ryan Smith tijdens de lockdown. Hij zocht zijn heil in drugs, maar vond nog meer ellende. Gelukkig is hij weer bovenjan. bdrmm gaat deze zomer op tournee als supportact van Mogwai. Data volgen.

Black Midi – Welcome To Hell

Is het punk? Is het jazz? Is het jazzpunk? Het is in ieder geval Black Midi! Ook op nieuwe single Welcome To Hell treken de muzikale mathematici zich weer niks aan van traditionele genreafbakeningen en muzikale conventies. De geleerden kibbelen nog over een juist etiket voor de stijl van Black Midi. Er wordt gesproken over post rock, avant prog en zelfs van brutal prog. Wij houden het voorlopig op Zappaziaanse punk funk.

De band wordt ook steeds beter in wat ze doen, onverschrokkener ook. Welcome To Hell heeft meer start en stops dan de boemel tussen Leiden en Den Haag! Talloze muzikale omwegen, James Bond achtige blazerspartijen en stotterende drumsolo’s ten spijt is Welcome To Hell een van de meer toegankelijke tracks van Black Midi.  Je kunt er zelfs op dansen! Mocht daar behoefte aan zijn. 

Lalalar – Yalniz Ölü Balikar Akintiyi Takip Eder

Yalniz Ölü Balikar Akintiyi Takip Eder van Lalalar is niet nieuw, maar wel goed. Het nummer verscheen in eerste instantie in 2019 als single, maar staat ook op het nieuwe album van Lalalar dat net uit is.

 Lalalar is een hip-rockerig annex psychedelisch trio uit Istanboel dat zeker nu de weg is bereid door Altin Gün een welkome zomergast zou kunnen worden in festivalland en daar buiten. De muziek van Lalalar is wel iets corpulenter dan die van hun Turks-Hollandse collega’s, maar dat is natuurlijk geen enkel bezwaar. En hun vocalist is een man. En waarover zingen zij? Yalniz Ölü Balikar Akintiyi Takip Eder betekent; alleen een dode vis zwemt met de stroom mee. En zo is het.

Gretel Hänlyn – In the Water

Daar is ze weer! Gretel Hänlyn haalde de GM het het neo new waverige Motorbike, een song die net als In The Water deel uitmaakt van haar onlangs verschenen Slugeye minialbum. Gretel’s nieuwe single is een gothic ballad. Totaal anders dus dan Motorbike en alleen daarom al de moeite van het checken waard.

Op Into The Water komt Gretel’s koperkleurige timbre goed uit de verf. Het licht trippy nummer behoeft enige luisterbeurten voordat alle muntjes zijn gevallen. Beter nog is om de 7 songs tellende EP in zijn geheel te ondergaan en je te laten meeslepen door dit bijzondere talent.

My Chemical Romance – The Foundations Of Decay

‘Dit is de reden dat ik nooit gestopt ben met eyeliner en mijn haar zwart verven’, is slechts een van de ruim dertigduizend comments op Youtube onder de clip van The Foundations Of Decay, de nieuwe annex comeback single van My Chemical Romance. Het illustreert hoe belangrijk de band was en nog steeds is voor heel veel mensen.

My Chemical Romance was het vlaggenschip van de Amerikaanse emo golf, en ook al is die allang weggeëbt, sporen ervan zijn nog altijd hoor en zichtbaar. Hier is emo nooit echt aangeslagen, maar in Amerika was het beweging die misschien nog wel groter was dan grunge.

Waarom is nooit helemaal duidelijk geworden, maar in 2013 vonden Gerard Way en de zijnen het na twaalf jaar wel genoeg geweest en ging ieder zijns weeg. Maar het bloed kruipt enz en in 2019 kwam de aankondiging van een reünieconcert en zelfs een wereldtournee. Corana gooide roet in het eten en het bleef bij dat ene optreden in L.A. Van uitstel is gelukkig geen afstel gekomen en deo volente is My Chemical Romance op 2 juni in volle glorie te zien, horen en voelen in de Ahoy.

Als klap op de vuurpijl verscheen er zelfs een compleet nieuw nummer, The Foundations Of Decay is een heksenbrouwsel met gelijke delen punk, doom en metal gegoten in een glitterjasje van stadionformaat. I’m gonna cry my eyes out cause they’re back!  

takeaways – Last One at the Party

Je zou Last One at the Party, de debuutsingle van takeaways kunnen afdoen als een schaamteloze imitatie van oude Arctic Monkeys. Maar aangezien de band van Alex Turner ook alweer wat ouder is en op hun laatste album de lounge kant is opgeschoven is er wel ruimte voor een stel onstuimige rockjochies.

takeaways is nog te pril om veel te hebben meegemaakt. Daarnaast zorgt de bandnaam ook niet voor veel google gemak, maar afgaand de info op Spotify lijken de boys uit Zwitserland te komen. Misschien iets voor ESNS 2023.