Author: Flip van der Enden

Wet Leg – Angelica

Een maandje voor de release van hun debuutalbum op 8 april laat Wet Leg nog even een laatste teasertje los. Angelica opent met een gitaar die wel iets wegheeft van een sitar. Dat intro zet de toon voor een stevig rockend nummer met meer dan een vleugje psychedelica.

Angelica is zo anders, minder ongepolijst vooral, dan de vier eerder verschenen songs dat je de neiging hebt even te checken of het inderdaad wel Hester Chambers en Rhian Teasdale zijn waar je naar luistert. Ja dus.

Het rauwe randje van Angelica komt waarschijnlijk omdat het nummer niet in een studio is opgenomen, maar bij Hester thuis in de woonkamer. Het geeft maar weer eens aan dat de enige regels die Wet Leg volgt hun eigen regels zijn. En zo hoort het.

The Snuts – Zuckerpunch

Als een jonger broertje van Jack White, zo klinkt de zanger van The Snuts op nieuwe single Zuckerpunch. Het is echter lang geleden dat Jack zo’n knapperige nummer schreef als deze protestsong over het opslokken van privacy door social media.

Zuckerpunch is sprokkelrock op zijn best met naast de net niet hysterische zang van Jack Cochrane een happy orgeltje (dat citeert uit het in de hip hop vaak gesamplede The Champ van The Mohawks), een op hol geslagen wah wah pedaal en een sample van een verhoor van Mark Zuckerberg door een Amerikaanse senaatscommissie. En dit alles in het eigentijdse tijdsbestek van tweeënhalve minuut!

The Snuts staat al een tijdje op de nominatie om door te stoten tot de groten. Zuckerpunch zou best wel eens het laatste zetje kunnen zijn.

Panthause – Y

Dat is nou jammer. Pikken we net de nieuwe single op van Panthause blijkt het hun laatste te zijn. Tenminste dat lezen we in de Leidschendam-Voorburg editie van Krantje Online.

Waarom de band heeft besloten ‘hun avontuur samen te beëindigen’ meldt het verhaal niet. Wij hebben wel een idee. In Panthause herkennen we muzikanten die ook in andere bands spelen, waaronder POM. En met die band gaat het de laatste tijd zo goed dat hun leden waarschijnlijk even niks anders aan hun hoofd willen hebben. Vette pech voor Joan De Bruyn Kops, de voortrekker van Panthause. En helaas voor ons ook, want Y is niets minder dan veelbelovend. Om Krantje Online nog een keer te citeren, Y klinkt als ‘een misgelopen relatie tussen Nirvana en Spice Girls’. En zo is het.

Loupe – Too Soon

Single voor single wint Loupe aan zeggingskracht. We hebben nu vijf nummers, die hoewel flink verschillend in mood en tempo toch duidelijk het signatuur van Loupe dragen; een in lichte galm gedrenkte gitaarsound, een elegante ritmesectie en een zangeres die kan verleiden en maar ook schrik aanjagen.

Too Soon is de eerste single van Loupe na hun overwinningsoptreden op ESNS begin dit jaar. Het voetlicht lijkt de jonge vrouwen zelfvertrouwen te hebben gegeven, want zo trefzeker als op deze toch best wel ingewikkelde track klonken ze nog niet eerder. Hopelijk kan Loupe, dat vlak voor de corona-pauze op gang kwam deze zomer lekker veel spelen, en dan in de herfst aan hun debuutalbum gaan werken. Dan wordt 2023 het jaar van de wolf.

Dune Rats – What A Memorable Night

Dune Rats geeft een draai aan een grap die al decennia meedraait. Het origineel is ‘als je je de jaren zestig kunt herinneren dan heb je ze niet meegemaakt’. De Australische funrockers maken er gisteravond van. Ze zijn zich toen zo te buiten gegaan aan de drank en de drugs en de rock & roll dat ze zich er niks meer van kunnen herinneren. Jammer van de seks.

What A Memorable Night, I Can’t Remember, Shiiiiiit! luidt het refrein. Het Lijflied van Festival Zomer 2022 is geboren.

