Author: Flip van der Enden

She Drew The Gun – Behave Myself

Met ingehouden woede zegt/zingt Louisa Rogan alias She Drew The Gun dat ze het niet langer pikt. Dat het is een lange lijst met politieke en persoonlijk problemen. Eindelijk zijn de schellen van haar ogen gevallen, ‘Now I See The Bars Of My Cage’, zingt/zegt ze.

Louisa houdt haar verhaal met ingehouden woede, wetende dat wie schreeuwt vaak niet wordt gehoord. Dat geldt ook voor de muziek. She Drew The Gun maakt heldere popmuziek, hitgevoelig zelfs, maar wel met een bite. (I Will Not) Behave Myself heeft onheilspellende synthesizers en een venijnige gitaarsolo, maar ook een radiovriendelijk refrein een een vlotte (90’s) beat: een protestsongs in schaapskleren.

Behave Myself is de titeltrack van album 3 van She Drew The Gun uit Liverpool die veel meer aandacht verdient dan ze tot nu toe krijgt.

Mitski – The Only Heartbreaker

Op haar nieuwe single komt de Japans-Amerikaanse zangeres Mitsuki Laycock, roep en artiestennaam Mitski tot de conclusie dat het aan haar ligt. Al die break-ups en shake-ups zijn haar schuld. Zij is The Only Heartbreaker. Of ze daarmee zit kan je je afvragen. The Only Heartbreaker straalt een duivelsgenoegen uit dat wordt bevestigd door de clip waarin alles wat miss Mitski aanraakt in de fik schiet.

Het instrumentale coda van het van het door 80’s synthesizers voortgestuwde nummer is er zo een waarbij in andere tijden massaal de aanstekers de lucht in zouden gaan.

Het licht ontvlambare, The Only Heartbreaker vormt samen met mystiek melancholieke Working For The Knife de voorhoede van Mitki‘s nieuwe album dat begin volgend jaar het daglicht zal zien. Gebrek aan aandacht heeft Mitski nooit gehad, maar met haar zesde album zal ze zich definitief gaan nestelen als een van de grote indie-diva’s van de 21ste eeuw.

Optreden: 4 mei Paradiso.

Animal Collective – Prester John

Animal Collective is het experiment nooit uit de weg laten gegaan, ook al ging dat ten kosten van zaken als melodie, structuur en toegankelijkheid. Het begrip hitpotentie is voor de Amerikanen net zo vreemd als sneeuwstorm voor de inwoners van Amazonia. Desondanks heeft de band zich een aanzienlijke schare fans om zich heen verzameld. Hun nummer My Girls is zelfs een bona fide indie-classic.

Het voordeel van de experimentele insteek van Animal Collective is dat het nooit saai is wat de mannen brouwen, en bij vlagen ook heel goed en bijzonder. Nieuwe single Prester John valt in die laatste categorie. Met zijn lengte van 6 minuut 34 heeft Prester John bepaald geen poplengte, maar verder valt het nummer goed te behappen. De zang is sfeervol en meerstemmig, we horen veel ingehouden percussie en de song telt een mooie instrumentale breek. De herhaling van de songtitel aan het eind zou je zelfs als een refrein kunnen bestempelen. Veel conventioneler dan dit hebben we het collectief zelden eerder gehoord. Veel beter ook niet. Dat belooft dus wat voor het nieuwe album, Time Skiffs dat voor 4 februari staat.

Hana Vu – Gutter

Of Hana Vu heeft haar draai nog niet gevonden of ze weigert zit vast te pinnen op één stijl. De zangeres uit L.A. liet afgelopen week haar debuutalbum verschijnen, een verzameling genre-bending  songs die één ding gemeen hebben, ze zijn somber. Okay twee dingen, over Hana’s zang zit een dikke laag galm.

