Flip van der Enden, auteur op Pinguin Radio

Orla Gartland – Zombie!

Ierse indie-diva in spe, Orla Gartland volgt haar Pinguin hit, Pretending op met een song die in eerste instantie wat luchtig overkomt, maar zich ontpopt als oorwurm eerste klasse.

Zombie! gaat over het onderdrukken van emoties, of beter het niet in staat zijn je emoties te uiten. Dit onvermogen ontwaart Orla vooral bij het mannelijke geslacht. Waarschijnlijk is er wel een ex die zich aangesproken zou kunnen voelen.

Muzikaal is Zombie! een springerig nummer met een repetitief, meerstemmig refrein en een opgewonden eind met mooie uithalen van Oral en de gitarist. Subtiel verweven in dit al zit een riedeltje dat je naar je telefoon doet grijpen. Maar het zit dus in de plaat zit.

Orla’s eerste album wordt later dit jaar verwacht.

Trash Boat – Silence Is Golden

Zelden was een songtitel zo misleidend als Silence Is Golden van Trash Boat. Als dit niet het hardste nummer is dat dit jaar is uitgekomen dan is het zeker het op een na hardste. Arme buren.

Silence Is Golden heeft een riff formaatje olifant, de drummer lijkt door de duvel op zijn hielen gezeten, de bassist had waarschijnlijk bloedende vingers na de opname en de zanger zal een zeker week niet hebben kunnen praten.

Voor wie hier het eerst de naam Trash Boat tegen komt. Trash Boat is een posthardcoreskatepunkband uit het Engelse St Albans. De band begon in 2013, kwam op stoom in 2015, brak net niet door in 2018, maar gaat zeker wereldberoemd worden met album 3 waarvan Silence is Golden een voorbode is. Hoe gaat het gezegde ook alweer; Drie maal is Trash Boat recht toch?

Chubby and The Gang – Lighting Don’t Strike Twice

2021 lijkt het jaar van de post punk te worden. Maar hoe is het eigenlijk met de ouderwetse recht toe recht aan punk gesteld? Ook daar gaat het goed mee. Dat laten Chubby and the Gang horen op nieuwe single Lightning Don’t Strike Twice.

De bende uit West Londen opereert in de beste Britse punktraditie; korte explosieve songs met geëngageerde teksten. Lighting Don’t Strike Twice gaat er over dat als je voor een dubbeltje geboren bent, je nooit een kwartje zult worden. Nergens niet en al helemaal niet in de Britse klassenmaatschappij.

Helemaal aan de punkregels houdt Chubby zich niet. Een intro van een halve minuut gespeeld op een bluesy slide gitaar is niet echt punk. Later in het nummer breekt de band de wet op het verbod op gitaarsolo’s. Erger nog met de solo komt ook een tempowisseling en dat is in punkkringen absoluut not done. Maar het past allemaal prima en klinkt als een klok. De band is zich bewust van de overtredingen en heeft speciaal voor de hard core punk fans een edit uitgebracht waaruit alle punk vreemde elementen zijn verwijderd. Die draaien wij dus niet.

The Murlocs – Francesca

The Murlocs komen swingend de garage uit met een goed geoliede en stootvaste r&b track. Als je de mannen zo hoort rocken zou je denken dat de Francesca uit de titel een wilde vriendin is, en de song geïnspireerd door een serie onstuimige nachten. Niks van waar.

Francesca is de naam van de moeder van zanger Ambrose Kenny-Smith. Moeder heeft na jaren alleen zijn de liefde herontdekt. Zoonlief is superblij en wenst haar het allerbeste middels een bandeloze rocksong.

Ook wij hebben een traditie van liedjes voor moeders, meestal hebben die teksten als ‘mama jij bent de liefste van de hele wereld’. Australiërs doen dat dus heel anders. Zij klimmen op de toog roepen ‘daar staat ze! En rondje voor de hele zaak!’

