Author: Flip van der Enden

Totally Enormous Extinct Dinosaurs – Crosswalk

Tien jaar zit er tussen het debuutalbum van Totally Enormous Extinct Dinosaurs en opvolger Love Is A Danger dat eind juli wordt losgelaten. Niet dat Orlando Higginbottom alias Totally Enormous Extinct Dinosaurs in de tussen tijd niets heeft uitgespookt.

In deze tijd van streaming is album een relatief begrip. T.E.E.D. zoals Hiiginbottom’s project ook wel wordt genoemd heeft genoeg singles en EP’s gemaakt om een dubbel en misschien wel een driedubbelalbum te vullen. Maar de songs op zijn albums vormen een coherente collectie. Er is nagedacht over sound, de volgorde en thematiek. Een belangrijk verschil tussen de albums en andere releases van de Echt Enorme Uitgestorven Dino’s  is ook dat de albums verzamelingen luisterliedjes zijn, terwijl de meest T.E.E.D. singles gemaakt zijn voor de dansvloer.

Dat wil niet zeggen dat bijvoorbeeld Crosswalk geheel beatloos is. Met je voet mee tikken is zelfs onvermijdelijk, maar je krijgt niet de behoefte om op te springen en je armen in de lucht te gooien. Crosswalk is een introvert elektronummer met een verfijnde late 80’s sound, een weemoediger zusje van Blood In The Snow. Beide songs suggereren dat het -we mogen wel zeggen – langverwachte Love Is A Danger wel eens een eindejaarslijstjesalbum zou kunnen blijken.

Krush Puppies – Throw Me On The Fire

De leden van grunge-lite combo Krush Puppies liepen elkaar tegen het lijf in een dierenwinkel in Londen. Dat bijzondere begin wilden ze memoreren in hun bandnaam. Ze hadden zich Pet Shop Girls kunnen noemen, het werd uiteindelijk dus Krush Puppies.

Wij haakten in toen de dames eerder dit jaar met Love Kills The Demons kwamen. Opvolger Throw Me On The Fire mag er ook zijn, is misschien zelfs nog wel beter met zijn wisselende tempo’s en mooie contrast tussen fluisterzang en scheurgitaren.

Throw Me On The Fire staat op de debuut EP van Krush Puppies die uit is gekomen op het label van Sports Team (Holm Front).

Arcade Fire –Unconditional (Lookout Boy)

Nieuwe Arcade Fire single, Unconditional (Lookout Boy) begint veelbelovend. Die belofte wordt helaas niet helemaal waar gemaakt. Naar maatstaven van de band zelf is Unconditional (Lookout Boy) gewoon wat gewoontjes.  Misschien vergissen we ons gruwelijk en blijkt het nummer een groeijuweel en een nieuw hoogtepunt tijdens de live-optredens. Maar het zou niet verbazen als bijvoorbeeld 3FM of Radio 2 er mee weglopen. En dat is een beetje het probleem.

Met zijn doot doot doot, vele violen en blije refrein is de tweede single van Arcade Fire’s WE album misschien wel te radiovriendelijk. De opbeurende sfeer van het nummer past echter wel bij de sterke tekst. Daarmee steekt het echtpaar Butler een hart onder de riem van kids die opgroeien in dit verwarrende tijdsbestek. “Lookout Kid, Trust Your Heart, You Don’t Have To Play The Part They Wrote For You, Just be True” . We hadden gehoopt op een 9 het is een 7. Nog steeds een dikke voldoende. WE is nu uit.

 

Fontaines D.C. – Roman Holiday

Alweer een nieuwe single van Fontaines D.C.? Yep. Overdaad schaadt inderdaad en er zou zelfs sprake zijn van een overdosis FDC als Roman Holiday niet zo totaal anders zou zijn dan zijn voorgangers. Wat zo anders is, is dat frontman Grian Chatten serieus probeert te zingen. Een Pavarotti zal hij nooit worden, maar zijn poging wordt gewaardeerd. Ook de rest van de band zoekt het dit keer in harmonie en melodie en dus niet in de postpunkpraatstijl waarmee ze furore maakten. 

De gezamenlijke inspanning levert een geloofwaardige rockballad op inclusief gitaarsolo. Kortom Fontaines D.C. waakt er voor een one trick pony te worden. Verstandig. En F.D.C. fans; vrees niet. De cross-over naar Radio 2, of erger Sky is nog heel ver weg.

Warpaint – Hips

Single drie van album vijf van het Amerikaanse Warpaint is weer heel anders dan Champion en Stevie. En wat de band hiervoor heeft gedaan. Het is nu wel duidelijk dat Warpaint niet op een makkelijke hit uit is.

We mogen natuurlijk niet uitsluiten dat er op Radiate Like This een breed aansprekend nummer als Billie Holiday komt te staan, of een indiehit als Love is To Die. Maar daar lijkt het dus niet op. Hips wordt in beweging gebracht door een mechanische beat die uit een kastje lijkt te komen. Desondanks wordt je regelmatig op het verkeerde been gezet. Sowieso is aan het hele nummer moeilijk een touw vast te knopen, zeker niet in het begin maar boeien doet het zeker met zijn apart getimede koortjes en buitenaardse synthesizersound. Of een nummer als Hips live te spelen valt, gaan we zien op 24 mei in Paradiso.