Die verscheidenheid van stijlen typeerde ook de diverse EP’s en singles die Hana eerder heeft uitbracht. Goed nog een derde ding dan. Haar muzikaliteit. Alle songs hebben sterke melodieën, fantasievolle arrangementen en worden met smaak en stijl door de schrijfster gezongen. Dat haar nieuwe liedjes beter klinken dan de oudere heeft te maken met opnamebudget, maar ook met ervaring. Hana was 14 toen ze als supportact de baan op ging met bands als Wet en Soccer Mommy.

Een muzikale kameleon als miss Vu heeft geen songs die representatief zijn, maar wel nummers die wel of niet in ons kraampje van pas komen. Gutter is daar een duidelijk voorbeeld van. Met zijn dromerige tempo, grungy gitaartapijten en fuzzy zang is Gutter wat onze oosterburen ‘gefundenes fressen’ noemen, vrij vertaald spekkie voor ons bekkie. En zo staan er nog wel een paar pareltjes voor Pinguïns op haar Public Storage album.

Yard Act – Land of the Blind

Het is weer tijd voor een nieuwe verhaaltje van Yard Act. Het is alweer een paar maanden geleden dat James Smith zijn licht liet schijnen op het wat excentriekere deel van de Britse samenleving.

Land Of The Blind gaat over ‘the art of illusion’ zegt Smith, de kunst van het oplichten kan je ook zeggen, van balletje balletje spelers tot en met bedenkers van zogenaamde Ponzi schema’s. In het Engels heet iemand die anderen probeert op te lichten met mooie praatjes een ‘con man’. Het zijn meestal mannen die onnozele types een arm uitdraaien. De con komt van confidence, vertrouwen.

Smith is niet zonder bewondering voor een goede oplichter, vandaar dat hij het heeft over The Art Of. Instrumentaal wordt Yard Act steeds wat minder post-punkerig, wat melodieuzer zeg maar. Land Of The Blind heeft zelfs een pa-pa-pa refreintje. Verder toont Yard Act met hun nieuwe single zich weer een waardig opvolger van Ian Dury al komt de band niet uit Londen maar uit Leeds.

Debuutalbum ‘The Overload’ komt uit op 7 januari. Op 22 februari staat Yard Act in de Paradiso.

Franz Ferdinand – Billy Goodbye

Ondanks de ongeplande zeeën van tijd heeft is Franz Ferdinand niet in staat gebleken om voldoende nummers te schrijven voor een nieuw album. Twee liedjes maar zijn er gevloeid uit de pen Alex Kapranos. Die zijn toegevoegd aan een nieuw te verschijnen Greatest Hits c.q. Best Of album.

20 nummers komen er op te staan op Hits To The Head, 18 classics en 2 die hun waarde nog moeten bewijzen. Wat Billy Goodbye betreft zit dat wel snor. Het is geen opzienbarende single, maar wel een erg lekker nummer in de beproefde glamrock stijl van oude Slade en vroege Bowie.

De band hoopt duidelijk op een hit, anders zou de album titel de plank misslaan ook. Om die reden hebben ze Stuart Price aangetrokken als co-producer. Price uitgebreide staat van dienst telt namen als New Order en Everything Everything, maar ook Madonna en Dua Lippa. Hits To The Head verschijnt op 11 maart.

De Staat – What Goes, Let Go

Maar liefst drie nieuwe nummers heeft De Staat uitgebracht; drie smaken, drie emoties die worden gesymboliseerd door de kleuren rood, geel en blauw.

Rood (Look At Me) is boze Staat. Geel (Numbers Up) is Staat standje happy en blauw (What Goes, Let Go) is droevige De Staat. Rood en geel zijn aspecten van De Staat die we al kennen, met blauw (bleu) begeeft de band zich op nieuw terrein. En met succes. What Goes, Let Go is een exquisiet geproduceerde ballad met Torre in de rol van gekneusde minnaar. Treurige Torre blijkt heel mooi en oprecht emotioneel te kunnen zingen. Heel anders dus dan de strenge toon die hij doorgaans aanslaat.  Je wenst niemand ongeluk toe maar we zouden hem graag vaker zo horen.