Francesca, de single is de eerste voorbode van het alweer vijfde album van The Murlocs. Het vijftal uit Melbourne komt uit dezelfde poel als King Gizzard and the Lizard Wizard. De verschillen zijn echter groter dan de overeenkomsten. King Gizzard is van de pillen, The Murlocs van de pils. Een belangrijk verschil, vindt ook Francesca.

Don Melody Club – Psychonauten

Een opvallend plaatje van eigen bodem. Psychonauten van Don Melody Club klinkt als een verloren gewaande track van Gary Numan, OMD, Human League of iets in die richting. Zo retro als Jacco dus, maar zeer sfeer, stijl en smaakvol gedaan. Bijzonder ook is dat Don zijn droevige dansplaatje in het Hollands zingt. Wie weet wat een psychonaut is weet ook waar het nummer over gaat.

Don Melody Club is een soloproject van Don Madjid. We kennen hem als lid van The Mauskovitz Dance Band. Als bronnen van inspiratie noemt Don drie namen, Ramses Shaffy, Doe Maar en Ronald Langestraat. Waarschijnlijk behoeft alleen die laatste enige toelichting. Langestraat is een jazzmuzikant c.q. thuisopname en synthesizer pionier die in 1984 in eigen beheer een inmiddels klassiek verklaard ‘space jazz’ album uitbracht. Searching is de titel.

Psychonauten staat niet alleen. Dom heeft nog acht andere nummers die allemaal op zijn debuutalbum Pure Donzin staan. Donzin is vanaf nu ongeveer te koop op cd en vinyl en overal te streamen.

Tirzah – Send Me

Het eerste dat opvalt aan Send Me van Tirza is de zang. Niet vanwege een aparte stem of zo, maar door de manier waarop die is gemixt. Als of ze naast je zit zo dichtbij klinkt ze.

Send Me is een hypnotiserende ballad waarin feitelijk niet heel veel gebeurd, maar die van begin tot eind blijft boeien. Je hoort een hihat en een basdrum, een bescheiden bas en wat getokkel op gitaar. Tirzah herhaalt hier en daar wat strofes, maar van een refrein is niet echt sprake. Alle aandacht wordt opgeslokt door Die Stem. Tot aan het eind plotseling een snoeiharde, vervormde gitaar invalt en de betovering verbreekt.

Tirzah Mastin komt uit de Engelse grime scene. Grime is de inheemse Britse rap variant. Iets heel anders dus. Maar als je het eenmaal weet herken je wel iets van dance-roots in de productie. Send Me is Tirzah’s eerste nieuwe nummer sinds haar drie jaar geleden verschenen debuutalbum. Daarop staan ook meerdere buitengewoon goede songs, maar geen zo indringend als Send Me. We hadden nu dus graag een releasedatum bekend gemaakt voor de opvolger van het Devotion album. Maar daarover is nog niets bekend.

A.M. Sam – Chuckleberry Drive

De eerste release van Ochtendmens Sam in 2021 is weer zo’n ongrijpbaar lekker weer plaatje waar hij het patent op lijkt te hebben.

Met zijn stops en starts, zijn Disney koortjes en dopey geluidseffecten klinkt Chuckleberry Drive als The Monkees onder invloed. Sam breidt het geheel aan elkaar met zijn relaxte stem en zongedroogde gitaarspel. Het is een beetje plotseling wakker worden als na tweeënhalve minuut de muziek plotseling stopt, maar gelukkig hebben we een repeat-knop.

Biig Piig – Lavender

Biig Piig is de muzikale schuilnaam van Jessica Smyth, een in Ierland geboren deels in Spanje getogen en momenteel in Londen woonachtige rapper/rocker/singer/songwriter.

In 2017 bracht Jessica de eerste van inmiddels zo’n 20 singles uit. Als je door de nummers heen prikt hoor je een scala aan stijlen met naast Engels ook Spaanstalige songs. Je zou de indruk kunnen krijgen dat ze nog op zoek is naar een eigen stijl, maar het is juist die diversiteit die kenmerkend is voor haar werk. Desondanks is er wel een rode lijn te ontwarren. De meeste Biig Piig songs hebben een beat uit de drums ‘n bass catalogus. De meeste, maar dus niet allemaal.