English Teacher – Polyawkward

English Teacher is druk bezig te demarreren van het legioen van de praatpunkscene naar de kopgroep. Nieuwe single Polyawkward tevens het titelnummer van een EP waarop ook hun laatste vier singles te vinden zijn, zorgt voor wind in de rug.

Lily Fontaine combineert (absurde) humor met rake observaties en geïnspireerde beeldspraak. Het refrein van Polyawkward luidt ‘I Haven’t got the appetite, I’d rather eat alone, Life is a buffet, And I’m going home’. Ook muzikaal maakt de band uit Leeds stappen. De backing van Polyawkward volgt de verschillende stemmingen en personages van het verhaal. Lily’s gesproken woord gaat soms naadloos over in zingen. Nu English Teacher weer volop kan optreden zal de ontwikkeling nog sneller gaan. Het heeft ook wel iets poëtisch dat één van de grootste concurrenten van Fontaines DC een band is met een frontvrouw die echt Fontaine heet.

Pit Pony – Supermarket

De opvolger van Black Tar stel niet teleur. Misschien is Supermarket zelfs wel beter en in ieder geval anders. Het was het idee van de gitarist van Pit Pony om de tekst van zangeres Jackie Purvey over twee uit elkaar groeiende geliefden in een krautrockjasje te steken.

Supermarket is monotoon en indringend en werkt toe naar een monumentaal slot waarin de stoppen net niet doorslaan. Jackie’s love story heeft duidelijk geen happy end.                                                Opwindend is het wel en overtuigend en ook onrustig. Daarom zal Supermarket wellicht wat meer tijd nodig hebben om aan te slaan dan Tar Pony. Duidelijk is wel dat Pit Pony een lange race gaat lopen.

La Sécurité – Suspens

Het Franse antwoord op de new wave en neue welle was de nouvelle vague. Die is bij ons maar met mondjesmaat doorgedrongen. Jammer, want we hebben wel wat gemist aan bands als Taxi Girl, Indochine en Les Rita Mitsouko. Franse popmuziek heeft vaak iets ongrijpbaars een ‘je ne sais quoi’ om het in hun lingo te zeggen. Zo ook het uit Montreal afkomstige La Sécurité. De band is wel bekend met de neuro-disco en poste punque van de vroege jaren tachtig waarin de gitaar langzaam werd verdrongen door de synthétiseur. Die strijd laait weer op in Suspens, een fijn springerig retro-rockertje met sporen van voornoemde bands, of voor de minder ingewijden The B52’s en Plastic Bertrand.

Sorry – There’s So Many People That Want To Be Loved

Mocht er ooit een boek verschijnen over vreemde bandnamen mag die van Sorry zeker niet ontbreken. De Britse Band heeft namelijk niets om zich voor te schamen. Sorry kwam twee jaar terug met een vrij geweldig debuutalbum en daarna met een prima EP en een stel sterke singles.

Misschien spijt het ze dat hun songs alle kanten opschieten en de band zich derhalve moeilijk tot niet laat rubriceren. Ambient grunge is nog de beste beschrijving die we konden vinden. Vooral omdat je daar niks wijzer van wordt. Nieuwe single There’s So Many People That Want To Be Loved is een van de meer ‘gewone’ songs van de band uit Londen. Ook al ontbreekt een duidelijk refrein, klinkt de instrumentale break alsof die is opgenomen in een draaimolen en horen we in het outro iets wat nog het meest klinkt als een benevelde synthesizer(speler). Frontvrouw Asha Lorenz omschrijft There’s So Many People That Want To Be Loved als een sad-funny love song. Het is Sorry weer gelukt om aangenamen verwarring te veroorzaken.

Σtella & Redinho – Up and Away

Σ is de Griekse letter S. Je spreekt Σtella dus uit als Stella. Die Σ geeft aan dat we te maken hebben met een act uit Griekenland. Die zijn vrij zeldzaam. Je grootouders kennen misschien Vicky Leandros of Demis Roussos. Die laatste kwam uit de bekendste Griekse band uit de pophistorie, Aphrodite’s Child. Uit de zelfde band komt ook uit Vangelis, de succesvolste Griekse muzikant ooit dankzij zijn soundtracks voor o.a. Bladerunner en 1942: The Conquest of Paradise. Maar dat is het wel zo’n beetje wat Griekse muzikale grootheden betreft. Wat alle in het westen bekende Griekse muzikanten betreft eigenlijk.

Maar daar komt binnenkort misschien verandering dankzij Stella met een Σ en haar producerende partner Redinho. De muziek van Σtella & Redinho die in eigen land al flink aan de weg timmeren is op de een of andere manier in de burelen van het befaamde Amerikaanse Sub Pop Records belandt. Dat label waarop Nirvana debuteerde en o.a. Band of Horses en Beach House floreerden brengt binnenkort het nieuwe album uit van Σtella & Redinho. Als wegbereiders zijn er twee singles uit, waarvan we de tweede Up and Away van harte aanraden aan iedereen die een het leuk vind muziek te horen met een exotisch tintje. Σtella zingt dan wel in het Engels, maar haar roots liggen er boven op. Het motief van Up an Away wordt gespeeld op een orgeltje en klinkt authentiek Grieks net als de gitaar(?) solo. Of in onze ongeschoolde oren zelfs een beetje Turks, maar dat kan je in Athene beter niet hardop zeggen.