Author: Flip van der Enden

Liars – Big Appetite

Liars is een Amerikaans-Australisch noise trio onder bezielde leiding van Angus Andrew. De band is dit jaar 21 geworden en viert dat met de release van hun 10e album, The Apple Drop. Je zou denken dat ze in het Engels ook het spreekwoord kennen van de appel en die boom, maar dat is niet het geval. De appel uit de album titel is waarschijnlijk de boomvrucht die Eva tegen alle adviezen in plukte en opat.

Liars is namelijk wel van de Grote Onderwerpen. Daarbij maakt de band passende muziek die elementen bevat uit de punk, prog-rock, dance en electronica. Eigenlijk alles wat er op een gegeven moment in hun kraampje van pas komt.

Nieuwe single Big Appetite is des doom’s, sombere bassen, donkere drums en slepende zang. De spanning is te snijden. Het nummer gaat over angsten en fobieën in het algemeen en de angst van Angus voor drilboren in het bijzonder. Tere zieltjes dienen de Big Appetite single te vermijden en al helemaal de bijbehorende videoclip.

Wet Leg – Chaise Longue

Je kunt er niet vroeg genoeg bij zijn. Chaise Longue, de debuutsingle van Wet Leg is nog nat, zo nieuw is hij. Wat het damesdubbel van (uit?) het Isle Of Wight er toe heeft bewogen hun beestje Wet Leg te noemen is onduidelijk. Een ‘wet leg’ is iets technisch, heeft te maken met afvoer en expansievaten.

Wat wel helemaal helder is is dat Rhian Teasedale en Hester Chambers een eerste klap uitdelen die nog lang zal na beven. Er zijn maar weinig bands die zo vol zelfvertrouwen en met zo’n duidelijk uitgekristalliseerde stijl ten tonele treden. In Engeland hebben ze het al over de ‘the best new band on the planet’. Maar daar overdrijven ze graag en zijn ze ook niet gespeend van enig chauvinisme. Toch, een beter debuut dan Chaise Longue hebben ook wij dit jaar nog niet gehoord.

Wet Leg hoort tot het leger ‘girls with guitars’ dat langzaam maar zeker de indie wereld aan het veroveren is. Chaise Longue heeft wel iets post-punkerigs, maar is vrolijker en gekker vooral dan die term doet vermoeden.

Een chaise longue is overigens wat wij een divan noemen, zo’n ligbank waarop psychoanalisten vragen hun patiënten plaats te nemen. Als de opvolger van Chaise Longue net zo goed wordt dan zouden de Britten wel eens gelijk kunnen hebben en is Wet Leg inderdaad de beste nieuwe band op de planeet.

The Haunted Youth – Coming Home

Het is een bekend dilemma voor beginnende artiesten, debuteer ik met mijn beste nummer of bewaar ik die voor mijn tweede of derde single? Joachim Liebens a.k.a. The Haunted Youth lijkt geen last te hebben van dit probleem.

Hij kwam uitstekend voor de dag met Teen Rebel, een nummer dat hij opvolgt met het misschien nog wel sterkere Coming Home. Je hoort dat de een het werk is van dezelfde maker als de ander. Toch zitten er voldoende verschillen tussen beide songs om van progressie en veelzijdigheid te kunnen spreken.

Zou best kunnen dat Joachim de twee singles heeft opgenomen vlak na elkaar of tijdens de zelfde sessies, maar Coming Home lijkt net even wat meer flair, wat meer zelfvertrouwen uit te stralen. De nieuwe single van The Haunted Youth lijkt opgenomen in een  kathedraal, zo ruimtelijk klinkt deze met gitaren overgoten dream-rocktrack, die zowel aan de oude Cure als aan een eigentijdse War On Drugs doet denken.

DARKSIDE – Lawmaker

DARKSIDE heeft de hand over hun hart gehaald en een derde single vrijgegeven van hun langverwachte -de klok staat nu op 8 jaar- tweede album, Spirals.

Lawmaker is duistere luistertrack, industrieel van toonzetting en vol unheimische geluiden. De sfeer van Lawmaker suggereert dat het einde der tijden niet lang meer op zich zal laten wachten.  Als weinig anderen weten Dave Harrington en Nicolaas hoe je een productie spannend kunt maken en houden. Beter luister je Lawmaker niet alleen en al helemaal niet in het donker.

