Author: Flip van der Enden

Pond – Pink Lunettes

De nieuwe single van Pond heeft wel een paar draaibeurten nodig voordat alles op zijn plaats valt. We kennen de aftakking van Tame Impala als energieke, maar meestal relaxte psych rockband, niet vies van een experimentje of twee, maar meestal met beide voeten op de grond.

Nieuwe single Pink Lunettes (roze bril) is van een heel andere orde. De paddo’s lijken vervangen door peppillen en het zacht meewiegen is een hectisch dansen geworden. De beat komt uit een elektronische doosje en waar eens de gitaren ronddwaalden regeren nu de keyboards en computers. Pas tegen het eind van het vijf minuten durende epos gaat het tempo omlaag en herkennen we iets van Pond’s oude space-rock. Verandering van spijs doet eten, luidt het gezegde. Pink Lunettes is smullen.

Silver Synthetic – Around The Bend

Silver Synthetic kwam een half jaar geleden uitstekend voor de dag met de single Out Of The Darkness. De band uit New Orleans bleek een ontdekking van Jack White en het was niet moeilijk te horen wat de oude frontman van White Stripes de oren deed spitsen.

De debuut EP liet niet lang op zich wachten, maar viel vies tegen. Blijkbaar vonden de betrokken dat ook, want nu is er alweer een nieuw mini-album. En daar mag wel over naar huis worden geschreven. Silver Synthetic lijkt zijn draai te hebben gevonden. Die draai begint eind jaren zestig in het hippie tijdperk en stopt zo’n tien jaar later als de new wave op gang komt. Tussenliggende honken zijn o.a. The Grateful Dead, The Allman Brothers, JJ Cale, The Ramones en Tom Petty’s Heartbreakers.  Voor de millennials onder ons, zie Silver Synthetic  als een The War On Drugs, maar dan met een country tic. Zo retro als de neten dus, maar daarom niet minder lekker.

Met zijn klassieke rock ‘n’ roll tempo, klater gitaren en gedubbelde leadzang is Around The Bend een prima proeve van de nieuwe en verbeterde sound van de vier zuidelijke rockers. En iedere beschuldiging van plagiaat verdwijnt als sneeuw voor de prairiezon door de wervelende gitaarsolo waarmee wordt Around The Bend zijn beslag krijgt.

TESSEL – Cinema feat. Amber Arcades

Het Utrechtse TESSEL heeft voor nieuwe single, Cinema de eveneens uit de domstad komende Amber Arcades weten te charteren. Van wie we veel te lang niks hebben gehoord, maar dit terzijde.

De vereende krachten hebben een fijne zomerse single opgeleverd, waarin naast de stemmen van Levi en Annelotte ook een heerlijk dronken surf gitaar figureert. Terwijl we Amber Arcades al een tijd volgen is TESSEL een redelijk nieuwe naam in Pinguinlandia. De bandnaam is in een opwelling gekozen gewoon omdat het lekker klinkt. Bijkomend voordeel is dat TESSEL in vrijwel elke taal het zelfde wordt uitgesproken. Er is geen dus connectie met het waddeneiland. Wel is er een band met de zee, TESSEL afficheert zichzelf als indie-surfband. Na een trio in eigen beheer uitgebrachte singles staat de band sinds begin dit jaar onder contract bij medium label. P.I.A.S. Daar heeft men dus alle vertrouwen in het viertal. Cinema laat horen waarom.

Poté – Young Lies feat. Damon Albarn

Gorillaz voorman en Blur baas Damon Albarn is fan van Poté, een jonge electro artiest uit Londen. En wat doe je dan als rock royalty? Dan maak je gebruik van je macht en duik je met je protegé de studio in om samen een track te maken die goed valt bij je fans en die van Poté.

Erg moeilijk was dat niet Poté maakt vrolijke, toegankelijk EDM die iets van zijn tropische achtergrond uitstraalt. Hij komt uit de Caribische eilandstaat Saint Lucia, een voormalige Britse kolonie. Daar werd hij 22 jaar geleden geboren als Sylvern Mathurin. Toen hij 12 was emigreerde hij met zijn ouders naar Londen. Niet veel later begon hij met muziek maken, eigen producties en later ook veel remixen. O.a. voor Gorillaz. Zo is hij met Damon Albarn in contact gekomen. Poté is ook te horen op Albarn‘s Africa Express project.