Binnen het repertoire van De Staat klinkt What Goes, Let Go dus als een buitenbeentje. Torre schreef het nummer dan ook niet met zijn gebruikelijke partners in de band, maar met Matthias Janmaat en Tjeerd Bomhof, respectievelijk ex Bombay en ex Voicst.

Of het nieuwe drieluik een vervolg krijgt en welke vorm dat dan zou aannemen weet ook de band nog niet, maar er zijn nog genoeg kleuren over. 

Popwarmer: Foals – Wake Me Up

Het lijkt een eeuw geleden dat Foals met nieuwe muziek kwam, maar dat valt dus heel erg mee. In 2019 bracht de band nog twee albums uit, Everything Not Saved Will Be Lost pts 1 en 2 en vorig jaar nog een geremixte Best Of.

Maar dat maakt de nieuwe single niet minder welkom. Wake Me Up is eerder solide dan spectaculair. Er zit een licht discosausje over het nummer, met name in de funky gitaar, maar verder is het Foals zoals we ze kennen, energiek en enerverend. Wake Me Up is niet alleen, het is de eerste proeve van een nieuw album dat de band heeft geschreven tijdens hun gedwongen thuisverblijf.

Sinds het aimabele vertrek van toetsenist Edwin Congreave zijn er nog maar drie Foals. De onderlinge sfeer is opperbest volgens aanvoerder (en Cat Stevens lookalike) Yannis Philippakis. Dat vertaalt zich in de nieuwe songs, die grotendeels gaan over het (terug)verlangen gaan naar zorgeloze tijden. Vandaar ook die dansbare beat in Wake Me Up. Foals zit nog volop in het productieproces van het nieuwe album. Over het wat en wanneer is dan ook nog niets bekend.

Spoon – The Hardest Cut

 Spoon is op de blues toer op nieuwe single The Hardest Cut, of beter op de boogie toer. De eerste single van het tiende album van de Texanen doet sterk denken aan staatsgenoten ZZ Top, voordat die de disco ontdekten.   

Britt Daniel omschrijft het nieuwe album van zijn band als ‘classic rock geschreven door een gast die nooit heeft begrepen waar Eric Clapton voor stond’. Nog los van het feit dat je Clapton gezien zijn recente standpunten en oude uitlatingen beter even buiten beschouwing kunt laten, is het niet helemaal duidelijk wat Daniel bedoelt.

Er is namelijk niks mis met The Hardest Cut, de riff, het ritme en ook de gitaarsolo zijn geheel in de classic rockstijl. Er zit een zekere atonaliteit in het nummer  – het is tenslotte Spoon– maar dat is verder geen probleem. Misschien is The Hardest Cut een parodie -de tekst duidt daar overigens niet op- maar dan zo goed gegaan dat niemand het doorheeft.

Het nieuwe Spoon album, de eerste zonder bassist Rob Pope die na 13 jaar trouwe dienst iets anders gaat doen heet ‘Lucifer On The Sofa’ en komt 11 februari uit.

Porcupine Tree – Harridan

Op hun eerste levensteken in twaalf jaar kiest Porcupine Tree voor de heavy kant van de prog-rck, zij het met een jazzy afdronk. Drummer Gavin Harrison zoekt en vindt een middenweg tussen John Bonham en Billy Cobham, toetsenist Richard Barbeiri toont zich een geslaagde leerling van Keith Emmerson en bandbaas Steven Wilson toont zijn ware aard. Onder eigen naam flirtte hij het met pop. Hier klinkt hij als door de duvel bezetten.

Een funky basloopje blijkt de opmaat naar een net geen acht minuten durend epos dat strak staat van de spanning. Na de zoveelste eruptie volgt een Queen waardig stukje samenzang en keert de rust weder.

Samen met deze comebacktrack komt het nieuws dat er een compleet nieuw album aan zit te komen. PC plaat # 11 heet Closure/Continuation en verschijnt op 24 juni 2022, ruim op tijd dus voor het optreden in de Ziggo op 7 november.