Er is meer goed nieuws. Er is nu eindelijk een definitieve releasedatum voor Spirals  bekend, het album verschijnt op 23 juli.

Juan Wauters – Real (Feat. Mac DeMarco)

Juan Wauters is een man van 12 songs en 13 stijlen. Hij zingt afwisselend in het Engels en in zijn moerstaal, het Spaans.

De Amerikaan met de Vlaamse naam en Latijns-Amerikaanse afkomst – hij is geboren in Uruguay- heeft onlangs zijn vijfde album uitgebracht. ‘Real Life Situations’ telt maar liefst 21 tracks, een flink deel daarvan betreft samenwerkingen met bevriende en verwante artiesten.

De in indie-kringen bekendste collaborateur is Mac DeMarco. Met hem maakte Juan het ook op single verschenen Real, een nummer dat klinkt als een kruising tussen een potpourri en een hoorspel. We horen country, een discobas, salsa ritmes, een autotune stem en Afrikaanserig gitaarwerk. Stel je een Mano Chao voor die paddo’s heeft gesnoept.

De term Rivella Rock is een beetje in onbruik geraakt, maar helemaal van toepassing op Juan’s en Marco’s Real. Beetje vreemd dus, maar dus wel lekker.

Mazey Haze – Sad Lonely Groove

Sad Lonely Groove, de debuutsingle van Mazey Haze is een ogen dicht dansnummer, zo’n liedje dat je niet alleen de tijd, maar ook je omgeving doet vergeten. Een mentale vakantie van net geen vier minuten. Zelftest of vaccinatiepaspoort niet nodig.

Je kunt Mazey Haze filen onder dreampop, al wordt er op het bitterzoete Sad Lonely Groove ook geflirt met disco en psychedelica. Mazey Haze is de artiestennaam van Nadine Apeldoorn. Waarom ze niet gewoon haar voornaam heeft gehouden (Nadine is de titel van een klassiek Chuck Berry liedje en dus een prima alias) zal te maken hebben met het feit dat ze niet alleen is.

Al is Nadine boegbeeld en blikvanger, de muziek is groepswerk. Zonder schrijfpartner en producer Sam Verbeek geen Mazey Haze. Sam zit/zat in 45 Acid Babies en heeft als Fungo Bat een paar jaar terug ook een prima EP gemaakt. Zijn ervaring verklaart het opvallend hoge instap niveau van Mazey Haze, een act waar we nog heel veel plezier aan gaan beleven.

FUR – If Only

FUR is een band om in de gaten te houden. Dat doen we dan ook al een tijdje. If Only is niet het eerste nummer dat we van de Britten draaien en zal ook niet het laatste zijn.

FUR ambieert om solide songs te schrijven die zich kunnen meten met de kwaliteit van de klassieke popsongs uit de jaren zestig en ouder. Met If Only komt de band een eind in de goede richting. Dat het nummer aan Oasis doet denken komt vooral omdat de gebroeders Gallaghers het in de zelfde hoek zochten als FUR. Daarnaast zingt zanger Will Murray op If Only ook wel een beetje als Liam in zijn glorietijd, nasaal en slepend.

If Only zag het daglicht als b-kant van ‘The Fine Line Of A Quiet Life’, maar is eigenlijk veel leuker. FUR heeft al wel een mixtape en bijna een dozijn singles uit, het wachten is op een officieel debuutalbum. Haast lijkt de band daar niet mee te maken, en gelijk hebben. Eerst even een eigen draai vinden. Met songs als If Only komen ze daar steeds dichter bij in de buurt.

No No Boy, Robert Vifian- Imperial Twist

De hitkansen van Imperial Twist van No No Boy en Robert Vifian zijn zo goed als nihil.  Dat neemt niet weg dat het een goed en boeiend nummer is met een mooi verhaal er achter.

Eerst even een voorstelrondje. No No Boy is de artiestennaam van Julian Saporiti uit Nashville, Tennessee. Julian’s moeder komt uit Vietnam, zijn vader is van Italiaanse afkomst.

Saparoti is musicus en historicus. Regelmatig combineert hij die twee vaardigheden en schrijft hij muzikale verhalen over zijn eigen en andere immigrantenfamilies. Vooral het lot van Aziatische landverhuizers  heeft zijn belangstelling. Zijn alias heeft hij van de roman No No Boy uit 1957 van de Japans-Amerikaanse auteur John Okada. Een interessant figuur dus, die No No Boy.