Sinds 2014 brengt Poté‘s met grote regelmaat muziek uit. De stand is nu dik dertig singles en een handvol EP’s. Sinds 2019 woont hij in Parijs. Daar is zijn label gevestigd, het door dansmeesters Bonobo gerunde Outlier, dat zijn eerste ‘echte’ album, A Tenuous Tale Of Her zal uitbrengen. Young Lies is geselecteerd als voorproefje en smaakt inderdaad naar meer.

Robert Finley – Country Boy

Met het draaien van Robert Finley‘s Country Boy wijken we enigszins af van het indie-pad. Robert Finley is namelijk een bluesartiest en zo authentiek als je ze maar kunt vinden in de 21ste eeuw.

Dat we hem op het spoor zijn gekomen hebben we te danken aan Dan Auerbach die zich in zijn post Black Keys loopbaan ontpopt als conservator van het Amerikaanse muzikale erfgoed. Auerbach ontfermt zich steeds vaker over blues en county ofwel roots artiesten, en hoe aardser hoe beter.

Robert Finley heeft zijn hele leven gezongen en gitaar gespeeld, maar zijn beroep heeft hij er nooit van kunnen maken. Tot hij in 2015 blind werd verklaard was hij werkzaam als timmerman. Een jaar later zag iemand hem op een straathoek spelen. Dat leidde tot een uitnodiging voor een ‘echt’ optreden en een jaar later tot de release van zijn debuutalbum, Age Don’t Mean A Thing. Hij liep toen al dik in de 60. Nationale bekendheid kreeg hij toen hij in 2017 deelnam aan ‘America’s Got Talent’. Zijn carrière kwam echter pas echt op gang toen Dan Auerbach zich aandiende als producer. Het bleek een gouden combinatie.

Binnenkort verschijnt het tweede album dat dit duo samen maakte, een verzameling autobiografische songs met de titel ‘Son Of A Sharecropper”. (Een sharecropper was vaak een voormalige slaaf die een stuk(je) land van zijn voormalige eigenaar bewerkte. Als betaling moest hij een deel van zijn oogst afstaan). De titel geeft aan hoe kort de lijn nog is van Findley naar de tijd van de slavernij.

Robert Finley is echter veel meer dan een relikwie uit het verleden. Zijn stijl is een mix van blues, soul en funk. Wat hem uniek maakt is zijn manier van zingen. Met het grootste gemaak schakelt hij van een hoog naar laag, van falset naar bariton. En dan speelt hij ook nog eens zo (slide) gitaar dat de vonken er vanaf vliegen.

Je kunt allerlei scenario’s bedenken waarin Robert Finley onbekend zou zijn gebleven. Maar het lot was hem (en ons) eindelijk eens gunstig gezind.

 

 

Mdou Moctar – Afrique Victime

Mdou Moctar komt uit dezelfde muzikale oase als Tinariwen en Bombino. Hij is lid van het Toeareg volk en heeft als uitvalsbasis de stad Agadez in Niger. Tot voor kort dreef hij een handel in sim cards en mobiele telefoons in West Afrika. Daarnaast was hij een graag geziene muzikale gast op bruiloften en partijen in de regio. De laatste paar jaar werkt hij aan een carrière in de muziek.

Net als Jimi Hendrix is Mdou linkshandig. Zijn wapen van keuze is de Fender Stratocaster. Zijn eerste opnamen maakt hij al in 2008. Zijn eerste album met band verschijnt in 2019 en levert hem een goede internationale pers op. Zijn nieuwe album, Afrique Victime wordt uitgebracht door de Amerikaanse indie, Matador Records. Dat maakt Mdou labelmate van o.a. Haelos, Sleaford Mods en Thurston Moore.

Het op single verschenen Afrique Victim gaat over de gruwelijke slachtpartij die de Fransen eind 19e eeuw aanrichtten eind 19e onder de bevolking van Niger. Het feit dat daar nu nog over wordt gezongen, geeft aan hoe erg het was. Helaas is het tegenwoordig weer (of nog steeds) onrustig in het Sahel gebied. Dat maakt de tekst weer enigszins actueel.

Courtney Barnett – Don’t Do It feat Vagabon

Sharon van Etten kwam op het lumineuze idee om voor de jubileum editie van haar Epic album uit 2010 een aantal bevriende en/of door haar bewonderde acts te vragen een nummer van dat album te coveren. O.a IDLES, Shamir en Big Red Machine met Justin Vernon gaven al gehoor aan haar verzoek. Nu voegt ook Courtney Barnett zich in dit rijtje.