Dehd – Bad Love

Dehd is een powertrio uit Chicago met tweeënhalf album op de rails en een derde in productie. Als alles gaat volgens plan moet dat nog titelloze nieuwe album voor de definitieve doorbraak gaan zorgen. Dat denken de fans, hoopt de band en verwacht hun nieuwe label, Fat Possum; verspreiders van de top pop, rock en aanverwanten sinds 1992, en nogal succesvol met bands als The Districts, Wavves en Unknown Mortal Orchestra.

Wat er commercieel ook gaat gebeuren, muzikaal is Dehd een aanwinst. Het trio onder bezielde leiding van Emily Kempf -ja het is een zij die je hoort- maakt spannende variaties op het thema Amerikaanse indie-rock. Met zijn Phil Spector intro, felle gitaren en snotty klinkende American Girl op zang klinkt Bad Love als Tom Petty toen die nog geschaard werd onder het kopje new wave.

White Lies – Blue Drift

Het enige verassende aan White Lies na zeven albums is hoe verassend goed en solide de band nog steeds is. Neem nieuwe single Blue Drift, alweer de vierde single van hun nieuwe, As I Try Not To Fall Apart album. We hebben het allemaal eerder gehoord, maar niet op deze manier. White Lies doet wat het al vijftien jaar doet en nog geen eens zelf heeft bedacht. Maar ze doen het nu beter dan ooit, meer flair, meer urgentie en zelfvertrouwen. Meer lol ook misschien wel.

Blue Drift grijpt je direct bij de lurven met een sterk synth-intro en laat je pas bijna vijf minuten later los. In de tussentijd heb je met je vuisten gezwaaid, een paar danspasjes gewaagd en uit volle borst meegezongen.

Youth Sector – Always Always Always

Youth Sector is een strakke gitaarband uit het Britse Brighton. Hun songs zijn compact en kordaat en worden gebracht zonder onnodige versierselen. Verre voorgangers lijken The Buzzcocks, een band die ook een sterk ontwikkeld popgevoel koppelde aan een punky attitude. En Talking Heads met wie ze een zekere nervositeit delen.

Naast een ruime voorraad knisperend songs als Alway Always Always beschikt Youth Sector in de persoon van Nick Thomas een fijn zingende frontman, die indien nodig ook flink kan uithalen.

Porridge Radio – Back To The Radio

Na een zo goed als onopgemerkt debuutalbum in 2016 wist Porridge Radio vorig jaar te imponeren met een sterke plaat vol uitgebalanceerde songs met een hoofdrol voor de emotioneel geladen stem frontpersoon, Dana Margolin.

Dana heeft een stem, of een manier van zingen die niet iedereen zal aanspreken. Vaak klinkt ze alsof het huilen haar nader staat dan het lachen. Incidentele boosheid en gevoelens van frustratie lijken haar ook niet vreemd. Geen feestband dus dat Porridge Radio, maar wel een band met een verhaal. Het gestaag opbouwende Back To The Radio gaat over angst en eenzaamheid en de behoefte daaraan te willen ontsnappen. De ambitie is om het nieuwe album episch te laten klinken, ‘like Coldplay’, zegt Dana. Dat eerste is gelukt, dat tweede (gelukkig) niet.

BODEGA – Standbeeldje op de Console

Bodega had het leuke idee om hun nieuwe single in negen talen uit te brengen, waaronder het Nederlands. Vermoedelijk hebben ze geen tolken in de hand genomen, maar Google Translate zijn ding laten doen. Console is in de meeste talen gewoon console gebleven, zo’n ding waarmee je gamet. Alleen in het Duits is het Stehtisch geworden, zeg maar bijtafeltje, de oorspronkelijk betekenis van console.

Bodega is een vrij succesvolle post-punkband uit NYC, maar in geval van Standbeeldje Op De Console volgen ze het gepatenteerde punkpatroon zoals ooit uitgestippeld door The Sex Pistols et al. De meeste songs op de tot nu twee verschenen albums van Bodega worden gezongen door Ben Hozie, Standbeeldje mocht Nikki Belfligio zingen. Voor de goede orde. De andere versies van Statuette On The Console zijn naast Engels, Duits en NL in het Frans, Grieks, Italiaans, Spaans, Oekraïens en Portugees.