Author: Flip van der Enden

Popwarmer: U.S. Girls – Like James Said

De nieuwe single van U.S. Girl is meer pop dan indie, maar gedurende de laatste minuut horen we een gitarist zo lekker uit zijn dak gaan dat de twijfel omslaat in het voordeel van de artiest.

En de rest van de song is ook niet misselijk. U.S. Girls is de artiestennaam van de Canadees-Amerikaanse ex-punk Meghan Remy. Miss Remy is een muzikale duizendpoot en omnivoor die met smaak en inzicht, maar zonder gêne grasduint in de pophistorie en steelt, leent en imiteert wat in haar kraam te pas komt. Dat levert prachtige muziek op: aanstekelijk, gedreven en vaak ook prettig gestoord. Of gewoon maf zoals de negen minuten durende voorganger van Like James Said. En wat zei James? Dat je moet dansen als je je niet zo senang voelt. De video geeft het goede voorbeeld.

Petey USA – Two Different People Drift Apart

Er hangt alleen tijdje een synthipop revival in de lucht. Opvallend is dat die uit de V.S. lijkt te komen en niet uit de U.K. waar het genre begin jaren 80 zijn eerste bloeiperiode beleefde.

Maar misschien is de nieuwe single van Petey USA ook geen goede indicator. Petey stoeit doorgaans met gitaren en Two Different People Drift Apart is daarom voor hem een atypisch nummer. De opvolger van Graadmeter hit The Milkman is dus een met elektronica ingekleurde rocksong. Niet alleen die vintage synth-sound geeft de track een 80’s smaakje ook Petey’s wat weemoedige zang in de coupletten doet denken aan bands als OMD en Ultravox. Daar staan refreinen tegenover die puur ‘Murican rawk’ zijn. Dat levert een werkzaam contract op en alweer een prima single van TikTok fenomeen Peter C Martin. 

Turnstile – LOOK OUT FOR ME

Net nu we ons erbij neer hebben gelegd dat Turnstile het iets rustiger aandoet komen ze met een nieuwe single waar de vonken weer van afslaan. Hoewel?

In de eerste drie minuten van LOOK OUT FOR ME herkennen we de relschoppers van vroeger. Maar na die vliegende start krijgen we een best wel lang stuk dat we als dromerig (dreampunk?) zouden willen omschrijven. Wie hoopt op een reprise van de rock-eruptie van het begin heeft pech. Het outro heeft nog het meest weg van een drums ‘n’ bass track. Ruim zes en halve minuut duurt LOOK OUT FOR ME dat we nog wel wat keer vaker moeten horen om te kunnen bepalen wat voor vleesch er nou precies in de kuip zit. Intrigerend is het wel. Nieuw album NEVER ENOUGH komt over iets maar dan een week.

Teethe – Magic Of The Sale

Het Texaanse Teethe laat zich lastig rubriceren. Bijna al hun nummers hebben een andere stijl.

Dat zou verwarrend om niet te zeggen schizofreen zijn als de songs geen herkenbare elementen zouden delen: meerstemmige zang van de dame en drie heren, een scherp, orkestraal gitaargeluid en vaak een opvallend traag tempo. The Magic Of The Sale heeft een wat Trump-achtige titel, maar als alumni van de Noord-Texaanse universiteit mogen we er vanuit gaan dat de Teethe leden ruimer denken dan het gros van hun staatsgenoten. Ook de complexiteit van de muziek wijst op bovengemiddelde hersenactiviteit. Het rijk geschakeerde The Magic Of The Sale, het titelnummer van het tweede album van Teethe zal je niet snel in een hitparade tegenkomen, behalve dan in die van ons.

Wolf Alice – Bloom Baby Bloom

Hun grootste hit, Don’t Delete The Kisses scoorde Wolf Alice al in 2027, maar de definitieve doorbraak kwam vier jaar geleden met het vrijwel perfecte Blue Weekend album.   

De band van Ellen Rowsell is niet in hun hitsound zijn blijven hangen, maar heeft het avontuur opgezocht. Dat hoor je meteen al aan het intro. Bloom Baby Bloom begint met een (funky) piano ipv de gebruikelijke gitaar. Wat volgt is een song die misschien nog wel het meest aan de barokke pop van Kate Bush doet denken. Maar dan geïnjecteerd met naar hard rock neigende breaks en door Ellen gezongen op haar vamp en vampier-igst. De band heeft tijdens het maken van het cinematografische nummer duidelijk veel plezier gehad en niet gedacht aan bijzaken als hitpotentie en radiovriendelijkheid. The Clearing, zo gaat het nieuwe Wolf Alice album heten. De releasedatum is 29 augustus. Chapeau en welkom terug!

The Grogans – Social Cue

The Grogans is een al wat oudere band die twee jaar geleden even op onze radar is verschenen met het nummer Nowhere To Be om vervolgens weer achter de horizon te verdwijnen.