Courtney’s cover van Don’t Do It is zo geslaagd dat we hem graag aan onze playlist toevoegen.  Het origineel van Sharon van Etten is een traag galmende ballad die eindigt in een soort van gotische climax. Courtney heeft er met hulp van de Kameroens-Amerikaanse gitariste Vagabon een smeulende rocktrack van gemaakt, gezongen in haar bekende laconieke stijl.

Naast genoemde namen komen er ook nog coverversie van de songs van Epic door Fiona Apple, Aaron Dressner en Lucinda Williams. Ze komen allemaal op plaat twee van de in juni te verschijnen dubbelelpee, Sharon van Etten’s ‘Epic Reimagined’.

Red Fang – Arrows

Ken je ze noch, de Amerikaanse modderrockers van Red Fang? Het is tenslotte alweer vier jaar geleden dat de band voor het laatst een kik gaf. Het kwartet uit Portland komt snoeihard terug met een track die aan alle kanten ontspoort. De producer van Arrows heeft duidelijk niet op de meters gekeken tijdens de opname, want die staan voortdurend in het rood.

De nieuwe single van Red Fang, het titelnummer van hun nieuwe album laat zich omschrijven als een kruising tussen Black Sabbath en Soundgarden. Je kunt alleen maar hopen dat je buren hem ook goed vinden. Dat ze zullen meegenieten is onvermijdelijk.

We noemen Red Fang een modderrock of zoals ze zelf zeggen sludge rockband, omdat hun tracks goor en gruizig zijn en blijven plakken als modder aan je laarzen. Harde werkers kan je de mannen niet echt noemen. Vijf albums in anderhalf decennium is geen overvloedige oogst. Je kunt ook zeggen dat Red Fang pas met iets naar buiten komt als alle puntjes op de i staan. Kwaliteitscontrole dus. Daarom kan je hun albums ook gewoon blind kopen. Arrows is daarop geen uitzondering. 4 juni is de plaat overal verkrijgbaar.

King Hannah – State Trooper

Niet alleen zijn de gitaren weer terug, ook de cover lijkt in ere hersteld. Dat laatste zou best wel eens een gevolg kunnen zijn van de lockdowns. Als je als artiest de deur niet uit mag, ga je al snel doen wat je het liefst doet en het beste kan, muziek maken. En wat is er leuker dan nummers spelen van oude helden en favoriete collega’s? Zo zijn ze ten slotte ook begonnen.

King Hannah blijkt fan van Bruce Springsteen. Het duo eert The Boss met een zeer geslaagde cover van diens State Trooper. King Hannah is gespecialiseerd in broeierige rocksongs die meestal uiteenvallen in een gezongen deel en een instrumentale coda. In part one vertoont Hannah Merrick dan haar verleidelijke zangkunsten. In deel twee pakt Craig Whittle  ouderwets uit op gitaar. Dat patroon hanteert het duo ook voor hun versie van State Trooper.

Het origineel  is een donkere, galmende neo rockabilly track over een man die duidelijk iets op zijn geweten heeft. Wat blijft onduidelijk. Zijn grote angst is te worden aangehouden door een State Trooper. Het nummer staat op het meest sobere album van The Boss, Nebraska uit 1982. King Hannah haakt in op het paranoia karakter van het origineel, maar blijft uiterst cool. Eén keer maar ontsnapt er een kreet uit Hannah’s keel. Je ziet haar zo voor je, dolend in het donker op een highway ergens in Amerika. De blik niet op de weg maar gericht op de achteruitkijkspiegels.

Working Men’s Club – X

Working Men’s Club kwam een tijd je terug met een elektronische remix annex herbewerking van hun debuutalbum. Dat voedde de verwachting dat de band de gitaren helemaal had afgezworen. Integendeel blijkt nu, want op X, de nieuwe single van de arbeidersvereniging zijn het de snaren en niet de toetsen die domineren. Een nieuw sound dus. Maar niet helemaal.

Voorzitter en erelid van de club, Sydney Minsky Sargent haalt zijn ideeën en inspiratie nog steeds voor een belangrijk deel uit de jaren tachtig van de vorige eeuw. In geval van X betekent dat een industrieel aandoende track met ijzige keyboards, fel gitaarwerk en een stevige beat. Meer oude new wave dan post-punk, maar dus niet minder retro dan vorige exercities.