Zijn partner op Imperial Twist, Robert Vifian is een in Vietnam geboren restaurateur en vinoloog uit Parijs. Eveneens een interessante man, een voormalig communist en lid van de Vietcong die pro-Amerikaans werd vanwege zijn liefde voor rock ‘n’ roll. 

Hun single, Imperial Twist is verschenen op Smithsonian Folkways, een non profit label waarop eigenlijk alleen maar platen verschijnen die van historisch of cultureel belang zijn. Voor oorlogse blues, klassieke calypso, gamelanorkesten uit Indonesië, dat werk. Een zeer interessant label.

Uit dit alles volgt dat No No Boy geen gewone entertainer is, maar een man met een missie, en vol verhalen. Zijn eerste album 1942 (2018) ging over de interneringskampen waarin Amerikanen van Japanse afkomst tijdens WWII werden opgesloten. De VS waren in oorlog met Japan, en iedere Japanner, ook zij die al generaties in het land leefden was verdacht.

No No Man‘s nieuwe album, 1975 is genoemd naar het jaar van de val van Saigon. Daarmee kwam er een eind aan de oorlog in Vietnam. Dat bracht een stroom vluchtelingen op gang, waaronder Julian’s moeder, die in de VS belandde. Een groot deel van haar familie kwam in Frankrijk terecht net als Robert Vifian. De tekst van Imperial Twist gaat deels over hem en zijn Parijse restaurant. Andere onderwerpen die worden aangestipt zijn thee en tranen uit Saigon, en Purple Haze.

De muziek is folky, een beetje JJ Cale-achtig. Behalve de stem van No No Boy hoor je een vrouwelijke tweede stem, een gitaar, een orgeltje en wat lichte percussie. De sfeer is nostalgisch en berustend.

Wie zich verder wil verdiepen in de lotgevallen van Aziatische Amerikanen, op het 1975 album staan nog 11 andere verhalende songs met prachttitels als The Best God Damn Band in Wyoming, St Denis or Bangkok From A Hotel Balcony en Tony Ramone. Voor de muzikale avonturier.

CHVRCHES, Robert Smith – How Not To Drown

Na een veel te lange stilte is er de laatste tijd weer wat rumoer rond Robert Smith. Er schijnt een eerste solo-album van hem in aantocht te zijn, en deze week verscheen er een duet van de Cure voorman met CHVRCHES, de Schotse indietronica band rond Lauren Mayberry.

CHVRCHES is doorgaans net even te poppi en popi voor onze doeleinden, maar de mix met mister Smith kan er goed bij. Opvallend genoeg klinkt How Not To Drown niet zozeer als een CHVRCHES of Cure nummer, maar heeft het nog het meest weg van een Placebo track, zeker het begin. Dat komt waarschijnlijk door de lichte vibrato in de stem van Lauren.

Voor CHVRCHES is How Not To Drown een vrij duister nummer. De Cure baas maakt daarentegen een bijna vrolijke indruk. Hij zag de samenwerking met de 30 jaar jongere zangeres blijkbaar wel zitten. Het is overigens de vraag of ze elkaar lijfelijk hebben ontmoet, waarschijnlijk is het duet online tot stand gekomen. How Not To Drown -hoe het hoofd boven water te houden, zouden wij zeggen- eindigt met een mooi stukje instrumentale sfeermuziek. Kortom op alle fronten geslaagd, deze eerste bundeling van de talenten van miss Mayberry en mister Smith.

Blood Red Shoes – A LITTLE LOVE

Laura en Steve van Blood Red Shoes zijn een tijdje zoekende geweest, of zeg naar dolende. Hun laatste singles schoten alle kanten op, maar helaas niet de goede.

Met A LITTLE LOVE keren ze terug op het goede spoor, dat van hoogspanningsrock met gruisgitaren en zang die van gene zijde lijkt te komen. Steve vertolkt de rol van bruut, Laura die van verleidster. A LITTLE LOVE klinkt als lompe T-Rex, de band niet de dino. Vermeldenswaardig is ook de gitaarsolo, die nog het meeste wegheeft van een tandartsboor. Prachtig. Nu maar hopen dat het duo ook door heeft dat dit is wat we van ze willen.