De band uit Australië rockt op zijn retro’s. Op Social Clue spelen ze een riff die makkelijk van Keef had kunnen zijn. Maar het dus niet is en daar zal de Stones gitarist vast van balen, want het is een hele fijne. De zanger is geen Mick Jagger en doet ook geen poging om zo te klinken. Social Cue gaat over het gevoel niet genoeg gerespecteerd te worden. Bijvoorbeeld omdat je na vier albums nog steeds niet bent doorgebroken. Wie weet gaat dat met album vijf, Stagger dat de 23ste uitkomt wel gebeuren. Of niet natuurlijk.

Street Lamp – Sailboat

Street Lamp is een powertrio + zangeres, een beauty & 3 beasts uit St Antonio, Texas.

De band rockt er lustig op los op nieuwe single Sailboat. Er wordt strak gespeeld en vlot gezongen, maar wanneer de solisten het roer overnemen krijgt Sail Boat pas echt wind in de zeilen*. Dat geldt ook voor de rest van de songs op de nieuwe EP, Guillotine. Niet echt iets nieuws onder de zon dus, maar wel lekker om weer eens een gewone rockband (en dus geen postpunkband) aan het werk te horen.

  • excuses voor de maritieme metaforen.

Carne – J.U.M.

Carne is een nieuwe chille (sorry) Britse rockband die zich als doel heeft gesteld de huidige rockscene een schop onder de kont te geven en weer net zo spannend, vooruitstrevend en intenst te maken als die van de jaren negentig.

Toen heerste de grunge, schalde de nu-metal en werd er huisgehouden door de riot grrls. Gouden tijden die de bandleden van Carne zelf niet hebben meegemaakt. Carmen, Milo, Emia en Joe debuteren met J.U.M. , een  spannende, vooruitstrevende en intens klinkende single die eh..niet erg 90’s klinkt. Tenminste niet op zo’n manier dat je denkt van dat hebben ze van Smashing Pumkins, dat van Helmet en dat van PJ Harvey. Desondanks of misschien juist wel daarom is J.U.M. een eerste klap die de aandacht meer dan waard is.

Jerskin Fendrix – Sk1  

Jerskin Fendrix (echte naam Joscelin Dent-Pooley (1995)) is een componist met hoofdletter C. Hij speelt piano en viool en is afgestudeerd in Cambridge in klassieke muziek.

Fendrix componeerde voor toneel en film en werkte o.a. samen met Black Midi. In 2020 bracht hij zijn eerste album uit, een experimenteel popalbum met de titel Winterreise, naar een liederencyclus van Franz Schubert. Zijn score voor de film ‘Poor Things’ leverde hem meerdere prestigieuze nominaties op o.a. voor een Oscar, Gold Globe en BAFTA. De Ivor Novello Award voor beste compositie sleepte hij wel in de wacht.

Dit alles roept de vraag op wat doet die man hier? Luister naar Sk1 en je vraag wordt beantwoord. Zijn nieuwe single en waarschijnlijke voorloper van een nieuw album is een Iggy Pop/Lou Reed achtige postpunkpraatsong waarin verstilde gesproken passages ruw worden onderbroken door woeste uitbarstingen op gitaar en elektronica. Prachtig en helemaal in ons straatje. Een Sk1 is een scooter, die verder niet in de schijnbaar autobiografische tekst voorkomt, maar mogelijk symbool staat voor vertrek en verandering. Het is niet ondenkbaar dat Sk1 de eerste en laatste keer is dat je Jerskin Fendrix in onze biotoop gaat tegenkomen, maar dit fraaie nummer wilden we je niet onthouden. En als je geest ruimte biedt voor experimentele muziek die raakvlakken vertoont met jazz, punk en klassiek en Jerskin je man!

Greet Death – Motherfucker

Country Girl, de vorige single van van Greet Death haalde de top 10. Opvolger Motherfucker zou de hele lijst wel eens kunnen gaan missen.

Niet vanwege de radio-onvriendelijke titel, maar omdat een niet onaanzienlijk deel van onze luisterschare zich waarschijnlijk zal afvragen waar ze naar luisteren. Het begint al met de galm op de stem. Die klinkt alsof hij is opgenomen in een kerk. Dat mogen we ook niet helemaal uitsluiten want Greet Death komt uit een streek in Michigan waar het geloof een dominante rol speelt. Van een traditionele kop-staartsong is ook niet echt sprake. Die kop is er wel maar de staart is nogal (k)wispelturig. 

Schrijver-componist van Motherfucker Logan Gaval ligt de tekst toe; ‘ooit wel een gaan liften met ergens in je achterhoofd de hoop te worden meegenomen door een moordenaar?’. Toch is Motherfucker in al zijn broeierige zwaarmoedigheid een fraai nummer, serieuzer dan we doorgaans draaien. Maar zo kennen we Greet Death. De band die het toch al niet makkelijk had, heeft nu -met meerdere leden die zich anders identificeren dan Trump kan bevatten- helemaal geen reden de toekomst met vertrouwen tegemoet te treden. Toch. Diep verscholen onder de sombere lading klopt een warm hart.