Haar nieuwe single bijvoorbeeld valt onder het kopje luister thuismuziek. Lavender laveert tussen spooky en zwoel. Op een stroperige beat en omgeven door dreigende keyboards komt Miss Piigy uit de mix als een ware femme fatale. Hoe zeggen ze het ook alweer? Alle verzet is zinloos! Wie nog twijfelt aan haar malafide intenties moet maar eens naar de clip te kijken. Doe dat echter niet op je werk.

The Black Keys – Crawling Kingsnake

‘The Blues Had A Baby And They Named It Rock & Roll’ zong blueslegende Muddy Waters zo’n halve eeuw geleden. Blues is dus een van de pijlers waar popmuziek op rust. Nu is blues niet meer zo prominent aanwezig als in de jaren zestig en zeventig met bands als The Stones en Led Zeppelin, maar dankzij o.a. Stevie Ray Vaughn en The Black Crowes en in deze eeuw o.m. The White Stripes en The Black Keys is de blues nooit helemaal uit beeld verdwenen.

Als producer werpt Dan Auerbach van The Black Keys zich op als conservator van Amerikaanse roots-genres, blues en country dus. We raden iedereen die ook maar een beetje van blues houdt aan om eens naar het door Dan geproduceerde nieuwe album van Robert Finley te luisteren, een van de laatste nog levende authentieke blueszangers. Voor zijn zendelingenwerk heeft Dan nu ook zijn eigen band ingeschakeld. Het nieuwe album van The Black Keys bevat louter covers, voornamelijk van ‘Hill Country Blues’ zangers ‘Mississippi’ Fred McDowell, Robert Lee Burnside en Junior Kimbrough. Hill Country ligt in het noordelijke deel van de staat Mississippi aan de grens met Tennessee. Met zijn accent op de groove (boogie) onderscheidt Hill Country Blues zich van andere vormen van country of delta blues.

Het Delta Kream album is zo goed als live, in slechts tien uur opgenomen. Net als vroeger zeg maar. Voor de gelegenheid is The Black Keys met twee veteranen uit het bluesveld uitgebreid tot kwartet. Bassist Kenny Brown en gitarist Eric Deaton zijn voormalige begeleiders van Kimbrough (1930 – 1998) en Burnside (1926 – 2005). Het zijn deze twee bluesmannen die de jonge Dan Auerbach en Patrick Carney het bluespad hebben op geleid. Aan hen dankt het album ook zijn authentieke atmosfeer.

De single die de kar moet trekken is het bekendste nummer van het album, een versie van Crawling King Snake van John Lee Hooker. Aan deze titel hebben The Doors zich ook een keer gewaagd, maar met een heel andere uitkomst. Er zijn twee versies in omloop, een radio-edit en de oorspronkelijke van zes minuut plus. Uiteraard draaien wij de laatste.

Alyson McNamara – After Hours

After Hours is precies wat de titel suggereert; een zich langzaam uitrekkend wiegelied met een slaperige beat. Dat je toch wakker blijft komt door de trage maar tegelijk krachtige gitaar die mooi contrasteert met de rustgevende stem van de maakster.

Alyson McNamara heeft na verschillende omzwervingen in de muziekscene van Toronto nu toch echt haar muze heeft gevonden. Dat bleek al op haar eerste soloalbum, een collectie onthaastte folk-rocksongs, maar de drie songs van haar nieuwe album die nu online staan tillen haar naar een nog hoger plan. De nieuwe songs spannend en ontspannend tegelijk. Een soort muzikale valium. Gelukkig heb je voor de muziek van Miss McNamara geen doktersrecept nodig.

Let Me Sleep, Alyson’s nieuwe album verschijnt begin juni.